Κάτι αλλάζει.

Τα σημερινά γεγονότα στο Κέντρο της Αθήνας, δείχνουν ότι σε αυτή την χώρα κάτι έχει αρχίζει και αλλάζει, διαφοροποιείται.
Σε κάθε περίπτωση καταδικάζουμε τη βία και μάλιστα όταν αυτή βρίσκει έκφραση στο πρόσωπο ενός πολιτικού. Αν κάποιος θέλει να αποδοκιμάσει έναν πολιτικό πολύ απλά τον στέλνει σπίτι του και όχι στη Βουλή.
Αυτό όμως που διαφαίνεται είναι ένα γενικευμένο κύμα οργής το οποίο αναζητά πηγή εκτόνωσης. Αυτή η πηγή εκτόνωσης μήπως συμπεριλαμβάνει την αλλαγή πολιτικής κατάστασης;
Στην Ελλάδα βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα από τις κοινωνικές διαδηλώσεις ή από τους αγώνες των εργαζομένων. Σπάνια όμως διαβάζουμε προσεχτικά την αποτύπωση της άποψης των ψηφοφόρων όταν αυτοί ερωτούνται στα πλαίσια δημοσκοπήσεων για το πολιτικό μέλλον της χώρας.  
Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις αποτυπώνεται ένα ρεύμα άποψης που προβάλει την δημιουργία "οικουμενικών" ή "συμμαχικών" ή "κυβερνήσεων συνεργασίας". (Πείτε το όπως εσείς θέλετε...το ίδιο είναι!). Τα κόμματα βιάζονται να ερμηνεύσουν αυτή την διαμορφούμενη άποψη ώς το ότι οι ψηφοφόροι εμπιστεύονται τα κόμματα εξουσίας και έτσι από εκείνα επθυμούν τη σωτηρία της πατρίδας.
Δεν βλέπουν όμως και την άλλη εξήγηση: οι ψηφοφόροι αποζητούν ΠΡΟΣΩΠΑ ικανά, νέα, άφθαρτα, με γνώσεις και επαγγελματική οντότητα ώστε να σχηματίσουν έναν κυβερνητικό σχηματισμό που να βγάλει την χώρα από το τέλμα.
Τώρα μη μας ρωτήσετε από πού να προέρχονται αυτά τα πρόσωπα, γιατί εδώ θα σας πούμε ότι το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να προηγείται της ΝΔ με ικανοποιητική διαφορά παρόλο που στις άλλες χώρες που βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση με εμάς η αντιπολίτευση προηγείται του κυβερνώντος κόμματος. Εξάλλου, τα αντανακλαστικά του ΠΑΣΟΚ πάντα υπερείχαν της ΝΔ στην επιλογή προσώπων: Καμίνης, Μπουτάρης, Τατούλης η τριάδα της επιτυχίας.
Οι ψηφοφόροι και όλος αυτός ο κόσμος που διαδηλώνει (εκτός των "γνωστών-αγνώστων") επιζητούν το διαφορετικό. Επιζητούν εκείνα τα πρόσωπα και εκείνες τις πολιτικές που χωρίς ακραίες θέσεις, υστερίες και παροξυσμούς θα συμβάλλουν στη διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής πλατφόρμας που θα έχει ως στόχο την ΑΝΑΠΤΥΞΗ της χώρας και το γενικό καλό. Διλλήματα όπως αν τα πρόσωπα θα προέρχονται από Αριστερά, Δεξιά ή...Πλαγίως ανήκουν στη σφαίρα μιας παλαιάς αντίληψης της πολιτικής.
Το ερώτημα βέβαια εξακολουθεί: οι πολιτικοί μας το αντιλαμβάνονται; Αν αναλογιστούμε την διαγραφή του Βουλευτή Βαγγέλη Παπαχρήστου και τους στίχους που παρέφρασε κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στη Βουλή, τότε ναι. Κάποιοι το αντιλαμβάνονται.
"Κι αν δεν μπορείς να κάνεις την πολιτική, όπως το θέλεις. Τούτο προσπάθησε, όσο μπορείς, μην την εξευτελίσεις…".

Άρθρο του Χάρη Χερουβείμ (αναδημοσίευση)

Στα μέσα του 1970, μετά την επαναδημοκράτιση, είδα τον Σπύρο να σουλατσάρει από καφενείο σε καφενείο με δυο τρεις εφημερίδες στη μασχάλη.

Όλες στο με τπρωτοσέλιδο είχαν τη φωτογραφία του '"εθνάρχη" με τα ατάσθαλα φρύδια.

Κοτλέ καμπάνα παντελόνι, πουκαμισάκι ξεκούμπωτο ην τρίχα βιτρίνα και τον παχύ σταυρό απ' τα βαπτίσια του.

Έλεγε ιστορίες στους θαμώνες για την εξορία που τον έστειλε η χούντα. 'Αυτοεξορισμένος' κι αυτός στη Σουηδία. Δεν ήταν κι άσχημα τελικά. Έλεγε και ξανάλεγε την ιστορία για τα κορόιδα τους σουηδούς που του αγοράσανε αμάξι επειδή είχε κάνε δήλωση πως το δικό του κάηκε. Κρατική ασφάλεια, κοινωνικό κράτος εκεί. Ένα πλαστό χαρτί απώλειας και να σου ο λαζός με το καινούριο volvo.

Mε το volvo ήρθε στην Ελλάδα το 1976 και με την ιδιότητα του αντιστασιακού, αυτοεξόριστου, κατατρεγμένου αντιφρονούντα, κι αμέσως έπιασε δουλειά. Ένας κολλητός του δούλευε στη νομαρχία, τμήμα πολεοδομίας. Κάτι μαγειρέψανε με ένα οικόπεδο, κάτι άδειες πλαστογραφήσανε και με μια αντιπαροχή βρέθηκε με δυο τρία διαμερίσματα στην κατοχή του. Νοίκιασε τα τρία σε φοιτητές της σχολής που άνοιξε στην πόλη και κάαααθονταν. Τώρα είχε χρόνο να σώσει τους συμπολίτες του από την κατάρα της αντιπαροχής που τσιμέντωσε τα πάντα.

Στις αρχές του 1980 το... σχέδιο των κυβερνόντων πήγαινε καλά. Μαζέψανε όλο τον πληθυσμό στις πόλεις, τον ένα πάνω στον άλλο. Φθηνά εργατικά χέρια. Το Σπύρο τον συνάντησα τότε πάλι στην Αθήνα. Δεν κρατούσε πια 'δεξιές' εφημερίδες αλλά κάτι αφίσες με τον πράσινο ήλιο. Μόλις είχε κερδίσει τις εκλογές ο μεσιέ με το ζιβάγκο και η χώρα έμπαινε στη νέα εποχή. Ο Σπύρος ήταν πια πρόεδρος πολιτιστικού συλλόγου στα Πατήσια, αλλά και παράγοντας σε ποδοσφαιρική ομάδα. Έδωσε το volvo και πήρε μια 318, Μπεμβέ με καθίσματα από δερματίνη, χαμηλωμένη. Τα λεφτά έρχονταν μόνα τους από τότε που οργανώθηκε στο κόμμα.

Τον χώσανε οι κολητοί σε κάτι επιτροπές, και ρούφαγε το μερίδιό του από τα πακέτα που έρχονταν από την Ευρώπη. Ο "μεγάλος", ο Ανδρέας, δεν γούσταρε την Ευρώπη, αλλά μια χαρά τα πήγε μαζί τους τελικά. Το σύνθημα "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο" ήταν καλή ατάκα για τα αντανακλαστικά του λαού, αλλά μέχρι εκεί. Ο Ανδρέας ήταν όσο Ευρωπαίος ήταν κι ο Κωνσταντίνος. Όσο ο λαός στην Ελλάδα είχε χούντα, αυτοί και οι κουστωδία τους ήταν 'εξορία'. όχι. όχι Μακρόνησο. πιο δύσκολη, στην ξενιτειά. Παρίσια, Στοκχόλμες, Τορόντα, Μανχάταν.  Oπου υπήρχαν αμερικάνικες και αγγλικές πρεσβείες, ακριβώς δίπλα κάνανε τα σπίτια τους.

Ο Ανδρέας λοιπόν έφερε λεφτά από την Ευρώπη με το σύνθημα 'αλλαγή'. Πακέτα Ντελόρ. Λεφτά, πολλά λεφτά. Από αυτά τα λεφτά ο Σπύρος ζούσε καλά. Συνδικαλίζονταν στα πράσινα στέκια μαζεύοντας ψήφους για το κόμμα. Με το πακέτο μάλμπορο να εξέχει απ την κωλοτσέπη, τα κλειδιά της μπέμπας σε ρόλο κομπολογιού, το μαλλί μπούκλα μπριγιαντομένο, έτρεχε από σύναξη σε σύναξη πρασινίζοντας τον τόπο. Τα βράδια συνήθως άφηνε στο σπίτι την κυρά, και πήγαινε να 'σηκώσει' το το κοινωνικό του προφίλ με κολλητούς από κάτι υπουργεία.

. ΛεΠά, Χριστοδουλόπουλος, ουίσκι και σαμπάνια μαζί, πιάτα και γαρύφαλα, γκόμενες να κωλοτρίβονται στις γραβάτες, τσιφτετέλια στην πίστα με το χέρι στον αέρα να μοστράρει το μακρύ νύχι του μικρού δακτύλου με το δαχτυλίδι. Παχύς χρυσός με πράσινη πέτρα πάνω. Ξημερώματα για πατσά στη Συγγρού, δίπλα στις πουτάνες.

Αρχές δεκαετίας του 1990. Ο γιος του Σπύρου μεγάλωσε και ήταν πια στο Λύκειο. Από το Γυμνάσιο όμως ήταν 'ενεργός' πολίτης. Πρόεδρος του 15μελούς που 'κατέβαινε' στις σχολικές εκλογές με το κόμμα. Το κόμμα ήταν παντού. Όχι στα νηπιαγωγεία ακόμα, αλλά από το γυμνάσιο μπορούσες να διαλέξεις το κοπάδι σου. Ο γιος ήταν άξιο τέκνο του Σπύρου. Είχε μάθει τα κόλπα πως να βγάζει λεφτά από τις μίζες στις εκδρομές στήνοντας την κατάσταση ανάμεσα στους λεοφωρτζήδες και τους καθηγητές. Όλοι κάτι βάζανε στην τσεπούλα κι όλοι μια χαρά.

Ο γιος είχε εξαντλήσει το όριο των απουσιών αλλά κανένα πρόβλημα, όλα με λίγο λάδωμα από τον μπαμπά κυλάνε καλύτερα. Ο διευθυντής του σχολείου άλλωστε είχε βλέψεις για προϊστάμενος δευτεροβάθμιας και χρειαζόταν πλάτες στο κόμμα. Ο Σπύρος είχε καημό ο γιος του να πάει στο Κολέγιο Αθηνών αλλά δεν του κάτσε. Ήταν σημαντικό να είσαι συμμαθητής με τον γόνο του εφοπλιστή, του εφημεριδά και του μεγαλέμπορου. αργότερα οι μπίζνες με ποιους θα γίνονταν άλλωστε. με άγνωστους; Με τους συμμαθητές φυσικά! Αλλά κι έτσι όλα τακτοποιήθηκαν.

Στις αρχές του 1990 ο γιος του Σπύρου αφού πήγε δυο χρόνια διακοπές στην Αμερική και γύρισε με πτυχίο μάρκετινγκ. Έμαθε απ' έξω όλα τα καφέ του Γιέιλ και τις μαζορέτες των αδελφάτων, αλλά τα αγγλικούλια του ήταν επιπέδου Ελεμέντρι.

Γύρισε στην Ελλάδα λοιπόν πτυχιούχος κι άνοιξε με κάτι μαγειρεμένες επιδοτήσεις διαφημιστική εταιρία, ξήγα του μπαμπά. Το μαγαζί πήγε καλά από την αρχή καθώς έπαιρνε 'αβέρτα' δημόσια έργα. Τουριστική προβολή Νομού τάδε 150.000, οργάνωση εκθέσεως Υπ. Τουρισμού 900.000, έντυπα Περιφέρειας 1.200.000, κονκάρδες για το Δήμο 500.000 . . και πάει λέγοντας.

Πουλούσε και μίντια στα κανάλια που γέμισαν τον τόπο. ελεύθερη τηλεόραση γαρ. Είχε κάνει κολλητούς μερικούς Νομάρχες και Δημάρχους και έπαιρνε τη δουλειά. Με διαγωνισμό πάντα. Διαφανέστατα. Ήξερε καλά πως αν δεν χώσεις μαύρα, δεν θα πάρεις τη δουλειά. Έτσι, ένας δούλευε, δέκα πληρώνονταν. Ένας έσκαβε (κι αυτός με stage επιδοτήσεις) και δέκα κονομάγανε. Η πιο κερδοφόρα δουλειά στην Ελλάδα έγινε ο αέρας.

Χρυσοπληρωμένοι αεριτζήδες, πετυχημένοι και κονομημένοι. Έτσι κι ο γιος του Σπύρου. Άλλαξε το φοιτητικό κόκκινο celica με το μπουρί από πίσω και πήρε μια καγιέν μαύρη. Την τούρμπο με φιμέ τζάμια επίσης. Αριθμός κυκλοφορίας ...-7777. Ήθελε να τον καταλαβαίνουν όλοι και ένας κολλητός στο συγκοινωνιών του έδωσε το νούμερο.

Δεν ήθελε όμως να φαίνεται στην εφορία, γι αυτό και το καγιέν το 'έβαλε' στην οφ-σορ του που είχε έδρα την Κύπρο. Εταιρικό το αμάξι, όπως και η γκαρσονιέρα που αγόρασε για γαμηστρώνα στο Κολωνάκι κοντά στου Σημίτη για να τον χαιρετάνε οι μπάτσοι της φρουράς.

Στις γκόμενες που ξεμονάχιαζε εκεί έλεγε πως ήταν σύμβουλος του ΥΠ.ΠΟ, έτσι για φιγούρα. Ψέματα βεβαίως, δεν ήταν σύμβουλος, πελάτη τον είχε.
Ο μπαρμπα Σπύρος ήταν περήφανος για το βλαστάρι του. Είχε βγει στη σύνταξη από τα πενήντα του "δουλεύοντας" το ΤΕΒΕ με πλαστά παραστατικά εργασίας από τη Σουηδία, αλλά έβγαζε χοντρά φράγκα από τότε που το κόμμα τον έβαλε σύμβουλο στο κρατικό κανάλι. Πολλά λεφτά! Και δεν πατούσε και το πόδι του εκεί. Από τη Μύκονο τηλεφωνικώς οι πολύτιμες συμβουλές του μέσα από την πισίνα ή το τζακούζι που φερε απ΄ τη Σουηδία να του θυμίζει την ξενιτειά.

Έφερε και μια σάουνα αλλά την πήγε στο άλλο εξοχικό στην Αράχοβα. Από τη Μύκονο ερχόταν στην Αθήνα μόνο για τα συμβούλια με Υπουργούς, για να ζεσταθεί το κονέ. Έτσι κι αλλιώς με το σκάφος μια ώρα ήταν η Γλυφάδα από τη Μύκονο και τρως και καμιά αστακομακαρονάδα στο διάμεσο να διαπιστευτεί το στάτους. Και τα σκυλάδικα κοντά, λίγο αλλάξαν από το ηρωικό 80. Το κόλπο του χρηματιστηρίου τους άφησε πόλλλλλλλά κέρδη.

Ήταν μέσα στις κομπίνες που φούσκωναν ανύπαρκτες εταιρίες πιο γρήγορα κι από φαρίνα γιώτης. Όταν δόθηκε το σύνθημα, τα φράγκα μεταφέρθηκαν στην Ελβετία με τσουβάλια και είναι εκεί για τα γεράματα. Ο μπάρμπα Σπύρος έμαθε πως ο καλύτερος φίλος του στο πατρικό του δίπλα αυτοκτόνησε από την απόγνωση. Έχασε τα πάντα. O Σημίτηs  που είχε ψηφίσει τον είχε διαβεβαιώσει πως το χρηματιστήριο θα τον κάνει πλούσιο και εκσυγχρονισμένο. Ο Σπύρος έστειλε στεφάνι μια που δεν μπόρεσε να πάει στην κηδεία, είχε επιτροπή.

Στα μέσα του 2000 μπήκε πατέρας και γιος στο μεγαλύτερο φαγοπότι όλων των εποχών. Αρμέγανε από παντού, ήταν πια κολλητοί με τους πάντες και διαχειρίζονταν μίζες και λάδια. Σι Φορ Άι, Αντίρια, Ολυμπιακά Έργα, κατασκευές. ότι μπορεί και δεν μπορεί να φανταστεί κανείς. Η Ολυμπιακή φλόγα έφερε πολύ χρήμα. Ο Σπύρος έχει ακόμα τη δάδα της φλόγας, την μετέφερε κι αυτός για 50 μέτρα. αλλά οι φωτογραφίες βγήκαν 'καμένες' επειδή γυάλισε στον ήλιο το ολόχρυσο ρόλεξ και το δαχτυλίδι με την πράσινη πέτρα στο μικρό δάχτυλο με το μακρύ νύχι.

Κάπου σ' αυτή την εποχή έχασα τα ίχνη του Σπύρου και του γιου του. Είχα κι εγώ τα δικά μου προβλήματα επιβίωσης. Έμαθα πως αγόρασαν σπίτια στο Σαν Φραντζίσκο και στο Λονδίνο για τις δύσκολες ώρες. Μάλλον είχαν την πληροφορία πως η Ελλάδα θα γίνει επικίνδυνος τόπος για την κάστα τους και έφυγαν νωρίς. Όπως οι καλοί κλέφτες, μια καλή μπάζα κι εξαφανιζόλ.

Οι κολλητοί τους όμως είναι ακόμα εδώ, άπληστοι, αδίστακτοι, ψεύτες απέναντι σε εκατομμύρια φτωχών πια Ελλήνων. Στις αρχές του 2010 ο τελευταίος της δυναστείας Παπανδρέου αποφάσισε να ποντάρει σε λάθος άλογο, και να κερδίσει τις εκλογές πέφτοντας στην παγίδα που έστησε ο ελληνικός λαός. Σπύρος και γιος ΑΕ ίσως τη γλυτώσουνε. Ίσως αποφύγουν αυτό που δεν απέφυγαν οι Λουδοβίκοι του παρελθόντος.

Στην Ελλάδα μπορεί το 95% να κοιμάται νανουρισμένο από το σκυλάδικο, τους πληρωμένους τελάληδες της δημοσιογραφίας, και τη χαζομάρα του μεσημεριού, αλλά το 5% είναι γνήσιο τέκνο του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή και του Αλεξάνδρου. Πιο γνήσιο δεν γίνεται.

Καλή σου τύχη Σπύρο. Χαιρετίσματα στο γιο και στην κυρά."

Κι όμως αντέχει.

Ολοκληρώθηκαν και οι πρώτες εκλογές με τον Καλλικράτη, άσχετα αν οι πολιτικοί μας μίλησαν λιγότερο για τον Θεσμό και περισσότερο για το Μνημόνιο. Το κυρίαρχο πολιτικό συμπέρασμα είναι σαφώς το ποσοστό της αποχής, το οποίο είχαμε επισημάνει από τον Α΄γύρο των εκλογών ότι θα είναι μεγάλο. Το μεγαλύτερο συμπέρασμα όμως κρύβεται στα πολιτικά αντακλαστικά που διαθέτει το ΠΑΣΟΚ, το οποίο κατάφερε να κερδίσει τις 8 από τις 13 περιφέρειες και τους περισσότερους Δήμους της χώρας.
Έχουμε επισημάνει αρκετές φορές, μέσα από τα γραφόμενά μας ότι το ΠΑΣΟΚ διαθέτει εκείνη την πολιτική δεξαμενή που του επιτρέπει να υπερνικάει τα εκλογικά εμπόδια. Αυτή η πολιτική δεξαμενή έχει ένα όνομα: Μεσαίος Χώρος. Ο όρος αποδίδεται στον εξαιρετικό επιστήμονα κ. Γιάννη Λούλη και αποτυπώνει ουσιαστικά το σώμα των ψηφοφόρων που διαθέτει τα δικά του εκλογικά, πολιτικά αλλά και κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά. Αυτός είναι, λοιπόν, ο χώρος που στηρίζει τον Γ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ στη δύσκολη πραγματικότητα και είναι αυτός ο χώρος που εγκατέλειψε τη ΝΔ του Κ. Καραμανλή και δεν δίνει τη στήριξή του στον Α. Σαμαρά.
Οι ψηφοφόροι έτσι του λεγόμενου "μεσαίου χώρου" ψήφισαν και επέλεξαν τον κ. Γ. Καμίνη και τον κ. Γ. Μπουτάρη επικροτώντας με αυτόν τον τρόπο τις προσωπικές επιλογές του Πρωθυπουργού ή/και των στελεχών του. Οι επιλογές των δύο προαναφερόμενων προσώπων ήταν από την αρχή "καταδικασμένες" να πετύχουν καθώς στα πρόσωπά τους συγκέντρωσαν αυτά που αναζητούν οι ψηφοφόροι του μεσαίου χώρου. Ο πολιτικός ευπρεπισμός, η επιτυχημένη επαγγελματική πορεία εκτός του στενού κομματικού σωλήνα, η ευπρέπεια, ο διαφορετικός πολιτικός λόγος, η διαφορετική επικοινωνιακή τέχνη του καθενός και η ελπίδα για κάτι καλύτερο ήταν τα χαρακτηριστικά που βοήθησαν τους υποψηφίους να εκλεγούν αλλά και το ΠΑΣΟΚ να κερδίσει τις μάχες και τις εντυπώσεις.
Αυτά τα χαρακτηριστικά ήρθαν και έδεσαν με την εμφάνιση του Πρωθυπουργού και του Αρχηγού της ΝΔ το βράδυ του Α' Γύρου των εκλογών. Ο μεν πρώτος σχεδόν σκυθρωπός και σίγουρα εμφανώς αποκρυσταλλομένος και βέβαιος όσον αφορά το μήνυμα των εκλογών, ο δε δεύτερος με περίσσια χαρά βιάστηκε να μιλήσει για "ολική επαναφορά" του κόμματός του!!!!! Έχουμε ξαναπεί ότι η ΝΔ σταθερά πάσχει από επικοινωνιακή ικανότητα και αποτελεσματικότητα, αλλά τελευταία τα λάθη που γίνονται αρχίζουν και κοστίζουν ακριβά. Όταν δεν περιμένεις να αναλύσεις τα αποτελέσματα των εκλογών και στους 2 γύρους, όταν δεν έχεις αναλύσει τα αποτελέσματα (ποιοτικά & ποσοτικά) έστω του α' γύρου, όταν δεν έχεις δει ότι δεν έχεις συγκεντρώσει ούτε τους ψηφοφόρους σου το 2009 και βγαίνεις και μιλάς για "ολική επαναφορά", τότε έχεις σοβαρό πρόβλημα ή έναν Πολιτικό Σχεδιασμό που δεν λειτουργεί ή μια Γραμματεία Τεκμηρίωσης που είναι ανύπαρκτη. Εκτός αυτών εκτίθεσαι, είσαι και νέος αρχηγός, κάνεις το ολίσθημα και το αποτέλεσμα είναι την Β' Κυριακή να χάνεις τους δύο μεγαλύτερους Δήμους που ήταν και προπύργιά σου. Κάπως έτσι χάνεις τη μεγάλη δεξαμενή που σε στήριζε.
Οπότε το ΠΑΣΟΚ αντέχει και μάλιστα ικανοποιητικά παρόλα τα γεγονότα από τον Οκτώβριο του 2009. Αντέχει, και μάλιστα σε δημοσκοπήσεις τα ποσοστά κυβερνητικής αξιοπιστίας που συγκεντρώνει σε σχέση με τη ΝΔ είναι σχεδόν τριπλάσια!!

Το νόημα των σημερινών εκλογών

Πολλές οι αναλύσεις που θα δούμε από σήμερα και για αρκετό καιρό σχετικά με τις σημερινές εκλογές. Το νόημα όμως των σημερινών εκλογών, πιστεύουμε ότι βρίσκεται σε έναν παράγοντα που αν είναι υψηλός θα δώσει τα δικά του μηνύματα: την αποχή.
Οι σοβαροί αναλυτές θα πρέπει να δώσουν ιδιαίτερη βαρύτητα εκεί καθώς υπό τις παρούσες συνθήκες δεν έχει νόημα ποιός θα εκλεγεί Δήμαρχος στην Άνω ή στην Κάτω Παναγιά, αλλά στο αν η αποχή θα κινηθεί σε υψηλά επίπεδα.
Η υψηλή αποχή θα δείξει τα εξής:
Ο κόσμος πραγματικά γυρνά την πλάτη του στο πολιτικό σύστημα, όπως εκφράζεται μέχρι τώρα.
Ο πολίτης αποδοκιμάζει τους πολιτικούς που τον έχουν φέρει σε αυτή τη δεινή οικονομική θέση.
Ο ψηφοφόρος δεν ανέχεται άλλα ερωτηματικά και διλήμματα σχετικά με το μέλλον του, κατά το "αλλάζουμε ή βουλιάζουμε", γιατί και αλλάξαμε αλλά και βουλιάξαμε.
Ο κόσμος αντιδρά στις σημερινές εκλογές που αντί να γίνουν υπό το πρίσμα των οφελειών από την εφαρμογή του Σχεδίου Καλλικράτης και μόνο, αυτές μετατράπηκαν-για άλλη μια φορά- σε πεδίο στιγνής κομματικής εκμετάλλευσης.
Ο κόσμος δεν ανέχεται εκπροσώπους που το μόνο που επιθυμούν είναι η διεκδίκηση της καρέκλας και η μηδαμινή προσφορά στον τόπο.
Ο πολίτης δεν αντέχει άλλο να βλέπει τις επιχειρήσεις και τα καταστήματα να κλείνουν και τους μεγάλους οφειλέτες και μόνιμους εργολάβους του Δημοσίου να συνομιλούν με τον ίδιο τον Πρωθυπουργό.
Πιστεύουμε ότι εκεί θα πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας απόψε το βράδυ και να κατανοήσουμε πώς θα διαμορφωθεί η πολιτική συμπεριφορά του ψηφοφόρου.
Καλή ψήφο...

Περί Πειραιά δημοσκοπήσεις

Είναι φανερό από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις ότι ο Γιάννης Μίχας φαίνεται να κερδίζει στη δεύτερη Κυριακή το Δήμο του Πειραιά έναντι του Βασίλη Μιχαλολιάκου ή του Πέτρου Μαντούβαλου. Αν επαληθευτούν αυτές οι μετρήσεις, αυτό θα έχει συμβεί για τους εξής λόγους:

1. Ο Γ. Μίχας είναι ένα καθαρά αυτοδιοικητικό πρόσωπο το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει υπηρετήσει το Δήμο από θέση ευθύνης.
2. Τα χρόνια που δραστηριοποιείται πολιτικά ο Γ. Μίχας, υπήρξε πάντα ένα πρόσωπο το οποίο εμφανιζόταν ότι ασχολείται με τον Πειραιά συνεχώς. (πρόεδρος Εργατικού Κέντρου, Νομάρχης). Έτσι οι πολίτες τον έχουν ταυτισμένο με την δουλειά και τη γνώση που απαιτούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Δήμος. Τον έχουν ταυτίσει με τον Πειραιά.
3. Η κίνηση του να μην επιθυμεί τη συμμετοχή του απερχόμενου Δημάρχου κ. Φασούλα, έστω και αν εκείνος την αρνείται, φαίνεται ότι πολιτικά θα του βγεί καθώς οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ αλλά και της ΝΔ εκδήλωναν καθαρά τη δυσαρέσκεια τους προς τον κ. Φασούλα λέγοντας ότι δεν έκανε κάτι το σημαντικό για τον Πειραιά καθώς τον άφησε και βρώμικο με τα σκουπίδια να γεμίζουν τους δρόμους.
4. Η κόντρα των δύο εκ Μάνης προερχόμενων κ.κ. Μιχαλολιάκου και Μαντούβαλου, λειτουργεί διασπαστικά για τον πυρήνα των Νεοδημοκρατών ψηφοφόρων που ούτως ή άλλως είναι αποσυσπειρωμένοι στον Δήμο του Πειραιά.
5. Ο κ. Μιχαλολιάκος στη συνείδηση του ψηφοφόρου καταγράφηκε ως η λύση της τελευταίας στιγμής από την πλευρά της ΝΔ η οποία άργησε πάρα πολύ να δώσει το επίσημο χρίσμα. Βέβαια υποστηρίζουμε πάντα ότι το κόμμα της αντιπολίτευσης έχει μεγάλη παράδοση στα λάθη και στις χαμένες ευκαιρίες αλλά από ένα σημείο και μετά τα πράγματα δυσκολεύουν...
6. Ο κ. Μαντούβαλος ανακοίνωσε πολύ νωρίς την πρόθεσή του να κατέβει ως υποψήφιος με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να κρατήσει τους ψηφοφόρους σε όλη την προεκλογική περίοδο. Το timing, όπως και σε όλες τις επιλογές μας, στην πολιτική είναι το α και το ω των κινήσεων. Αυτό το έχασε ο κ. Μαντούβαλος, αν και ξεκίνησε πολύ καλά...

Έχουμε ξαναγράψει ότι η Πολιτική Επικοινωνία είναι ένας δύσβατος δρόμος για τον υποψήφιο πολιτικό και οι μαθητευόμενοι μάγοι κάνουν κακό αντί για καλό.

Επίκαιρο άρθρο του καθ. Χρήστου Γιανναρά

Οι επερχόμενες εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης μπορούν και πρέπει να έχουν χαρακτήρα δημοψηφίσματος.

Με την ψήφο τους οι πολίτες να προσδιορίσουν τον τύπο του πολιτεύματος: Θέλουν δημοκρατία ή κομματοκρατία;

Αν θέλουν δημοκρατία, ας περισώσουν αυτή τη φορά με την ψήφο τους τη θεμελιώδη προϋπόθεση της δημοκρατίας: τη διάκριση των εξουσιών. Ξέρουν από άμεση πείρα οι πολίτες ότι τοπική αυτοδιοίκηση υποταγμένη σε κεντρικές κομματικές ντιρεχτίβες σημαίνει την έτοιμη ραχοκοκαλιά κομματικού κράτους. Ξέρουν ότι τα κόμματα στην Ελλάδα δεν έχουν την παραμικρή σχέση με ό,τι προβλέπει για τον ρόλο τους η πολιτική θεωρία της «αντιπροσωπευτικής» δημοκρατίας.

Τα κόμματα σήμερα είναι συντεχνίες επαγγελματιών της εξουσίας, οργανωμένες συσπειρώσεις συμφερόντων.

Στόχος τους είναι η μονοπώληση της εξουσίας, ο ολοκληρωτικός έλεγχος κάθε πτυχής του συλλογικού βίου. Γι’ αυτό και κάθε αντίσταση στην κομματοκρατία είναι κέρδος για τη δημοκρατία, προάσπιση των κοινωνικών προτεραιοτήτων, των αναγκών του πολίτη.

Κάθε υποψήφιος για την τοπική αυτοδιοίκηση που έχει κομματικό χρίσμα επιβεβαιώνει εθελούσια την απαίτηση των κομματικών συντεχνιών να ελέγχουν ολοκληρωτικά τη χώρα, να προηγείται η κομματική σκοπιμότητα των αναγκών κάθε τοπικής κοινωνίας. Οι υποψήφιοι με κομματικό χρίσμα είναι χλεύη της δημοκρατίας, απειλή της δημοκρατίας.

Απαιτούν από τους πολίτες την εθελόδουλη υποταγή στη νοοτροπία του λακέ, του ραγιά: να βάζουν πρώτο το συμφέρον του αφεντικού, τα παιχνίδια εξουσίας αδίστακτων επαγγελματιών, και σε δεύτερη μοίρα τη δική τους αξιοπρέπεια, την ποιότητα της ζωής τους.

Δεν μοιάζει να υπάρχει Ελληνας σήμερα που να μην έχει πεισθεί για την ανικανότητα, την προκλητική ιδιοτέλεια, τη φαυλότητα των υπαρχόντων κομμάτων – η οργή, η αηδία, η πίκρα των πολιτών κατακλύζει τη χώρα. Και στις εκλογές τις αυτοδιοικητικές η έκφραση της αποδοκιμασίας δεν χρειάζεται την (αμφίβολης αποτελεσματικότητας) λευκή ψήφο ή αποχή. Τώρα η απέχθεια έχει γόνιμη διέξοδο: Αποκλείει τους μολυσματικούς κεχρισμένους, εμπιστεύεται τους τίμια ασυμβίβαστους και από σεμνή αξιοσύνη ακομμάτιστους.

Επιτέλους, τι περισσότερο θέλουμε να δούμε για να βγάλουμε τις συνέπειες της κοινής αγανάκτησης για τα κόμματα; Υπερχρέωσαν εφιαλτικά το κράτος εξαγοράζοντας ψήφους με διορισμούς, επιδοτήσεις, χαριστικές «προμήθειες», ασύδοτες παροχές. Καταλήστευσαν το δημόσιο ταμείο και τους πακτωλούς των «πακέτων» της Ε.Ε. για να στήσουν το δικό του κάθε κόμμα πελατειακό κράτος, αστρονομικού κόστους μηχανισμούς επανεκλογής τους.

Διαγούμισαν τα ασφαλιστικά ταμεία, την υποχρεωτική αποταμίευση κάθε βιοπαλαιστή. Εμπορεύτηκαν, με ληστρικές υπερτιμολογήσεις και «λίστες» εξαίρεσης από μειοδοτικούς διαγωνισμούς, ακόμα και ιατρικά είδη, οι αθεόφοβοι. Και πόσα ακόμα εγκλήματα ειδεχθή, με εξασφαλισμένη θεσμικά την ατιμωρησία.

Τελικά οδήγησαν την Ελλάδα στην οικονομική καταστροφή. Και πώς την αντιμετώπισαν; Κατακρεούργησαν μισθούς και συντάξεις, οι μικροεπιχειρήσεις και τα καταστήματα κλείνουν με ρυθμούς πρωτόγνωρους, η ανεργία έγινε κύμα κατακλυσμικό, οι έμμεσοι φόροι απάνθρωπης αδικίας χαράτσι, η νεολαία δίχως παραμικρή προοπτική, σε απόγνωση.

Το ελληνικό (κοινό όλων μας) όνομα το κατάντησαν περίγελο σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Κάθε κυβέρνηση πλαστογραφούσε, όπως οι κοινοί απατεώνες, τα στοιχεία που της ζητούσαν οι Βρυξέλλες και στη συνέχεια, από διεθνή μπαλκόνια, κατάγγελνε το προκάτοχο της εξουσίας κόμμα για ψεύτικα στοιχεία και τεχνάσματα.

Φυσικό ήταν οι δανειστές μας να εκμεταλλευτούν την οικονομική μας χρεοκοπία, τον διεθνή διασυρμό της αξιοπιστίας μας: Εστησαν «Τρόικα» πατρωνείας να τιθασεύσει την κομματική φαυλότητα, να δεσμεύσει τους κομματανθρώπους με τις υπογραφές τους σε «Μνημόνιο».

Χωρίς, όμως, να λογαριάσουν οι πάτρωνες την πανουργία της κομματικής ατσιδοσύνης: Ετσι, η τρίτη γενιά του παπανδρεϊσμού κατάφερε, με άψογη επιδεξιότητα, να φορτώσει στην πιο αδύναμη μερίδα της κοινωνίας τα «σπασμένα» της αφροσύνης των κομμάτων. Μας κρατάνε ομήρους παζαρεύοντας την παράταση της παντοδυναμίας τους.

Στις δημοσκοπήσεις η συντριπτική, σαρωτική πλειοψηφία των πολιτών δηλώνει ότι δεν εμπιστεύεται πια κανένα κόμμα, η γενικευμένη αγανάκτηση και αηδία φτάνει σε ποσοστά απίστευτα. Ομως, μπροστά στην κάλπη ο φόβος της ανασφάλειας γεννάει τον στερεότυπο συμβιβασμό: «δεν έχουμε κάτι καλύτερο να ψηφίσουμε, αυτά τα κόμματα παράγει η κοινωνία μας, αυτά συνιστούν τη δημοκρατία μας». Και συνεχίζουμε «να μεταλλάσσωμεν τυράννους», όπως έλεγε ο Παπαδιαμάντης πριν από 118 χρόνια.

Αλλά ο συλλογισμός «αυτούς έχουμε, αυτούς ψηφίζουμε» είναι τουλάχιστον αφελής και στις αυτοδιοικητικές εκλογές ούτε για τους αφελείς ισχύει. Διότι υπάρχουν υποψήφιοι με κομματικό χρίσμα, υπάρχουν και οι τίμια ακομμάτιστοι. Συνήθως το κομματικό χρίσμα δίνεται σε φανταχτερούς, με εντυπωσιακή «αναγνωρισιμότητα» γόητες του πλήθους (μπασκετμπολίστες, προπονητές, ηθοποιούς τηλεοπτικών «σειρών», πρώην καλλονές, πρόσωπα με θητεία στη δημοσιότητα έστω και παταγωδώς αποτυχημένη).

Ο πολίτης που έχει συνειδητοποιήσει ότι η κομματοκρατία είναι συμφορά για τον ίδιο και για την πατρίδα θα ξέρει να αναγνωρίσει στη «γοητεία» των κεχρισμένων το στίγμα απειλητικής λοιμικής.

Αυτή τη φορά καλούμαστε να ψηφίσουμε διαχειριστές καινούργιων θεσμών αυτοδιοίκησης.

Η κομματοκρατία αποφασίζει για τους θεσμούς ερήμην των πολιτών και για τη διαχείριση των θεσμών μεθοδεύει την υφαρπαγή της ψήφου μας. Η προηγούμενη γενιά του παπανδρεϊσμού, η ανδρεϊκή, επέβαλε τον «Καποδίστρια», η τωρινή, η ανδρεικελική, μας καπελώνει με τον «Καλλικράτη». Και στις δύο περιπτώσεις κίνητρο και κριτήριο δεν ήταν οι ανάγκες, οι ιδιαιτερότητες, οι ιστορικοί εθισμοί της κοινωνίας των Ελλήνων.

Ο τεμαχισμός της χώρας, και τις δύο φορές, σε αυθαίρετα μερίσματα έγινε, αποκλειστικά και ομολογημένα, για να εξυπηρετηθούν ελπιζόμενα προγράμματα οικονομικής ανάπτυξης και ασφυκτικότερος συγκεντρωτικός έλεγχος της χώρας από το εκάστοτε κομματικό κράτος.

Πειθαρχούμε δήθεν στα μοντέλα αυτοδιοίκησης που λανσάρει η Ε.Ε. αποκεντρώνοντας όχι την εξουσία, αλλά την κατακλυσμική διαφθορά και φαυλότητα, πολλαπλασιάζοντας τα ερείσματα της κομματοκρατίας.

Ο Ελληνισμός έζησε τρεις χιλιάδες χρόνια χάρη στο μοντέλο της πόλης – κράτους, της αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας, που ο ίδιος γέννησε – το αποδείχνει ο τεχνοκράτης Κων. Καραβίδας, που πολλοί τιμούν και ελάχιστοι καταλαβαίνουν. Η πόλη «εάλω», η γλώσσα «απέσβετο», η εκκλησία αλλοτριώθηκε σε θρησκεία. Ζούμε το ιστορικό μας τέλος, αλλά όχι ηρωικά. Απλώς παρακολουθούμε, δίχως επίγνωση, την κηδεία μας.

Πολιτική Επικοινωνία...Παλαιάς Κοπής.

Σε λιγότερο από ένα μήνα θα διεξαχθούν οι Δημοτικές & Περιφερειακές εκλογές και είναι πραγματικά λυπηρό να βλέπουμε τους μελλοντικούς μας "μικρούς πρωθυπουργούς" να ακολουθούν το δρόμο μιας πολιτικής επικοινωνίας ξεπερασμένης και τοποθετημένης στο χρονοντούλαπο της προεκλογικής εκστρατείας.

Μια διαδρομή από το σπίτι στην εργασία μας αρκεί για να δούμε πώς οι μελλοντικοί δημοτικοί και περιφερειακοί άρχοντες αντιλαμβάνονται την Πολιτική Επικοινωνία, αλλά και πώς οι κάθε είδους "Σύμβουλοι" προσφέρουν τις υπηρεσίες τους (κακομοίρα επικοινωνία τί τραβάς από τους εγχώριους μαθητευόμενους μάγους...).

Τί συναντούμε λοιπόν στη διαδρομή μας;

Τα έργα καλλωπισμού των φυτών, των δέντρων, των κάδων απορριμμάτων, του λαμπτήρα στον ξεχασμένο από μήνες σβηστό φωτεινό σηματοδότη, της σηματοδότησης (εκ νέου) των δρόμων δίπλα σε σχολεία (οι μαθητές και οι γονείς εξάλλου είναι ο καλύτερος στόχος για τους πολιτικούς) και των δρόμων-που ως δια μαγείας-όλα αυτά γίνονται τώρα.

Τα πανό με τα χαμογελαστά και γεμάτα δράση (...και Photoshop) πρόσωπα να σε κοιτάζουν καθώς κρέμονται σε στύλους της ΔΕΗ, σε μπαλκόνια όπου δίπλα απλώνει τα συμπαθητικά της εσώρουχα η χαρούμενη νοικοκυρά, σε πλατείες όπου παίζουν δύσμοιρα παιδάκια που αν τους φύγει η μπάλα στο δρόμο θα τους πατήσει αυτοκίνητο, και σε άλλα σημεία "προβολής".

Τις βαρύγδουπες φράσεις "μαζί για τον πολίτη", "ήρθε η ώρα για μεγάλα έργα", "τέλος τα λόγια προγραμματίζουμε το αύριο", "ψήφισε ανανέωση, αλλαγή, άρωμα νίκης", που δίνουν και παίρνουν ενώ εμείς μένουμε με το ερώτημα: που ήταν όλοι αυτοί να μας σώσουν;;;

Τις εξαιρετικές κομμώσεις- για χάρη της φωτογράφησης για κάρτα, φυλλάδιο, πανό- των ελπιδοφόρων σωτήρων των πόλεων μας, οι οποίοι/ες με αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας & ανάτασης, δηλώνουν έτοιμοι/ες να θυσιάσουν τα πάντα στο βωμό της ανάπτυξης, της προσωπικής δουλειάς και της αξιοκρατίας (!!).

Το κακόγουστο φυλλάδιο το οποίο "σκάει" στο παράθυρο μας ενώ περιμένουμε να ανάψει το φανάρι της Ποσειδώνος και τα νεύρα μας είναι στον Θεό. Η κακογουστιά συμπληρώνεται όταν καταλαβαίνουμε ότι το έχει φτιάξει ο φίλος και υποστηριχτής του προεκλογικού αγώνα με "μηδαμινό" κόστος αφού τα χρώματα της εκτύπωσης ήδη αρχίζουν και ξεθωριάζουν στην τσάντα του "έμπειρου" διανομέα.

Τις πολυπληθείς ομάδες των υποψηφίων αρχόντων που περνάνε με ρυθμό χελώνας το δρόμο για να τους δεις ότι πάνε στα μαγαζιά να ενημερωθούν, να συστηθούν και να δώσουν την υπόσχεσή τους ότι κανένα κατάστημα ή εμπορικό δεν θα κλείσει επί των ημερών τους. Αντίθετα θα επιβαρυνθεί με περισσότερους δημοτικούς φόρους...

Στύλους, πινακίδες, πεζοδρόμια και κάθε είδους δημόσιο χώρο με τις αφίσες που ευαγγελίζονται ότι ο "Γιώργος" (τυχαία η επιλογή του ονόματος) θα οδηγήσει την πόλη στο Αύριο...

Και μέσα σε όλα αυτά χτυπάει και το κινητό με την αδέξια φωνή του φραπεδιάρη νεολαίου που και αυτός προσφέρει "αφιλοκερδώς" τις υπηρεσίες του, να σε προσκαλεί (sic) στην ομιλία του υποψήφιου. Και διερωτάσαι: μα καλά που βρήκαν το κινητό μου;; δεν είναι απόρρητο;; τους το είχα δώσει;; Και να μην το είχες δώσει αυτοί το βρήκαν, είναι η απάντηση.

Και κάπως έτσι συντηρείται η φυλή της Πολιτικής Επικοινωνίας Παλαιάς Κοπής η οποία υποστηρίζει Πολιτικούς έναντι αδρών αμοιβών. Το τραγικό σε όλο αυτό είναι ότι οι Πολιτικοί εμπιστεύονται τυφλά τους Συμβούλους τους και δεν κατανοούν ότι πρακτικές σαν τις παραπάνω είναι εγκληματικές για το προφίλ του υποψηφίου, αλλά και για την τσέπη του καθώς τέτοιες προεκλογικές καμπάνιες κοστίζουν μέχρι και 30.000€.

Πολιτική Επικοινωνία & Πολιτική Διαφήμιση

Στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του Νοεμβρίου ισχύει ο νέος νόμος Ραγκούση για τις εμφανίσεις των υποψηφίων, ο οποίος όπως και ο νόμος Παυλόπουλου για τις εθνικές εκλογές, εμπεριέχει ρυθμίσεις που περιορίζουν ασφυκτικά την ελευθερία του πολιτικού λόγου, ιδίως όταν αυτός εκφράζεται υπό τη μορφή πολιτικής Διαφήμισης.

Τόσο ο νόμος Παυλόπουλου, ο οποίος αμφισβητείται ήδη στο Συμβούλιο της Επικρατείας, όσο και ο νόμος Ραγκούση, στηρίζονται σε μια αντίληψη περιορισμού υποτίθεται της «σπατάλης», όμως στην πραγματικότητα και οι δύο νόμοι λειτουργούν υπέρ των κάθε είδους καθεστωτικών υποψηφίων. Το κάνουν αυτό περιορίζοντας τη δυνατότητα των πολιτών να επιλέξουν τους καλύτερους υποψηφίους με τον πιο απλό και εξοργιστικό τρόπο: μη επιτρέποντας στους νέους υποψηφίους να κάνουν γνωστή την ύπαρξή τους στο εκλογικό σώμα.

Οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται για το σκοπό αυτό είναι πολλές. Περιορισμός των ραδιοτηλεοπτικών εμφανίσεων των ίδιων των υποψηφίων, ασφυκτικός περιορισμός της πολιτικής Διαφήμισης και ασφυκτικός περιορισμός των νόμιμων δαπανών που δικαιούται ο κάθε υποψήφιος, έτσι ώστε να μην του αρκούν τα χρήματα που νόμιμα έχει δικαίωμα να χρησιμοποιήσει ούτε καν για να ταχυδρομήσει ένα φυλλάδιο με το βιογραφικό του στους πολίτες που θα αξιολογήσουν την υποψηφιότητά του.
Ποιους ευνοεί η απαράδεκτη αυτή νομοθεσία;
- Ευνοεί κατ' αρχήν τους ήδη γνωστούς και όσους ασκούν κάθε είδους εξουσία. Τα υφιστάμενα στελέχη των κομμάτων, τους δημάρχους και τους νομάρχες που έχουν ήδη ασκήσει εξουσία και αποκτήσει αναγνωρισιμότητα, τους κάθε είδους τηλεαστέρες, από τους τηλεδημοσιογράφους και τους τηλεδικηγόρους, μέχρι τους «κονφερανσιέ» των παιχνιδιών ριάλιτι και τους αθλητές των δημοφιλών αθλημάτων (ποδόσφαιρο, μπάσκετ κ.λπ.).
- Ευνοεί επίσης όσους έχουν την ανοιχτή εύνοια των ισχυρών εθνικών ή τοπικών ΜΜΕ, δηλαδή τους εξαρτημένους από τη λεγόμενη διαπλοκή, αφού τα ΜΜΕ μπορούν να αναδείξουν θέματα και ειδήσεις, αναφερόμενα στον κάθε υποψήφιο, χωρίς αυτό να περιλαμβάνεται στις ασφυκτικά περιορισμένες  αριθμητικά εμφανίσεις του.
- Ευνοεί τέλος, αυτούς που διαθέτουν μαύρο χρήμα και έχουν τη βούληση και την ικανότητα να το διακινήσουν, αγοράζοντας εν κρυπτώ θετική δημοσιότητα για τους εαυτούς τους και αρνητική για τους αντιπάλους τους.

Πρόκειται ουσιαστικά για μια νομοθεσία η οποία έχει ως βασικό της αποτέλεσμα των περιορισμό των πολιτικών ελευθεριών στη χώρα, στο όνομα μιας κενής περιεχομένου και αμφιβόλου ειλικρίνειας ηθικολογίας, που καταλήγει να περιορίζει ασφυκτικά τις πιθανότητες όποιων δεν έχουν θητεύσει σε κομματικούς ή μιντιακούς μηχανισμούς, αλλά θα μπορούσαν να υπηρετήσουν τον τόπο τους γιατί είναι έντιμοι, πετυχημένοι στη δουλειά τους και ικανοί. Μια νομοθεσία η οποία έρχεται μετά από μια τεράστια αποτυχία της υφιστάμενης «ελίτ» (πολιτικής, οικονομικής, επικοινωνιακής κ.λπ.),της ελληνικής κοινωνίας, που κατέληξε στην ουσιαστική χρεοκοπία και διαπόμπευση της χώρας και έχει ως στόχο τη διατήρηση αυτής της «ελίτ» στην εξουσία.

Είναι προφανές ότι υπάρχουν πολλές άλλες λύσεις εκτός του περιορισμού της πολιτικής ελευθερίας (και της πολιτικής Διαφήμισης, που αποτελεί μέρος της ελευθερίας της έκφρασης σε όλες τις σύγχρονες δημοκρατίες), για την επίτευξη του στόχου της μικρότερης σπατάλης ή των καθαρότερων  (από όλες τις απόψεις) πολιτικά εκστρατειών. Λύσεις που δεν συνεπάγονται τον περιορισμό της ελευθερίας αλλά την καλύτερη ποιότητα της δημοκρατίας. Η συστηματική παρουσίαση των προγραμμάτων και θέσεων των υποψηφίων στα δημόσια και ιδιωτικά ραδιοτηλεοπτικά Μέσα, ως κοινωνική υποχρέωση των Μέσων, με παράλληλες θεματικές συζητήσεις μεταξύ των υποψηφίων, είναι η πιο απλή από αυτές τις λύσεις, με διάθεση όμως του δεκαπλάσιου τηλεοπτικού χρόνου από αυτόν που σήμερα διατίθεται. Γιατί η δημοκρατία έχει και κάποιο κόστος χρόνου για τους ίδιους τους πολίτες, αν θέλουμε να έχουμε σοβαρές επιλογές.

Από εκεί και πέρα θα έπρεπε να υπάρχει κατ' ελάχιστον η δυνατότητα οι υποψήφιοι και οι συνδυασμοί να μπορούν να ξοδέψουν χρήματα -που έχουν με διαφάνεια συγκεντρώσει- τα οποία τους επιτρέπουν να παρουσιάσουν σε έντυπη μορφή το βιογραφικό τους και τις πολιτικές και προγραμματικές τους θέσεις σε όλους τους ψηφοφόρους της περιφέρειας στην οποία απευθύνονται. Πρόκειται για αυτονόητα δικαιώματα που αποτελούν τον πυρήνα του δημοκρατικού πολιτεύματος και τα οποία δυστυχώς σήμερα, καταπατώνται βάναυσα από την εκλογική νομοθεσία.

Συμπεράσματα από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις

Τον τελευταίο καιρό, και μετά τον ανασχηματισμό έχουν δημοσιευθεί πολλές δημοσκοπήσεις οι οποίες ρίχνουν ένα ιδιαίτερο φως στον πολιτικό ανταγωνισμό των δύο μεγάλων κομμάτων.
Συγκεκριμένα:
Το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να θεωρείται το κυρίαρχο κόμμα στην χώρα, παρά το βαρύ οικονομικό περιβάλλον. Οι πολίτες σε μεγάλο ποσοστό που αγγίζει το 41% (GPO, MRB, Kappa) αξιολογούν θετικά το κυβερνητικό έργο, με αποτέλεσμα η ΝΔ να μην μπορεί να καρπωθεί τη δυσαρέσκεια από το ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ παραμένει κόμμα εξουσίας καθώς προηγείται κατά 8 ποσοστιαίες μονάδες στην πρόθεση ψήφου, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο ότι οι πολίτες δεν θεωρούν ότι η ΝΔ μπορεί να πείσει επαρκώς και να αποτελέσει την αξιόλογη διαφορετική λύση.
Η ΝΔ χάνει σε επίπεδο πολιτικής στήριξης ακόμα και από τους ψηφοφόρους της καθώς ένα μικρό μόνο ποσοστό (38,4% GPO) θεωρεί ότι το κόμμα της ΝΔ είναι ικανότερο να χειριστεί την οικονομική κρίση.
Η ΝΔ εγκαταλείποντας τον μεσαίο χώρο και πηγαίνοντας πιο δεξιά έχει απώλειες προς το ΛΑΟΣ, με αποτέλεσμα να μην κερδίζει πολιτικά αλλά αντίθετα να περιθωριοποιείται διαρκώς.
'Ετσι το ΠΑΣΟΚ, παρόλο το βάρος του Μνημονίου, δείχνει να κερδίζει ένα μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων ενώ η ΝΔ δεν φαίνεται να πείθει ούτε και να κερδίζει πολιτικά. Η λογική εδώ κρύβεται σε 2 παράγοντες: Πρώτον, το ΠΑΣΟΚ έχει επιλέξει-καλώς ή κακώς-να στηρίξει το Μνημόνιο με κάθε πολιτικό κόστος ("τουλάχιστον κάτι κάνει"), ενώ η ΝΔ δεν πείθει ούτε με τις οικονομικές της προτάσεις ούτε με την ηγεσία της.
Δεύτερον, η στρατηγική της ΝΔ να κινηθεί δεξιότερα του μεσαίου χώρου είναι εφιαλτική, καθώς εκεί πλέον κυριαρχεί το ΠΑΣΟΚ, αλλά έχει χάσει και το κρίσιμο εκλογικό σώμα που την ψήφισε για κυβέρνηση το 2004, τη στήριξε στην επανεκλογή το 2007 και βέβαια την εγκατέλειψε το 2009. 

Η Σιωπή οδηγεί στην κλήτευση και από εκεί....

Οι κινήσεις του πρώην πρωθυπουργού κ. Κ. Καραμανλή ήταν αναμενόμενο ότι θα τον οδηγούσαν αργά η γρήγορα σε πολιτικά δύσβατα μονοπάτια. Η παρατεταμένη σιωπή του κοντά ένα χρόνο από τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009, διαμόρφωσαν ένα πλαίσιο πολιτικής απαξίωσης για το πρόσωπο του αλλά και ανάλογης πολιτικής εκμετάλλευσης. Έξυπνα ο ΛΑΟΣ ζήτησε την κλήτευση του ως μάρτυρα στην εξεταστική επιτροπή για το Βατοπέδι, κεφαλαιοποιώντας τις φωνές που ζητάνε εδώ και ένα χρόνο από τον κ. Καραμανλή να μιλήσει. 
Η στρατηγική της σιωπής δεν φαίνεται ότι απέδωσε τα αναμενόμενα για τον Κ. Καραμανλή αλλά και ούτε για τη ΝΔ. Οι εποχές όπου ο ηγέτης έφευγε από την χώρα και παρουσιαζόταν μετά ως ο Μεσσίας, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.  Οι πολίτες αισθάνονται απογοητευμένοι από τον πολιτικό του οποίου εμπιστεύτηκαν τη διακυβέρνηση της χώρας επί 5 χρόνια. Την απογοήτευση αυτή τη δείχνουν σε όλες τις δημοσκοπήσεις με αποτέλεσμα να μην μπορεί ούτε το κόμμα της ΝΔ να "αποτινάξει" το παρελθόν και να προχωρήσει μπροστά.
Δεν ξέρουμε αν η επιλογή του κ. Καραμανλή να μην μιλάει για τα πεπραγμένα είναι αποτέλεσμα της ολοκλήρωσης ενός κύκλου του στην πολιτική που ξεκίνησε πριν 10 χρόνια ή ερμηνεύεται διαφορετικά.
Ένα είναι σίγουρο: αν ο κ. Καραμανλής πιστεύει ότι έχει πολιτικό μέλλον στην χώρα και θέλει να διαδραματίσει ξανά ηγετικό ρόλο, τότε θα έπρεπε να είχε μια επικοινωνιακή πολιτική εντελώς διαφορετική.
Αν λοιπόν, το σενάριο επιστροφής του στην ενεργό πολιτική είναι ισχυρό ακόμα τότε θα πρέπει να αλλάξει άμεσα στρατηγική επικοινωνίας και να θυμίσει-έστω και λίγο στην αρχή- τον άλλοτε ισχυρό Καραμανλή.
Διαφορετικά πολλοί θα τον εμφανίζουν ως ένα ημι-ανθρώπινο ον το οποίο συνεχώς τρώει, κοιμάται, κολυμπάει, παίζει playstation, κάνει αστεία και άλλα τέτοια ιλαρά.
Διαφορετικά μετά την κλήτευση στην εξεταστική θα έχει σειρά το Ειδικό Δικαστήριο.
Αυτή, λοιπόν, θα είναι η τύχη ενός πολιτικού που τον εμπιστεύτηκαν οι πολίτες αυτής της χώρας; Αυτή θα είναι η τύχη ενός ανθρώπου και πολιτικού μόλις 54 ετών;
Τα ερωτήματα πολλά, τις απαντήσεις μόνο ένας μπορεί να τις δώσει.

Ο νέος Ηγέτης κ. Αντ. Σαμαράς

Ήρθε και η σειρά του κ. Σαμαρά να δώσει τη δική του "παράσταση" στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης μια εβδομάδα μετά από εκείνη του Πρωθυπουργού.
Και επειδή όλα είναι εικόνα και άρα επικοινωνία θα βάζαμε το εξής μεταφορικό ερώτημα: "Οι θεατές αυτής της παράστασης έμειναν ικανοποιημένοι;"
Η απάντηση είναι ότι τουλάχιστον σε επίπεδο επικοινωνίας έμειναν ικανοποιημένοι.
Ο κ. Σαμαράς εμφάνισε σήμερα ένα προφίλ ηγέτη το οποίο το "έχτισε" επικοινωνιακά με το video που έπαιξε στην αρχή της Συνέντευξης Τύπου του αντί προλόγου. Αμέσως μετά και στην πρώτη ερώτηση που αφορούσε την οικονομία απέδειξε ότι το ισχυρό του τεραίν είναι η οικονομία και έδινε μακροσκελείς απαντήσεις προσπαθώντας να αποδομήσει την επιλογή του Μνημονίου.
Φάνηκε λοιπόν από την αρχή ότι η στρατηγική του ήταν ξεκάθαρη: ολομέτωπη επίθεση από έναν ηγέτη της Συντηρητικής παράταξης ο οποίος αυτοπροσδιορίζεται Συντηρητικός που επιλέγει να αναμετρηθεί σε πολιτικό και προσωπικό επίπεδο με τον Γιώργο Παπανδρέου.
Η επίθεση αυτή έδεσε πάρα πολύ καλά με εκφράσεις, λέξεις, μεταφορές και παραδείγματα από ένα λεξιλόγιο ενός πολιτικού που προέρχεται από τα "σπλάχνα" της κοινωνίας (χαρακτηριστικό του λαϊκού ηγέτη). Εδώ να πούμε ότι ο κ. Σαμαράς εξέφρασε πολύ καλά το προφίλ του λαϊκού ηγέτη με τις απαραίτητες κινήσεις του σώματός του και την κατάλληλα συνδυασμένη οπτική του επικοινωνία. Εξάλλου το ζεστό και ανθρώπινο βλέμμα του τον βοηθάει στο να εκφράσει το ρόλο του πολιτικού που είναι πιο κοντά στη Λαϊκή Δεξιά από ότι στο Κέντρο. Αυτό που επίσης βοηθάει αρκετά τον αρχηγό της ΝΔ είναι και ο απλός, ανθρώπινος και κατανοητός λόγος του όπως και η ρέουσα γλώσσα. Βέβαια τον χείμαρο της λεκτικής επικοινωνίας τον κατέχει, κατά τη γνώμη μας, ο προκατοχός του.
Και μια και αναφερόμαστε στον προκάτοχο του κ. Καραμανλή, πρέπει να πούμε ότι στις ερωτήσεις που δέχτηκε απάντησε άψογα: αφενός τον κάλυψε-ως έχει υποχρέωση- και αφετέρου τον έθεσε προ των ευθυνών του λέγοντας ότι εκείνος (ο κ. Σαμαράς) έχει κλείσει τους λογαριασμούς του με το παρελθόν.
Βέβαια, όπως σε κάθε επιτυχημένη εμφάνιση υπάρχει και το μελανό σημείο, έτσι και εδώ υπήρχε το σημείο εκείνο που δεν έδενε με την πραγματικά πολύ καλή παρουσία και επικοινωνία του κ. Σαμαρά: τα κοντινά πλάνα στους βουλευτές και λοιπούς κομματικούς της ΝΔ. Πρόσωπα φθαρμένα και ξεπερασμένα από τις εποχές και τους καιρούς μας. Πρόσωπα αποδοκιμασμένα από τους πολίτες.
Πρόσωπα που αποτελούν βαρίδια για τη ΝΔ που το μόνο που προσφέρουν είναι να υπολείπεται η ΝΔ 8-10 μονάδες από το ΠΑΣΟΚ.
Πρόσωπα που ακόμα και ως εικόνα στατική χαλάνε τον αέρα ανανέωσης που προσδοκά να φέρει ο κ. Σαμαράς.
Ναι, ο κ. Σαμαράς κέρδισε το σημερινό στοίχημα και με τον εαυτό του και με τους οπαδούς του.
Αλλά: όταν ο κ. Κικίλιας που θα έπρεπε να κάνει η κάμερα ζουμ συνέχεια στο πρόσωπό του καθόταν στις τελευταίες σειρές "κρυμμένος" από τα πρόσωπα που γράφουμε παραπάνω, για ποιόν αέρα ανανέωσης μιλάμε...
Τελικά όλα καλά με τον ηγέτη κ. Αντ. Σαμαρά αλλά οι στρατιώτες έχουν θέμα...

Άρθρο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου

Το άρθρο που ακολουθεί το αναδημοσιεύουμε από το http://www.statesmen.gr/

"Τα πράγματα είναι σχετικά απλά. Εγινε στην Ελλάδα αναδιανομή πλούτου, δίχως να υπάρχει πλούτος. Εγινε ανακατανομή εισοδήματος, σοσιαλιστικής η λαικοδεξιάς έμπνευσης, με τα λεφτά των ‘διαβολικών’ ξένων τραπεζιτών και των ‘μισητών’ διεθνών κερδοσκόπων. Και, όπως ήταν αναπόφευκτο, ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Ποιός θα πληρώσει; Μα, προφανέστατα εκείνοι που μετείχαν στο πάρτυ. Ολόκληρη σχεδόν η ελληνική κοινωνία που, δίχως να παράγει κάτι καινούργιο η να δουλέψει περισσότερο, είδε τα εισοδήματά της να αυξάνουν και το βιοτικό της επίπεδο θεαματικά να βελτιώνεται.
Από το σύνολο των ετήσιων κρατικών εξόδων το 70% πηγαίνει σε μισθούς και συντάξεις του δημόσιου τομέα, το 20% σε εξυπηρέτηση των κρατικών χρεών και το 10% μόλις σε γενικές δραστηριότητες. Από αυτά, σε ετήσια βάση, το 12% (με τους καλύτερους υπολογισμούς) αναγκαζόμαστε να τα δανεισθούμε διότι δεν το έχουμε. Χρωστάμε συνολικά, μέχρι την στιγμή αυτή, 300 δισ. ευρώ περίπου (γιατί κάποια ενδεχομένως και να κρύβονται). Και πληρώνουμε κάθε χρόνο, από δανεικά κατά κύριο λόγο, κάπου 30 δις ευρώ σε μισθούς δημοσίων υπαλλήλων. Συντηρώντας έτσι τον μεγαλύτερο αναλογικά δημόσιο τομέα της γής, ενώ το επίπεδο των υπηρεσιών που προσφέρει το κράτος στους πολίτες του είναι από άθλιο έως ανύπαρκτο.
Μπορεί να σηκώσει τα βάρη αυτά, με βάση τα σημερινά δεδομένα, η χώρα; Η απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο όχι! Κι αν το 2010 ξεπεράσουμε τα αδιέξοδα με την βοήθεια ΕΚΤ και ΔΝΤ, τι θα γίνει του χρόνου; Και τον χρόνο μετά; Η συζήτηση λοιπόν που γίνεται είναι εκτός ουσίας. Είναι σαν να έρχεται καταπάνω μας ένας γιγαντιαίος ελέφαντας κι εμείς να ανησυχούμε για το μέγεθος των κοπράνων του. Το βασικό ερώτημα είναι τι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε εμείς μόνοι μας, όχι για να δανειζόμαστε ευκολότερα (όπως λαθεμένα επιμένουν οι περισσότεροι), αλλά για να αρχίσουμε να αποπληρώνουμε αυτά που χρωστάμε. Διότι τώρα δανειζόμαστε για να πληρώνουμε τα χρωστούμενα. Και το συνολικό χρέος μας φυσιολογικά μεγαλώνει.
Για να αποφύγουμε την χρεωκοπία, την κοινωνική καταβαράθρωση και τα λαϊκά συσσίτια στις πλατείες, ένα δρόμο έχουμε μπροστά μας. Τις δραματικές περικοπές στις δημόσιες δαπάνές και στο μέγεθος του κράτους. Αλλά αυτό προυποθέτει ηγεσίες έτοιμες να αντέξουν μιά πρόσκαιρη αύξηση της ανεργίας από απολύσεις στο δημόσιο, και την συνακόλουθα απαραίτητη μείωση φόρων στον ιδιωτικό τομέα. Ο ένας δηλαδή να γίνει επαχθής (δημόσιο) και ο άλλος ελκυστικός (ιδιωτική οικονομία). Και ηγεσίες βέβαια που δεν κλονίζονται στην θέα μαινόμενων συνδικαλιστών και ξεβολεμένων κρατικοδίαιτων κομματικών στελεχών. Κι αντοχή βέβαια σε επιθέσεις μέσων ενημέρωσης για δήθεν σκληρότητα και αδικίες. Που σχεδόν αυτόματα θα εκδηλωθούν. Ετσι όμως θα έρθει η ανάπτυξη. Με στήριγμα τις ανοιχτές αγορές και την μείωση φόρων και γραφειοκρατίας. Όχι με νομικά κίνητρα, παροχές και κρατικές δαπάνες. Αυτό το τελευταίο προσπάθησε να κάνει ο Ομπάμα στις ΗΠΑ. Και τα αποτελέσματα είναι ήδη αρνητικά.
Πως όμως μπορείς να τα πετύχεις όλα αυτά με ένα λαό που έχει πεισθεί πως στην πράξη θα μπορούσαμε να ξεπεράσουμε την κρίση δίχως κανένα επαχθές μέτρο; Αρκεί ‘οι κλέφτες οι πολιτικοί’ να φέρουν τα λεφτά πίσω. Οι προπαγανδιστές τέτοιων απόψεων υποστηρίζουν πως δεν ήταν κακό πως χρωστούσαμε. Πως ζούσαμε με πόρους δηλαδή που ποτέ δεν είχαμε κερδίσει. Και που μοιράζαμε αφειδώς χρήματα και παροχές (άρα πως τα ‘έφαγαν οι πολιτικοί’;). Θα μπορούσαμε, λένε οι ίδιοι, να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε. Ενδεχόμενα κρύβοντας την πραγματικότητα από τις διεθνείς αγορές. Και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Δεν είχαν όμως την ίδια γνώμη και οι δανειστές μας. Που δεν είχαν την παραμικρή πρόθεση να μας δώσουν χρήματα ξανά. Γιατί λοιπόν αφού ‘δεν χρωστάμε πολλά’ – γιατί λέγεται κι αυτό – συνέβη αυτό; Απλά, διότι το μέγεθος του χρέους δεν είναι σε κάθε χώρα της ίδιας σημασίας.
Ενα ζήτημα ποιότητας του χρέους είναι η σχέση του με το ΑΕΠ. Αλλά και ποιές είναι οι ιδιαίτερες συνθήκες κάθε χώρας χωριστά. Αν δηλαδή η χώρα έχει πολλούς φυσικούς πόρους η/και μια δυναμική παραγωγική υποδομή το μεγάλο χρέος δεν αποθαρρύνει τους δανειστές. Διότι αισθάνονται πως θα πάρουν τα χρήματά τους πίσω. Εχει επίσης σημασία σε ποιούς χρωστάει. Η Ιαπωνία λ.χ. χρωστάει ένα τεράστιο ποσοστό πολύ πάνω από το ΑΕΠ της. Αλλά τα χρωστάει σε γιαπωνέζικες τράπεζες και funds. Βασική επίσης σημασία έχει αν το χρέος είναι δημόσιο η ιδιωτικό. Η Ελλάδα, ως κράτος, χρωστάει 300 δις. Ευρώ. Που αποτελεί το 120% περίπου του ΑΕΠ. Μαζί με το ιδιωτικό χρέος το ποσό ανεβαίνει σε 800 δισ. ευρώ. Πως είναι λοιπόν δυνατόν, όπως ισχυρίζεται λ.χ. η El Pais, να είναι το σύνολο για την Ελλάδα στο 165%; Μήπως και πάλι έπαιξαν τον ρόλο τους τα λεγόμενα Greek Statistics;
Σε άλλες επίσης χώρες το μεγάλο ποσοστό σε σχέση με το ΑΕΠ προέρχεται κυρίως από τον ιδιωτικό τομέα. Και είναι σε τράπεζες της ίδιας της χώρας (λ.χ ΗΠΑ, Σκανδιναυοί). Το ιδιωτικό επίσης χρέος έχει σημασία τι ποιότητας είναι. Αλλιώς βλέπουν οι αγορές το χρέος επιχειρήσεων που δημιουργούν τεράστιους τζίρους και πρωταγωνιστούν σε εξαγωγές η σε νέες τεχνολογίες κι’ αλλιώς τα καταναλωτικά χρέη η εκείνα που στοχεύουν στην κάλυψη ταμειακών αδιεξόδων που δεν υπάρχει προοπτική να υπερκαλυφθούν από την όποια μελλοντική παραγωγή (άλλο δηλ. η Microsoft., η Nokia και η Volvo και άλλο ο ΟΣΕ η οι ΗΣΑΠ). Δεν υπάρχει λοιπόν κανένα μυστήριο στις όποιες σχετικές συνωμοσιολογικές ‘αποκαλύψεις’. Πλην της εμμονής σε θέσεις που βλέπουν πίσω από κάθε αδιέξοδο την κακή παγκοσμιοποίηση και τον διαβολικό καπιταλισμό των ανοιχτών αγορών.
Πουθενά γι’ αυτούς που κοιμίζουν τον λαό δεν φταίνε οι κλειστές αγορές, ο κρατισμός και η εμμονή σε παροχές από χρήματα που δεν υπάρχουν καθώς και η αναδιανομή εισοδήματος από ανύπαρκτο πλούτο. Κανένας δεν τολμά να πεί στον κόσμο την αλήθεια. Πως τα λεφτά που κατασπαταλήθηκαν δηλ. πήγαν σε παροχές, σε επιδοτήσεις και σε αυξήσεις μισθών και συντάξεων. Εγινε αναδιανομή πλούτου, από πλούτο που δεν υπήρχε. Που ήταν δηλ. Δανεικός.
Ποιος όμως να ενημερώσει τον λαό όταν η κυβέρνηση επιχειρεί να εφαρμόσει μια πολιτική στην οποία σχεδόν κανένας Υπουργός δεν πιστεύει; Αν ήταν στο χέρι τους οι περισσότεροι Υπουργοί θα προτιμούσαν να είναι στο δρόμο με το ΠΑΜΕ, υποστηρίζοντας πολιτικές παρόμοιες με αυτές που μας έφεραν στα σημερινά μας χάλια. Πολιτικές παροχών δηλ. και με τους ψηφοφόρους χαρούμενους. Ασχετο αν δεν υπάρχουν τα λεφτά. Και που κανείς δεν μας τα δανείζει πλέον. Επιτυχία λογίζεται στην Ελλάδα μοναχά το ξεδίπλωμα παροχών. Κι όχι η μετάδοση στον λαό συμπεριφορών υπευθυνότητας, δυναμισμού και ανάπτυξης.
Για να ξεπεράσουμε την κρίση έχουμε ανάγκη κατά κύριο λόγο σοβαρότητας. Αλλά και ένα δημόσιο τομέα, με επι κεφαλής μια κυβέρνηση βέβαια, που να πιστεύουν σ αυτά που κάνουν, να έχουν σαν οδηγό την απλή λογική κι όχι τις διάφορες πολιτικές εκτιμήσεις και να εφαρμόζουν τον νόμο. Προς κάθε κατεύθυνση. Οι σοσιαλ-ανοησίες, είτε αριστερής είτε δεξιάς προέλευσης, μας έχουν στοιχίσει ήδη αρκετά. Για να έχουμε μέλλον οφείλουμε να καταλάβουμε πως δίχως αγορές μοναχά η φτώχεια και η δυστυχία μας περιμένουν. Καιρός να ξυπνήσουμε επι τέλους…"

tsiliadoros: Ο Βαλιανάτος σύμβουλος του Κικίλια!

Η σημερινή ανάρτηση του tsiliadorou επιβεβαιώνει αυτά που γράψαμε στην προηγούμενη ανάρτησή μας. Διαβάστε το...
tsiliadoros: Ο Βαλιανάτος σύμβουλος του Κικίλια!: "Απίστευτο κι όμως αληθινό! Αν και δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσουν πολλά πράγματα πια σε αυτή τη χώρα, πιαστήκαμε για άλλη μια φορά προ εκπ..."

Ανανέωση χωρίς...αντίκρισμα

Η δημοσκόπηση που διενήργησε η εταιρεία Alco για λογαριασμό του "Ελεύθερου Τύπου", αποτυπώνει ξεκάθαρα ότι η εκλογική βάση της Νέας Δημοκρατίας αλλά και η πλειονότητα της κοινωνίας, διατηρούν αρνητική φόρτιση για τα μέλη των τελευταίων κυβερνήσεων του Κώστα Καραμανλή και επιζητούν την ανανέωση των προσώπων από τον κ. Σαμαρά.
Έτσι το αίτημα της βάσης της ΝΔ είναι ξεκάθαρο και ηχηρό ήδη από τον τρόπο εκλογής του κ. Σαμαρά: "Αλλάξτε τα όλα!"


Όμως, δεν φαίνεται ότι η ΝΔ μπορεί να αντιληφθεί αυτή την αλλαγή, με συνέπεια να την κάνει πρόχειρα και χωρίς στρατηγική. Ακόμα και η επιλογή του κ. Βασίλη Κικίλια έγινε πρόχειρα, χωρίς σχεδιασμό με αμεσότατο κίνδυνο την βαριά ήττα και το χαντάκωμα ενός νέου και αξιόλογου ανθρώπου. Ο κ. Β. Κικίλιας κινδυνεύει να γίνει ένας νέος Γιάννης Τζανετάκος αρκετά χρόνια μετά! 


Και εξηγούμαστε: Όταν επιλέγεις έναν άνθρωπο νέο ηλικιακά και πολιτικά για να διεκδικήσει ρόλο ενός μικρού πρωθυπουργού 4,5 εκ. πολιτών, αυτό που κάνεις είναι να τον στηρίξεις με όλες τις δυνάμεις σου και δεν τον αφήνεις "επικοινωνιακά ανεκπαίδευτο". Γιατί ο κ. Β. Κικίλιας είναι ανέτοιμος επικοινωνιακά και αυτό φαίνεται σε κάθε του τηλεοπτική εμφάνιση, όπου γίνεται "θήραμα" των "αλεπούδων" δημοσιογράφων. Ευτυχώς που οι τηλεοπτικές του εμφανίσεις θα είναι μετρημένες από εδώ και στο εξής, γιατί υστερεί σημαντικά και σε φωνητική και σε οπτική επικοινωνία, αλλά κυριότερα σε επικοινωνία επιχειρημάτων. Φανταστείτε ένα debate των διεκδικητών της Περιφέρειας και τα πρόσωπα που θα βρίσκονται σε αυτό...
Εάν η Γραμματεία Πολιτικού Σχεδιασμού δεν εκπαιδεύσει τον κ. Κικίλια για να αντιμετωπίσει του συνυποψήφιους του, πολύ φοβάμαι ότι θα χάσει ακόμα περισσότερες μονάδες στην υποψηφιότητά του.


Και εδώ έρχεται το ερώτημα: Για ποιά ανανέωση μιλάμε; Για την επιλογή ενός ανθρώπου που θα μπορούσε να έχει λαμπρότατο πολιτικό μέλλον και για το "κάψιμο" του στον αδηφάγο στίβο της πολιτικής χωρίς κιόλας να του έχεις δώσει τα απαραίτητα μαθήματα επικοινωνιακής επιβίωσης;


Όταν μιλάμε λοιπόν για ανανέωση και αλλαγή στην πολιτική, κάνουμε αυτό που κάνουν και οι επιχειρήσεις: ανανέωση στις δομές, ανανέωση στη λειτουργία της επιχείρησης και πάνω απ' όλα εκπαίδευση των στελεχών που θα αναλάβουν τη διαδικασία της ανανέωσης. Ακόμα και τον καλύτερο σου πωλητή να βγάλεις στο δρόμο αν δεν τον έχεις προετοιμάσει επαρκώς, έχασες την πώληση και τον...πελάτη. Η ΝΔ κινδυνεύει να πάθει και τα δύο.

Πολιτική αποτίμηση της παρουσίας του Πρωθυπουργού στη Συνέντευξη Τύπου της ΔΕΘ

Σε προηγούμενη ανάρτησή μας αναλύσαμε την επικοινωνιακή παρουσία του Πρωθυπουργού κ. Γ. Παπανδρέου στη Συνέντευξη Τύπου της ΔΕΘ.
Ας δούμε όμως και την πολιτική αποτίμηση της παρουσίας του:
Σε γενικές γραμμές η Συνέντευξη θα χαρακτηριζόταν ως μια "αβλαβής διέλευση" από τους σκοπέλους της οικονομίας-κατά κύριο λόγο. Αυτό που απέφυγε να κάνει ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ήταν να μιλήσει με συγκεκριμένα επιχειρήματα για το πώς σκοπεύει να αντιμετωπίσει την τραγική οικονομική κατάσταση των μισθωτών & των συνταξιούχων και όσων πλήττονται από την οικονομική κατάσταση.
Αντίθετα παράπεμψε τα πάντα για μετά τις Δημοτικές με ορίζοντα το 2011. Θα μου πείτε ότι αυτό πολιτικά είναι μια έξυπνη κίνηση-δεδομένων των Δημοτικών. Ναι, αλλά όταν βλέπεις στις δημοσκοπήσεις ότι η εικόνα σου πλήττεται χωρίς να έχεις κλείσει ένα χρόνο στην Πρωθυπουργία, αυτό που κάνεις είναι να μιλήσεις συγκεκριμένα.
Το δεύτερο πολιτικό λάθος του Πρωθυπουργού προήλθε στην απάντησή του για τα ΜΜΕ όταν ζήτησε να μην "μετρολογούν" βασιζόμενοι σε φήμες. Σωστή τοποθέτηση, αλλά όταν ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζητάς από τα ΜΜΕ να αποκαλύπτουν και να μην καλύπτουν τα σκάνδαλα π.χ. της Κυβέρνησης Καραμανλή τότε τώρα δεν μπορείς να ζητάς "φρένο" στην πληροφόρηση. Επίσης, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας: τις φήμες και τις διαροές τις αναπαράγουν τα Μέσα από μόνα τους ή με τη συμπαράσταση των στελεχών της Κυβέρνησης; 
Το τρίτο πολιτικό λάθος, η αναφορά στον πρώην Πρωθυπουργό. Στην ερώτηση "αν συναντούσατε σήμερα τον κ. Καραμανλή τι θα του λέγατε;" η απάντηση ήταν: "θα επαναλάμβανα αυτά που το έχω πει και στο παρελθόν"....Εδώ χάθηκε η ευκαιρία από τον Πρωθυπουργό να αδράξει την ευκαιρία και να κάνει μια "πολιτική επίθεση" στον πρώην Πρωθυπουργό και να κερδίσει έτσι τις εντυπώσεις ιδιαίτερα στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ. Γιατί μην μου πείτε ότι όταν ο ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ ακούει τον Πρόεδρο του Κινήματος να απαντά έτσι δεν σκέφτεται ότι η πολιτική συγκάληψη είναι προ των πυλών;
Το τέταρτο λάθος, εντοπίζεται στο ύφος του Πρωθυπουργού που σε μεγάλα κομμάτια της πολύωρης συνέντευξης ήταν άχρωμο, άτονο, κουραστικό και σίγουρα άφησε ανεκμετάλευτο το πολύ καλό ξεκίνημα του.
Με τη χθεσινή του παρουσία ο Πρωθυπουργός μπορεί να βγήκε οφελημένος επικοινωνιακά σε σχέση με τις παρουσίες του τα 4 τελευταία χρόνια, πολιτικά όμως δεν μπόρεσε να κάνει τη διαφορά.
Άφησε έτσι ένα ανοιχτό πολιτικά πεδίο στον επόμενο επισκέπτη της ΔΕΘ, τον Πρόεδρο της ΝΔ.
Βέβαια τα πράγματα για τον κ. Σαμαρά θα είναι διπλά δύσκολα καθώς η σύγκριση θα γίνει σε 3 επίπεδα: στη σύγκριση με τον Πρωθυπουργό, στη σύγκριση με τον προκατοχό του τον κ. Καραμανλή (σε επίπεδο ρητορείας και επιχειρημάτων) αλλά και σε σύγκριση με την ιδιότητά του ως αρχηγού της ΝΔ (σε επίπεδο πειστικότητας).

Για τη σημερινή ημέρα

Μια ευχή για τη σημερινή ημέρα: Ας κρατήσουν τα παιδιά αυτη τη στιγμή στην καρδιά τους, όταν τα χρόνια θα περάσουν: Την αναπόληση της "Πρώτης Ημέρας στο Σχολείο".
Καλή Αρχή!

Επικοινωνιακή αποτίμηση της παρουσίας του Πρωθυπουργού στη Συνέντευξη Τύπου ΔΕΘ

Επιχειρώντας μια επικοινωνιακή (και όχι πολιτική) αποτίμηση της σημερινής εμφάνισης του Πρωθυπουργού κ. Γ. Παπανδρέου στη Συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ θα λέγαμε ότι κινήθηκε σε πολύ καλά επίπεδα επικοινωνιακής απόδοσης.
Πρώτα απ' όλα και το σημερινό σκηνικό όπως ήταν τοποθετημένο γύρω από το τραπέζι όπου καθόταν ο Πρωθυπουργός ήρθε να ολοκληρώσει την εικόνα που βλέπουμε από την Παρασκευή (συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου στις αποθήκες του ΟΛΠ, ομιλία του στους παραγωγικούς φορείς με πόντιουμ το οποίο αποπνέει δύναμη και αποφασιστικότητα) και επικοινωνιακά κρίνεται επιτυχημένη και ιδιαίτερα αβανταδόρικη. Εξάλλου, ο Πρωθυπουργός διαθέτει τη φυσιογνωμία και τη φιγούρα όπου μπορεί να υποστηριχτεί άνετα από την τεχνολόγια (πόντιουμ με δυνατό desing, γιγαντοοθόνες που τον προβάλουν με έμφαση στο πρόσωπο). 
Η επιλογή ενδυματολογικά παρόμοιου ντυσίματος (κοστούμι-γραβάτα) με την ημέρα που ανακοίνωσε την προσφυγή στο ΔΝΤ, ήταν σωστή καθώς συνειρμικά επιμένει στην επιλογή του και δείχνει με αυτόν τον τρόπο ότι είναι αποφασισμένος να υπερασπιστεί τις επιλογές του αλλά και να οδηγήσει εκείνος τη χώρα στην έξοδο από το ΔΝΤ.
Έτσι, στη σημερινή Συνέντευξη Τύπου ο Πρωθυπουργός ξεκίνησε την εισαγωγή του με καλά και δυνατά επικοινωνιακά επιχειρήματα προκειμένου να υποστηρίξει τις θέσεις του, άσχετα αν συμφωνεί κάποιος μαζί τους ή όχι.  Οι κοφτές φράσεις ("Δεν υπάρχουν νέα μέτρα" κτλ.) και τα μοτό ("Ή αλλάζουμε την Ελλάδα ή την καταδικάζουμε" κτλ.) που χρησιμοποίησε στη διάρκεια της Συνέντευξης του έδωσαν τη δυνατότητα να επικοινωνήσει καλύτερα με τους πολίτες, καθώς μέσα σε 4-5 λέξεις έκλεισε το νόημα πολλών λέξεων. 
Η εκφορά του λόγου του ήταν περισσότερη μεστή, σε σχέση με το παρελθόν, και πιο ολοκληρωμένη χωρίς τα "περίφημα" σαρδάμ. Βέβαια όταν χρειάστηκε να απαντήσει σε ερώτηση ξένου ανταποκριτή στα αγγλικά, απέδειξε ότι τα μιλάει καλύτερα από τα ελληνικά επιβεβαιώνοντας τους επικριτές του.
Η φανερή άνεση του να απαντάει στις ερωτήσεις πιο εύκολα από ότι στο παρελθόν σίγουρα του έδωσε ένα πλεονέκτημα, καθώς είναι δεδομένη η δύσκολη πολιτική του θέση ως Πρωθυπουργού που πρέπει να απαντήσει σε καίριες και "επίπονες" ερωτήσεις σχετικά με την τραγική οικονομική κατάσταση της χώρας.
Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η σημερινή τοποθέτησή του θα ήθελε περισσότερο "νεύρο" ιδιαίτερα στις απαντήσεις του στις "καυτές ερωτήσεις". Σε κάποια σημεία ο λόγος του έχανε το δυναμισμό του και παρασυρόταν σε μια ελεγχόμενη φλυαρία, χάνοντας την ευκαιρία να μιλήσει περισσότερο άμεσα και ουσιαστικά, χαρακτηριστικό που αναμφισβήτητα διέθετε ο κ. Κ. Καραμανλής. 
Αξιολογώντας λοιπόν τη σημερινή εμφάνιση θα λέγαμε ότι κρίνεται επιτυχημένη σε επίπεδο εικόνας και μηνυμάτων, δεδομένου του δύσκολου ρόλου του Πρωθυπουργού στην παρούσα οικονομική κατάσταση.
Με την πολιτική αποτίμηση θα επανέλθουμε... 

Η Απαξίωση του Πολιτικού Συστήματος

Τα κυριότερα συμπεράσματα από τη σημερινή δημοσκόπηση της Public Issue, πιστεύουμε ότι περικλείονται σε αυτές τις τρεις διαφάνειες.

1. Είναι πραγματικά μεγάλο το ποσοστό (81%) των πολιτών που πιστεύουν ότι η λειτουργία της Δημοκρατίας δεν είναι ικανοποιητική!
2. Αν αυτό το ποσοστό συσχετιστεί με τα ποσοστά των υπόλοιπων δυο διαφανειών, καταλαβαίνουμε ότι η πραγματικότητα για το πολιτικό μας σύστημα προδιαγράφεται μάλλον ζοφερή.
3. Αυτά τα ποσοστά θα μπορούσαν να δημιουργήσουν συνθήκες παντελούς απαξίωσης για το σημερινό πολιτικό σύστημα όπως αυτό το εκφράζουν τα δύο κόμματα εξουσίας, τα οποία χάνουν σταδιακά και τον προσδιορισμό "μεγάλα". 
4. Εξάλλου, η φθορά τους είναι διαχρονικά η μεγαλύτερη που έχει παρατηρηθεί σε δημοσκοπήσεις σχεδόν ένα χρόνο μετά από εθνικές εκλογές.
5. Έτσι και το ποσοστό της αποχής και μόνο έχει διπλασιαστεί μέσα σε 10 μόλις μήνες. 

Και τώρα τι; Ως αναλυτές αυτό που πραγματικά έχει ενδιαφέρον είναι να δούμε πώς θα συμπεριφερθούν οι ψηφοφόροι στις επερχόμενες εκλογές. Θα επιβεβαιωθεί η γενικότερη τάση πολιτικής απαξίωσης, θα επιλεγούν πρόσωπα που δεν σχετίζονται με πολιτικές καταβολές, θα αναδειχθούν δυνάμεις κοινωνικές και πολιτικές που μέχρι τώρα δεν έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους;
Αναμονή...πολιτική!

Ανάλυση Δημοσκόπησης

Αναλύοντας τη δημοσκόπηση της εταιρείας PULSE για λογαριασμό της εφημερίδας ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ, θα κρατάγαμε τα εξής σημεία:

1. Τα δύο κόμματα εξουσίας δεν καταφέρνουν να συγκεντρώσουν ούτε το 50% του εκλογικού σώματος, δίνοντας έδαφος για την εκλογική εμφάνιση νέων κομμάτων με αξιώσεις.
2. Το ΠΑΣΟΚ εμφανίζει φυσιολογική φθορά μέσα στο γενικευμένο κλίμα οικονομικής απογοήτευσης και ανασφάλειας.
3. Η ΝΔ δεν καταφέρνει, για ακόμη μια δημοσκόπηση, να καρπωθεί τη φθορά της κυβέρνησης. Εμφανίζεται "παγωμένη" στο ίδιο ποσοστό εδώ και 6 μήνες!
4. Τα κόμματα της Αριστεράς είναι εμφανέστατο ότι δεν μπορούν να αποτελέσουν την εναλλακτική λύση στην απογοήτευση των πολιτών από τα μεγάλα κόμματα.
5. Το ΛΑΟΣ κινείται σε χαμηλά ποσοστά και δεν καρπώνεται ούτε αυτό κάποια σοβαρή εκλογική δυναμική.
6. Το 32,5% της Αδιευκρίνιστης ψήφου "βγάζει" κυβέρνηση και νέα κόμματα. Οι ηγεσίες των κομμάτων θα πρέπει να ακούσουν πολύ προσεχτικά αυτό το ποσοστό καθώς...δηλώνει πολλά για τη συνέχεια. 

Και ακόμα δεν έχει ξεκινήσει η ΔΕΘ...

Η Κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν πλήρως την θέση μας ότι το ΠΑΣΟΚ κυριαρχεί πολιτικά και η αξιωματική αντιπολίτευση καταποντίζεται σταδιακά.

Παρόλα τα δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα που ανακοινώθηκαν η κυβέρνηση φαίνεται ότι αντέχει πολιτικά και επιβεβαιώνει το ποσοστό που πήρε στις τελευταίες εκλογές. Στην άλλη πλευρά του πολιτικού συστήματος η ΝΔ δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί πολιτικά την αλλαγή αρχηγού αλλά ούτε και να ακουστεί ο αντιπολιτευτικός της λόγος από τους ψηφοφόρους.


Το ΠΑΣΟΚ έχει επιτύχει να διατηρεί τα ποσοστά του παρόλο που οι πολίτες θεωρούν άδικα τα μέτρα αλλά απαραίτητα και αναπόφευκτα για την εξυγίανση της οικονομίας. Τα ποσοστά του διατηρούνται επίσης ακόμα και όταν οι πολίτες επικρίνουν το ΠΑΣΟΚ για τις προεκλογικές του εξαγγελίες, αλλά παράλληλα χαιρετίζουν το έργο της κυβέρνησης και μάλιστα την καλούν να πάρει και άλλες αποφάσεις στο στόχο της εξυγίανσης της οικονομίας.


Η ΝΔ έχει εισέλθει στην χειρότερη φάση της ιστορίας της. Τα ποσοστά της είναι απογοητευτικά όπως και η εικόνα του αρχηγού της. Ο Αντώνης Σαμαράς εμφανίζεται ως τρίτη επιλογή στην καταλληλότητα για την Πρωθυπουργία μετά τον «Κανένα». Η διαφορά όπως αποτυπώθηκε στις βουλευτικές εκλογές παραμένει παγιωμένη. Για να αναστραφεί το κλίμα χρειάζεται μακρύς και επίπονος δρόμος, δυσκολότερος από αυτόν που διένυσε ο Γιώργος Παπανδρέου μετά την ανάληψη της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και την νίκη του επί του Ευάγγελου Βενιζέλου.

Η Πολιτική Σε Κρίση

Οι τελευταίες μετρήσεις της κοινής γνώμης δείχνουν ότι η κοινωνική αισιοδοξία των πολιτών βρίσκεται σε πολύ χαμηλά επίπεδα και η αγωνία του μέσου Έλληνα για το μέλλον το δικό του και των παιδιών του, μεγαλώνει.
Κάθε δημοσκόπηση έχει προειδοποιήσεις προς όλους. Όμως, όπως συμβαίνει συνήθως, οι προειδοποιήσεις είναι πιο έντονες προς κάποια πλευρά. Εξάλλου στην πολιτική σκακιέρα ισχύει ότι όλες οι κινήσεις κρίνονται εκ του αποτελέσματος.

Οι προειδοποιήσεις λοιπόν που καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις απευθύνονται προς όλα τα κόμματα, και ειδικά προς τα μεγάλα.

Το ΠΑΣΟΚ αυτή τη στιγμή είναι το κυρίαρχο κόμμα πολιτικά και ιδεολογικά. Οι απώλειες του είναι ελάχιστες σε σχέση με τη ΝΔ. Όσοι ψηφοφόροι είναι δυσαρεστημένοι από την πολιτική του δεν φεύγουν από το κόμμα αλλά πηγαίνουν περισσότερο στην αδιευκρίνιστη ψήφο. Το ΠΑΣΟΚ έχει μεν ένα περιθώριο ανοχής για την γρήγορη εφαρμογή του προγράμματός του, όμως κάποιες κρίσιμες ομάδες ψηφοφόρων δεν του προσφέρουν αυτή την άνεση χρόνου. Επίσης επιφυλάξεις υπάρχουν για την ατολμία της κυβέρνησης, αλλά και την μη τήρηση των προεκλογικών εξαγγελιών της.

Στη ΝΔ η εικόνα δεν έχει διαφοροποιηθεί ιδιαίτερα, παρόλη την εκλογή νέου αρχηγού και την μεγάλη προσέλευση των ψηφοφόρων στην εσωκομματική εκλογή. Η ΝΔ συσπειρώνει το ποσοστό εκείνο όσων την ψήφισαν στις προηγούμενες εκλογές.

Στη νέα ηγεσία της ΝΔ, οι ψηφοφόροι επενδύουν υψηλές προσδοκίες, που προφανώς θα δοκιμασθούν στο χρόνο. Όμως η έντονη επιφυλακτικότητα προς το κόμμα είναι έκδηλη. Όπως δείχνει δημοσκόπηση της MRB, οι ψηφοφόροι γενικά, αν και πιστεύουν ότι η ΝΔ μπορεί να κερδίσει ψηφοφόρους του ΛΑΟΣ, μοιράζονται στο κατά πόσο θα προσελκύσει τους ψηφοφόρους της του 2007, ενώ οι περισσότεροι πιστεύουν πως δεν θα κερδίσει πίσω ψηφοφόρους της του 2004.


Οι κοινωνικές συνθήκες έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Οι ραγδαίες αλλαγές στην οικονομία, στην κοινωνία και την άσκηση εξουσίας έχουν επηρεάσει τους ψηφοφόρους έξω από κομματική τοποθέτηση και κομματική ψήφο. Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνονται την άσκηση πολιτικής οι ψηφοφόροι έχει αλλάξει. Τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, η αύξηση της ανεργίας και η ακρίβεια, η απουσία αντιμετώπισης των μεγάλων οικονομικών προβλημάτων, τα σκάνδαλα, ο προνομιακός τρόπος μεταχείρισης συγκεκριμένων συμφερόντων, η έλλειψη αντιμετώπισης της καθημερινότητας, έχουν διαμορφώσει έναν νέο τρόπο διαμόρφωσης της άποψης για το ποιος είναι ικανότερος να κυβερνήσει.
 Τα μηνύματα που έχουν πλέον διαμορφωθεί είναι ξεκάθαρα και απευθύνονται σε πολιτικούς και κόμματα:
 το πολιτικό σύστημα όπως το ξέραμε μέχρι τώρα δείχνει να ολοκληρώνει τον κύκλο του,


 η πολιτική κυριαρχία χάνεται με τον ίδιο τρόπο που κερδίζεται,


 οι ηγεσίες πρέπει να ακούν πάντα την κοινή γνώμη,


 τα κόμματα θα πρέπει να προσεγγίζουν συνεχώς τη δεξαμενή των ψηφοφόρων που εκφράστηκαν στις τελευταίες εκλογές,


 το εκλογικό σώμα που έκρινε τις τελευταίες εκλογές θα είναι όλο και λιγότερο δεδομένο,


 οι νέοι ψηφοφόροι θα εκφράζονται όλο και περισσότερο συνειδητά.

Οι παραδοσιακές συνταγές προσέλκυσης των ψηφοφόρων έχουν παρέλθει. Η κοινή γνώμη επιζητά ραγδαίες και ουσιαστικές αλλαγές, απαιτεί κινητικότητα και πράξεις, επιδιώκει αλλαγή του μοντέλου της καθημερινότητας.
Τα κόμματα θα κριθούν το επόμενο χρονικό διάστημα και τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά περισσότερο αυστηρά. Και θα κρίνονται συνεχώς.

Η Πολιτική βρίσκεται λοιπόν σε Κρίση, καθώς ένα νέο μοντέλο κριτικής της εξουσίας εκφράστηκε στις εκλογές του περασμένου χρόνου. Μένει να δούμε αν τα μηνύματα της νέας εκλογικής πραγματικότητας θα τα αντιληφθούν οι πολιτικοί, γιατί οι πολίτες είναι σίγουρο ότι τα έχουν αντιληφθεί αφού εκείνοι τα έχουν διαμορφώσει.

Ο Ηγέτης θα πρέπει από εδώ και στο εξής να διαθέτει ένα νέο προφίλ εντελώς διαφορετικό από αυτό που κυριάρχησε την τελευταία δεκαετία. Η κατανόηση της νέας πραγματικότητας, η αντιμετώπιση με επάρκεια των καθημερινών προβλημάτων της χώρας, η πλήρης αντίληψη του κοινωνικού περιβάλλοντος και η πειστική-ανθρώπινη ηγεσία θα είναι τα στοιχεία εκείνα που θα συνθέσουν το νέο προφίλ.

Το ερώτημα βέβαια τίθεται εύκολα: Θα αναδειχθεί ένας τέτοιος ηγέτης που θα καταφέρει να βγάλει την Πολιτική από την Κρίση;