4dm BUSINESS CONSULTANTS

Λόγια Επικοινωνίας

"Δε λέω πως δεν έχεις δίκιο να πικραίνεσαι. Γέμισε ο τόπος σαλτιμπάγκους, που ξεπουλούν στους πάγκους τους το μέλλον σου. Γέμισε ο τόπος καταπατητές, που μεταμφιεσμένοι σε σωτήρες ακολουθούν σαν τα σκυλιά τα βήματά σου. Δε λέω πως δεν έχεις δίκιο να μπλοκάρεις. Σου σερβίρουν σε κονσέρβες αποφάσεις που δε διάλεξες. Ψάχνουν μεθοδικά να σε απελάσουν από την ψυχή σου. Να κρεμάσουν τα σχέδια σου ανά...ποδα, σα νυχτερίδες στους πασσάλους που οριοθέτησαν τον ορίζοντά σου. Δε λέω πως δεν έχεις δίκιο να φρικάρεις. Όμως κρατήσου. Μην αφεθείς. Τα πέντε πράγματα που κρύβεις μέσα σου, υπεράσπισέ τα. Κάτι θα γίνει. Δεν μπορεί. Η ζωή ποτέ δεν περιφρόνησε τους εραστές της. Και κάτι άλλο, ίσως πιο ποιητικό: Φύτεψε άνθη στις ρωγμές της πίκρας σου & ύστερα βρες ένα μικρούλι ξέφωτο & κάθισε, ν ‘απολαύσεις τ άρωμά τους. Α! Κι αν θέλεις μην ξεχάσεις πως υπάρχουν πάντα κάποιοι που αξίζει να τους προσφέρεις ένα σου χρυσάνθεμο.."
Λόγια της αγαπημένης και εξαιρετικής συγγραφέως Αλκυόνης Παπαδάκη για τις ημέρες που απλά φεύγουν.
Για τις ημέρες που οι συνανθρωποί μας αντιμετωπίζουν τις μεγαλύτερες δυσκολίες.
Λόγια Επικοινωνίας και μάλιστα Πολιτικής.
Λόγια Επικοινωνίας, χαμένης μεταξύ των ανθρώπων, μα η ελπίδα είναι μέσα στις καρδιές.
Το ομορφότερο μήνυμα των λόγων της: φύτεψε άνθη στις ρωγμές της πίκρας σου και μην ξεχάσεις πως υπάρχουν κάποιοι που αξίζει να τους προσφέρεις ένα σου χρυσάνθεμο...
Καλό μας μήνα, λιγότερο πολιτικό και περισσότερο ανθρώπινο, με περισσότερο Φως.

Φθηνά τεχνάσματα.

Όταν η επικοινωνία γίνεται φθηνό τέχνασμα, τότε το αποτέλεσμα είναι ο φθηνός εντυπωσιασμός.

Αυτό συνέβη και στις περιπτώσεις των συλλήψεων των επιχειρηματιών τις τελευταίες ημέρες. Εικόνες με συλλήψεις στους δρόμους της Αθήνας και της υπόλοιπης Ελλάδας, χειροπέδες και αυτόφωρο, συνθέτουν το σκηνικό «επιτυχίας» της Κυβέρνησης και της Οικονομικής Αστυνομίας.

Όμως κανείς δεν εξασφαλίζει ότι αυτοί οι επιχειρηματίες μπορούν να πληρώσουν τα χρέη τους προς το Δημόσιο.

Ο νόμος 2943/2011 που καθιέρωσε την αυτόφωρη σύλληψη για οφειλέτες προς το Δημόσιο, τείνει να ευτελιστεί, επειδή το αδίκημα της μη καταβολής χρεών προς το Δημόσιο, βάσει του οποίου έγιναν οι πρόσφατες συλλήψεις των γνωστών επιχειρηματιών, είναι σε βαθμό πλημμελήματος. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει η απειλή της προφυλάκισης, όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις μη καταβολής ΦΠΑ άνω των 75.000 και φοροδιαφυγής άνω των 150.000 ευρώ, όπου το αδίκημα είναι κακούργημα και άρα η ποινική αντιμετώπιση των εμπλεκομένων πιο αυστηρή.
Επιπλέον το Αυτόφωρο Τριμελές Πλημμελειοδικείο, στο οποίο παραπέμφθηκαν για να δικαστούν οι μεγαλοοφειλέτες, δεν μπορεί να επιβάλει στους υποδίκους ούτε περιοριστικούς όρους, όπως γίνεται σε περιπτώσεις κακουργημάτων, όπου στους κατηγορουμένους επιβάλλεται απαγόρευση εξόδου και εμφάνιση σε αστυνομικό τμήμα, αλλά ούτε και εγγυοδοσία, η οποία συνήθως είναι ανάλογη της οικονομικής επιφάνειας του συλληφθέντος.

Άρα; Τίποτα. Για άλλη μια φορά «πολύ λάδι και από τηγανίτα τίποτα», όπως λέει και ο λαός μας. Διαπόμπευση ονομάτων, δίκαιοι και άδικοι μαζί και βέβαια η μόνιμη εικόνα του έλληνα επιχειρηματία ο οποίος είναι ο σύγχρονος Αλ Καπόνε με ολίγον από Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

Δεν άκουσα καμία ανάλυση για το πώς αυτές οι μεγάλες επιχειρήσεις (π.χ. ο όμιλος Πετζετάκι ήταν από τους καινοτόμους στις εφαρμογές που πρόσφερε στους πελάτες του) έφτασαν στο σημείο να χρωστάνε αυτά τα ποσά.

Καμία ανάλυση για το Κράτος που χρωστάει το ΦΠΑ από Δημόσια έργα.

Καμία ανάλυση για τα 5 δις. που χρωστά το Κράτος στις επιχειρήσεις.

Φθηνοί εντυπωσιασμοί σε μια χώρα που λειτουργεί με τοτέμ και μπαμπούλες.

Σε ένα Κράτος που ότι επιχειρηματικότητα διαθέτει, φροντίζει να την αποτελειώνει με άπειρα φορολογικά μέτρα και με την αμαύρωση της προσωπικότητας των επιχειρηματιών.

Σε ένα Κράτος που ξέρει να εισπράττει ως τσιφλικάς και όχι να συμβουλεύει και να καθοδηγεί.

Σε ένα Κράτος που δίνει θαλασσοδάνεια σε ΜΜΕ και αρνείται να δώσει κεφάλαιο κίνησης σε επιχειρήσεις για να επιβιώσουν.

Σε ένα Κράτος που δεν ξέρει να βοηθά τις υγιείς επιχειρήσεις αλλά συνέχεια σχεδιάζει νόμους για να τα παίρνει από όπου μπορεί.

Σε ένα Κράτος που δεν διαθέτει κεντρικό όργανο μελέτης και στρατηγικής ανάπτυξης επιχειρήσεων.

Σε ένα Κράτος πραγματική οπερέτα.

Για να δούμε λοιπόν τώρα, θα καταφέρει το Κράτος να εισπράξει από αυτούς τους επιχειρηματίες;  Ήδη ο Γιώργος Πετζετάκις και ο Λέων Λεβής είναι ελεύθεροι και μάλιστα ο τελευταίος είπε μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες: «δεν πλήρωνα τον ΦΠΑ γιατί ήθελα να πληρώνω τους εργαζόμενους.» Έτσι είναι. Επιλέγεις. Παίρνεις ρίσκο στην τελική. Το Κράτος τί ρίσκο έχει πάρει; Κανένα. Γι αυτό είναι δυσκίνητο και βαριά άρρωστο.     

Την ύστατη ώρα.

Σε λίγη ώρα θα μιλήσει στη Βουλή ο Πρωθυπουργός. Ώρες δύσκολες για τον Γιώργο Παπανδρέου.
Πέρα από ότι ακούγεται αυτές τις ώρες, οφείλουμε να σταθούμε στις δύσκολες πολιτικές στιγμές που περνά ο ίδιος ως πρόσωπο και ως αξίωμα.
Πέρα από το αν τον υποστηρίζουμε, συμπαθούμε ή αντιπαθούμε, θα πρέπει να αποστασιοποιηθούμε από τα γεγονότα και να δούμε τη θέση του αυτή τη στιγμή.
Ο Γιώργος Παπανδρέου εκλέχτηκε πριν 2 χρόνια με στόχους και οράματα. Νίκησε τη ΝΔ με μεγάλη διαφορά και κατάφερε να κάνει το κόμμα του την ολική επαναφορά. Έβαλε το δικό του στίγμα στο ΠΑΣΟΚ και στην πολιτική ζωή.
Είναι δεδομένο ότι αυτή τη στιγμή είναι στο καναβάτσο. Είναι δεδομένο ότι αισθάνεται ψυχολογικό ράκος. Είναι δεδομένο ότι το όνομα που φέρει τον έχει βαρύνει περισσότερο από όσο αντέχει να σηκώσει ο ίδιος. Και τώρα τί;
Αν στην πολιτική μετρά η υστεροφημία, αυτό που θα πρέπει να κάνει τώρα είναι να μην προχωρήσει σε ψήφο εμπιστοσύνης. Θα πρέπει από το βήμα της Βουλής να ανακοινώσει την προσφυγή σε κάλπες με τον ίδιο πρωθυπουργό. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα περισώσει το όνομά του, τον ιστορικό χώρο που αντιπροσωπεύει και την χώρα μας. Με αυτόν τον τρόπο δεν θα επιτρέψει σε κανένα επιχειρηματικό, εκδοτικό, τραπεζικό και άλλο συμφέρον να τον διασύρει όπως έκαναν με τον πρώην Πρωθυπουργό.
Με αυτόν τον τρόπο δεν θα επιτρέψει στα εγχώρια και εκτός χώρας λαμόγια να του λένε να φύγει με ελικόπτερο από το Μαξίμου. Κανείς Πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν φεύγει με ελικόπτερο, δεν φυγαδεύεται. Κανείς Πρωθυπουργός δεν υπήρξε άνανδρος!
Βλέποντας λοιπόν, την εικόνα του Πρωθυπουργού αυτές τις ώρες θυμάμαι την αντίστοιχη του Καραμανλή όταν ανακοίνωνε τις εκλογές το 2009. Ένας Καραμανλής που φαινόταν ότι είχε χάσει τη γη κάτω από τα πόδια του. Έτσι είναι και ο Πρωθυπουργός τώρα.
Πιστεύω ότι ο Πρωθυπουργός θα πρέπει με τη σημερινή του στάση να αποδείξει ότι μπορεί να τα έκανε θάλασσα, αλλά τιμά τον ρόλο του και το όνομά του.
Έστω και την ύστατη στιγμή, να δείξει σε όσους έκανε ανθρώπους (αυτός και ο πατέρας του) και τώρα του γυρνάνε την πλάτη ότι σέβεται τον κόσμο που τον εξέλεξε πριν 2 χρόνια.
Ένα είναι σίγουρο: ο λαός γνωρίζει και σε αυτόν ανήκει η ετυμηγορία. Για όλους.

Οι κρίσιμες ώρες

Καλό μας μήνα.

Αν και τους τελευταίους μήνες το λέμε από συνήθεια παρά γιατί το πιστεύουμε.
Είναι δεδομένο ότι ζούμε μεγάλες στιγμές μέσα από τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις, ειδικά των τελευταίων ωρών. Αυτοί όμως που θα πρέπει να μετρήσουν το πολιτικό τους ανάστημα και να δημιουργήσουν τις δικές τους μεγάλες στιγμές είναι οι υποψήφιοι σωτήρες της καταρρακωμένης Ελλάδας.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Πρωθυπουργός, ο Α. Σαμαράς, οι βουλευτές είναι δεδομένου ότι βιώνουν τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής τους. Είναι η στιγμή που η Ιστορία τους κρίνει και η Ελλάδα χρειάζεται να πάρουν τις μεγαλύτερες αποφάσεις για το καλό της. Πιστεύω ότι όλοι οι προαναφερθέντες αυτές τις στιγμές είναι μουδιασμένοι και αναποφάσιστοι καθώς βρίσκονται στην κόψη της δύσκολης απόφασης, υπό τον φόβο της κοινωνικής αναταραχής.

Μουδιασμένοι, αναποφάσιστοι. Μα πάνω από όλα φοβισμένοι. Φοβισμένοι γιατί, όλοι κατάλαβαν την 28^η Οκτωβρίου ότι ο κόσμος πλέον δεν παίζει, η αγανάχτηση δεν είναι μόνο λόγια και ευρήματα σε δημοσκοπήσεις. Είναι κάτι περισσότερο. Είναι λαϊκή οργή που αρχίζει να παίρνει μορφή και φωνή. Πλέον όλοι κατανόησαν ότι το σύστημα όπως το δημιούργησαν και το εξέθρεψαν, τώρα γυρίζει εναντίον τους. Γιατί δεν είναι κακό να εκτρέφεις ένα σύστημα, αλλά είναι κακό να το εκτρέφεις με ψέματα και φρούδες ελπίδες, με ψεύτικα όνειρα και υποσχέσεις. Τότε όλα γυρίζουν εναντίον σου. Αυτές τις στιγμές ο λαός είναι καθαρά εναντίον των πολιτικών και όχι μόνο.

Πολλές φορές όταν θέλω να αναλύσω επικοινωνιακά ένα πρόσωπο «παγώνω» για λίγο την εικόνα του. Αυτή τη στιγμή, τα περισσότερα πολιτικά πρόσωπα είναι φοβισμένα και ενεργούν υπό το κράτος του πανικού.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κοίταζε το πλήθος στην παρέλαση με φόβο και ανεξήγητα ερωτηματικά, καθώς δεν πίστευε ποτέ ότι αυτός ο κόσμος θα συμπεριφερόταν με αυτόν τον τρόπο, πάνω από θεσμούς και πρόσωπα. Ξεχνάει όμως ο σημερινός Πρόεδρος ότι υπήρξε εκ των πρωτοκλασάτων υπουργών των Κυβερνήσεων Α. Παπανδρέου από το 1981. Αρκέστηκε να πει ότι δεν πρέπει να τον αποκαλούν προδότη γιατί από 15χρονο παιδί πολεμούσε τους Γερμανούς. Σωστό, ως προς το προδότης. Λάθος ως προς το τί έκανε τότε, γιατί και τώρα τα 15χρονα παιδιά πολεμούν. Πολεμούν σε μια μάχη που έχει νεκρούς από τις αυτοκτονίες επιχειρηματιών που βλέπουν τα όνειρα μιας ζωής να καταστρέφονται. Πολεμούν τα ίδια όταν λιποθυμούν στα σχολεία επειδή οι γονείς τους δεν έχουν να τα ταΐσουν. Πολεμούν τα ίδια όταν δεν ξέρουν τί ξημερώνει σε αυτά και στην οικογένειά τους. Πολεμούν κε. Πρόεδρε και αντί να παραμείνετε στη θέση σας και να τους ακούσετε, φύγατε. Και φανταστείτε, είστε ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1992 ανεβαίνοντας στη ΔΕΘ είχε δακρύσει όταν τον ρώτησαν για τη Μακεδονία. Το αναφέρω έτσι απλά για την ιστορία.

Ο Πρωθυπουργός από την άλλη έχει πραγματικά χάσει τον έλεγχο. Κουρασμένος, μπερδεμένος, έντονα ανήσυχος, ψάχνει απεγνωσμένα να αποδράσει από το πολιτικό σκηνικό. Προσπαθεί να πετάξει την καυτή πατάτα, όπως ο Κ. Καραμανλής. Γνωρίζει όμως ότι θα είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο. Η κίνησή του για δημοψήφισμα ήδη έχει σηκώσει θύελλα αντιδράσεων εντός και εκτός συνόρων. Η καρατόμηση της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων πριν λίγο από το ΚΥΣΕΑ έχει φουντώσει διάφορα σενάρια στα δημοσιογραφικά γραφεία. Το λυπηρό για τον Γιώργο Παπανδρέου είναι ότι σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα γκρέμισε την εικόνα του. Όσο παραμένει στη θέση του Πρωθυπουργού υπογράφει και το πολιτικό του τέλος. Το υπογράφει φαρδιά πλατιά. Αυτό που θα μπορούσε να σώσει την ύστατη στιγμή το πολιτικό του προφίλ είναι μόνο οι εκλογές. Τίποτα από όλα τα άλλα σενάρια περί συγκυβέρνησης, δημοψηφίσματος, εκλογής νέου αρχηγού από την ΚΟ του ΠΑΣΟΚ. Οι εκλογές, όπου ο λαός θα αποφασίσει καθαρά, μπορεί να είναι ένα πολιτικό καθαρτήριο για τον Πρωθυπουργό.

Ο Α. Σαμαράς μπορεί να αποτελεί τον εν δυνάμει Πρωθυπουργό, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε. Δεν πιστεύω ότι θέλει διακαώς να γίνει τώρα Πρωθυπουργός. Και εξηγούμε. Οι κινήσεις που κάνει δεν δείχνουν ξεκάθαρα ότι το έχει πάρει απόφαση. Πηγαίνει και συναντά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και αντί να του πει χωρίς περιστροφές ότι θα πρέπει να παραιτηθεί και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές παρόλα αυτά συζητάνε για το τί θα κάνει η ΝΔ αν γίνει κυβέρνηση. Αντί να πάρει όλους τους βουλευτές του και αν αποχωρήσει από το κοινοβούλιο και μάλιστα σε συνεννόηση με τα άλλα κόμματα, εντούτοις μένει. Αν δεν αποδείξει τώρα ότι η πολιτική απομόνωση τόσων ετών τον ατσάλωσε, πότε θα το κάνει; Γιατί λοιπόν δεν κάνει την κίνησή του; Γιατί απλά ούτε η ΝΔ έχει πει ότι θα διώξει την Τρόικα, αλλά μιλάει για επαναδιαπραγμάτευση. Ποιά επαναδιαπραγμάτευση; Η επαναδιαπραγμάτευση της ΝΔ θα καταντήσει όπως το «λεφτά υπάρχουν» του ΠΑΣΟΚ. Ο λαός κύριοι της ΝΔ δεν θέλει επαναδιαπραγμάτευση, θέλει ανεξαρτησία και ανάπτυξη χωρίς κηδεμονίες.

Για το τέλος άφησα τους βουλευτές. Ειδικά εκείνους του ΠΑΣΟΚ που οι έρμοι βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα. Αυτά βλέπουν οι της ΝΔ και ευλογούν τον Καραμανλή που εγκατέλειψε την εξουσία, οδηγώντας τη ΝΔ σε ιστορική ήττα. Τουλάχιστον εκείνοι δεν κινδυνεύουν άμεσα.  Τις τελευταίες ώρες κάποιοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ οδηγούνται σε ανεξαρτητοποιήσεις. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο θέατρο από αυτό που κάνουν. Επειδή έχουν φοβηθεί πλήρως μετά και την 28^η τρέχουν τώρα να ανεξαρτητοποιηθούν υπό το φόβο των χειρότερων. Γιατί δεν το έκαναν πριν λίγες ημέρες, πριν ένα μήνα έστω; Γιατί δεν το έκαναν όταν επικύρωσαν τη νέα δανειακή σύμβαση; Δεν το έκαναν, γιατί δεν πίστευαν ότι ο λαός μπορεί να αντιδράσει έτσι. Δεν πίστευαν ότι όσους έχουν βολέψει από το 1981 μέχρι τώρα θα γύριζαν εναντίον τους. Μα, κυρίες και κύριοι βουλευτές, δεν γνωρίζετε ότι ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος, ειδικά όταν κόβεις άτσαλα τα δικαιώματα του ευεργετηθέντος που εσύ ο ίδιος έχεις προσφέρει απλόχερα δημιουργώντας έναν κομματικό στρατό;

Όλοι λοιπόν βιώνουν τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής τους και της πολιτικής τους καριέρας. Αλλά δεν θα έπρεπε. Ότι σπείρεις θα θερίσεις σε αυτή τη ζωή. Αυτό συμβαίνει τώρα. Έσπειραν ανέμους και θερίζουν θύελλες.

Αυτό που πραγματικά με λυπεί αυτές τις ώρες είναι ότι η Ελλάδα ακόμα δεν μπορεί να βγάλει το μωβ χρώμα από τη γραβάτα του Πρωθυπουργού με φόντο το Καστελόριζο, όταν ανακοίνωνε την προσφυγή στο ΔΝΤ. Και εσύ συνονόματε, γιατί είπες ότι είχες χαρτογραφήσει την πορεία προς την Ιθάκη; Ούτε GPS δεν είχες. Μόνο λόγια, που όσοι στα έγραφαν σε οδηγούσαν στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα ή καλύτερα στο άγνωστο με κανό την ελπίδα και την εθνική μοναξιά σου.

Και αυτό το μωβ χρώμα δεν μπορεί να φύγει από τα μάτια μου. Μένει εκεί, παγωμένη εικόνα, να μου θυμίζει το τέλος της Ελλάδας. Της Ελλάδας που χαιρόταν και γέλαγε, που θαύμαζε και ονειρευόταν, που μοχθούσε και πάλευε, που είχε κάτι να περιμένει, που είχε κάτι να αγαπά και να λατρεύει. Αυτό το μωβ.  

Διακορευμένες Παρθένες.

Η γενιά μας ζει δραματικές και παράλληλα ιστορικές στιγμές. Ολοένα και πυκνώνουν οι φωνές που μιλάνε για οικονομική κατοχή και για παράδοση της χώρας στους «δανειστές- κατακτητές» που πλέον φορούν άλλη στολή και έχουν άλλο λόγο, οικονομικό.

Πολλές φορές, όσοι ασχολούμαστε με τις επιχειρήσεις και τις υπηρεσίες αποφεύγουμε να πάρουμε θέση απέναντι σε ότι συμβαίνει. Ειδικά οι πολιτικοί αναλυτές κρατάμε μια στάση κάπως απομακρυσμένη από τις θέσεις, τις απόψεις και τις κριτικές προσώπων. Δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία. Δεν θέλω να ανήκω σε όσους μιλούν καλυμμένα υπό το φόβο της επαγγελματικής τους περιθωριοποίησης ή της οικονομικής τους εξάρτησης. Εξάλλου μέσα από αυτό το Blog, επέλεξα να γράφω επώνυμα και με το τηλέφωνο μου να αναγράφεται ευδιάκριτο. Επίσης, από το 2006 επέλεξα να δραστηριοποιούμαι στο ελεύθερο επάγγελμα με ότι αυτό συνεπάγεται . Αλλά το κυριότερο που επέλεξα να κάνω είναι να έχω την ελευθερία της γνώμης μου.

Γιατί τα γράφω αυτά;

Όπως θα βλέπετε στην εικόνα που συνοδεύει το σημερινό κείμενο, βρήκα στη γραμματοθυρίδα μου αυτό το prospectus και έμεινα να το κοιτάζω αποσβολωμένος. Όχι γιατί δεν έχω ανάγκη τα άμεσα μετρητά, ποιός δεν τα έχει ανάγκη! Αλλά γιατί, οι περίφημοι «έμποροι υλικών αγαθών» τον καιρό του πολέμου όπου πήγαινες για να δώσεις τα τιμαλφή σου και να πάρεις ένα κομμάτι μαγιά και λίγο λάδι, πλέον σε βρίσκουν στο σπίτι σου. Και ευτυχώς που ονομάζονται «Ένωση Εντίμων Ενεχυροδανειστών». Φανταστείτε δηλαδή να μην ήταν έντιμοι αλλά Άτιμοι, τί θα γινόταν.

Δεν κατηγορώ την επαγγελματική κατηγορία των ενεχυροδανειστών, αλλά κατηγορώ όσους μας έφτασαν ως εδώ. Όσους έκαναν την Ελλάδα μικρότερη, φτωχότερη και να τρέχει στα ενεχυροδανειστήρια. Βέβαια όσο προλαβαίνει να τρέξει ακόμα, γιατί τα χρυσαφικά και τα ασημικά της οικογένειας τελειώνουν. Ειδικά τώρα με το κούρεμα του Χρέους, θα εξαφανιστούν και αυτά.

Έχετε παρατηρήσει πως τα περισσότερα ενεχυροδανειστήρια από εκεί που βρίσκονταν «κρυμμένα» σε στοές και στους τελευταίους ορόφους των μεγάλων κτηρίων της Αθήνας και του Πειραιά, τώρα κατέβηκαν σε ισόγεια μαγαζιά, γωνιακά, «ντυμένα» από πάνω μέχρι κάτω με διαφήμιση;  Και η διαφήμιση να είναι πάντα στο κίτρινο, το χρώμα του χρυσού και να υπόσχεται άμεσα μετρητά;

Οι άνθρωποι τη δουλειά τους κάνουν και πολύ καλά (εκτός της διαφημιστικής τους καμπάνιας η οποία είναι άθλια) και μπράβο τους. Είναι ένα από τα επαγγέλματα που η κρίση δεν έχει πιάσει ακόμα. Εξάλλου η αξία του χρυσού είναι σταθερή.

Αυτό όμως που δεν είναι σταθερό είναι το πολιτικό δυναμικό της Χώρας. Γι αυτό το δυναμικό γράφω καιρό τώρα. Αλλά τώρα θα τους δώσω έναν ακόμα χαρακτηρισμό: “διακορευμένες παρθένες”. Έτσι λειτουργούν, έτσι εμφανίζονται, έτσι θα πολιτευθούν στις επερχόμενες εκλογές. Και εμείς ως ψηφοφόροι τί θα κάνουμε; Δεν ξέρω να σας πω. Αυτό που θέλω να δω, από την πλευρά της πολιτικής ανάλυσης, είναι το ποσοστό του δικομματισμού και της αποχής. Θέλω πραγματικά να δω πώς θα επιδράσει στους συγκεκριμένους δείκτες η πορεία των κομμάτων από τις εκλογές του 2009 έως τώρα. Τότε θα σας πω αν τελικά αλλάζουμε ή όχι. Τώρα ότι και να πούμε είναι απλά υπόθεση.

Το μυαλό μου γυρνά πίσω στα μαθητικά χρόνια και στις παρελάσεις μας στην κεντρική λεωφόρο του Πειραιά. Εποχές ανέμελες. Σε λίγες ημέρες η νέα γενιά θα παρελάσει. Για ποιόν θα παρελάσει; Για ποιά ιδανικά; Για ποιά χώρα; Μάλλον για τη χώρα που ήδη έχει βάλει τη γενιά σε βαλίτσες και την αποχαιρετά σε αεροδρόμια και λιμάνια. Για τη χώρα που καθημερινά παραδίδεται από ανίκανους κυβερνώντες στα χέρια των δανειστών και των διεθνών και εγχώριων τοκογλύφων. Για τη χώρα που καθημερινά βυθίζεται στην ανυπαρξία, στη θλίψη, στην περιθωριοποίηση, στην απραξία, στην αδράνεια. Για τη χώρα του «μαζί τα φάγαμε», του «λεφτά υπάρχουν», του «η Ελλάδα μπορεί», του «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Για τη χώρα που δυστυχώς δεν υπάρχει ένας Νέστορ Κίρσνερ, να την οδηγήσει σε νέους δρόμους.

«Δεν θέλει πολλά ο άνθρωπος, λίγο ελεύθερο χρόνο να βγάλει έναν αναστεναγμό, να ταξιδέψουν τα μάτια του στον ουρανό», γράφει η Αμαλία Μουτούση.

«Δεν θέλει πολλά η Ελλάδα, λίγο ελεύθερο αέρα να αναπνεύσει, να ονειρευτεί ξανά και να μεγαλουργήσει όπως παλιά», λέμε εμείς και ελπίζουμε.    

Άρθρο του καθηγητή κ. Γιανναρά -"Ανταρσία της Ποιότητας".

Mε το ανθρώπινο υλικό που διαθέτουν τα δύο κόμματα εξουσίας, η συντελεσμένη καταστροφή της χώρας είναι αδύνατο να μην εξελιχθεί σε ιστορική τραγωδία. Kαι εντελώς αδύνατο να στοιχειοθετηθεί προοπτική ανάκαμψης.

Δεκαεφτά μήνες τώρα περιφρονείται βάναυσα η στοιχειώδης λογική: Δεν είναι δυνατό οι αυτουργοί της καταστροφής να διαχειρίζονται τη σωτηρία μας από τις εφιαλτικές συνέπειες των εγκλημάτων τους. Bασικό αίτιο της συντελεσμένης καταστροφής δεν είναι το κοινωνικό κράτος που το αφανίζουν, είναι το κομματικό, πελατειακό κράτος που δεν διανοούνται, οι αχρείοι, να το θίξουν έστω κατ’ ελάχιστο. Eίναι σκέτη παράνοια να περιμένουμε από τους φαύλους να πατάξουν τη φαυλότητα, από τους αποδεδειγμένα σπιθαμιαίους και ιδιοτελείς να συνεγείρουν την κοινωνία σε τιτάνιο άθλημα δημιουργικού μόχθου και αυταπάρνησης.

Σε δεκαεφτά ολόκληρους μήνες, από τους διακόσιους τριάντα εννέα βουλευτές κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν βρέθηκαν ούτε δέκα να λογαριάσουν την κοινωνία και την πατρίδα πριν από το κόμμα, πριν από την αρρωστημένη εξουσιολαγνεία τους. Aς ήταν έστω δέκα με ασυμβίβαστη ανιδιοτέλεια, στοιχειώδη νοημοσύνη και πατριωτισμό. Tόσον πατριωτισμό που να μην αντέχει την ντροπή, τη διεθνή διαπόμπευση του ελληνικού ονόματος κάθε μέρα. Kαι τόση νοημοσύνη που να αντιλαμβάνεται τι αντιπροσωπεύει το άδειο βλέμμα του πρωθυπουργού, γιατί τον κατέδωσε ο Στρος-Kαν σαν εντεταλμένο να οδηγήσει την Eλλάδα στο ΔNT, γιατί τόση η μικρόνοια και ευτέλεια των κειμένων που τον βάζουν να εκφωνεί. Aς υπήρχαν έστω δέκα βουλευτές που να καταλαβαίνουν τη σπαραχτική μετριότητα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τη μικρομπακαλική του ατολμία να βάλει νυστέρι στο σάπιο κόμμα του.
Aρκούσαν δέκα βουλευτές για να πετύχουν το καίριο: Nα εξαναγκάσουν τις ηγεσίες τους σε απόσυρση από την πολιτική σκηνή. Nα συμφωνήσουν τα δύο κόμματα για τον σχηματισμό υπηρεσιακής κυβέρνησης από δοκιμασμένους, ταλαντούχους διαχειριστές της οικονομίας, της οργάνωσης, της διπλωματίας. Mε περιορισμένους στόχους: Nα διαχειριστεί ευφυώς τη χρεοκοπία.
Nα κατεδαφίσει μεθοδικά – θεσμικά το πελατειακό κράτος της κομματικής φαυλότητας. Nα πατάξει και διαλύσει, συνεπής στους όρους που θέτει το Σύνταγμα, όποια κόμματα με αυτάρεσκες δημόσιες διακηρύξεις και χρήση απροκάλυπτης βίας αρνούνται να τηρήσουν τους νόμους τους κράτους. Nα συγκαλέσει η υπηρεσιακή κυβέρνηση συντακτική εθνοσυνέλευση, για να αποκτήσει Σύνταγμα δημοκρατικού πολιτεύματος η χώρα.
Στη γερμανική κατοχή υπήρξαν τίμιοι Ελληνες πατριώτες που αντιστάθηκαν (ασυμβίβαστοι με τη δολιότητα των μανιακών του ολοκληρωτισμού), το ίδιο και στη χούντα. Διακινδύνευσαν, βασανίστηκαν, θυσιάστηκαν.
Σήμερα η Eλλάδα ατιμάζεται, εξανδραποδίζεται, καταδικάζεται να μείνει στο περιθώριο για δεκαετίες. Kαι δεν υπάρχουν ούτε δέκα πατριώτες στη Bουλή να αντιταχθούν στην ντροπή και στον εξευτελισμό που σαρκώνουν οι κομματικές ηγεσίες.
Δυο διευκρινίσεις: Γιατί όλη η ευθύνη αποκλειστικά και μόνο στους βουλευτές, γιατί απαλλάσσουμε τους πολίτες από το χρέος να υπερασπίσουν τα μέγιστα και τα τίμια του ατομικού και συλλογικού βίου; Διότι, απλούστατα, δεν υπάρχουν τρόποι και πρακτικές να αντιδράσει ο πολίτης σήμερα. Aν κατέβει στους δρόμους, θα τον καπελώσει το ΠAME, θα βρεθεί να «μάχεται» για τα εξωφρενικά συμφέροντα των πιο αδίστακτων συντεχνιών της φαυλότητας – όπως τα ανυποψίαστα σκολιαρόπαιδα των «καταλήψεων». Δεν υπάρχει άλλη ραχοκοκαλιά να συναρθρώσει την οργή των πολιτών, να τη συντονίσει σε γόνιμους στόχους, σε καρποφόρες ανατροπές. Oι «αγανακτισμένοι» πνίγηκαν στα ρηχά νερά του ερασιτεχνισμού, της φτηνιάρικης πολυαρχίας, της συναισθηματικής εκτόνωσης. Kάτι ανάλογο και η «Σπίθα» του Mίκη. H κομματοκρατία εξασφάλισε μεθοδικά, τριάντα χρόνια τώρα, την αδράνεια της εξηλιθιωμένης μάζας. Σήμερα ακόμα, ενώ η χώρα ρημάζει, η πασοκική (συνεπέστατα σοσιαλιστική) EPT πληρώνει 24 εκατομμύρια ευρώ για δικαιώματα μετάδοσης ποδοσφαιρικών αγώνων!
H δεύτερη διευκρίνιση: Ποιος εγγυάται ότι τα πρόσωπα στα οποία θα συμφωνήσουν τα δύο κόμματα εξουσίας, προκειμένου να σχηματιστεί «κυβέρνηση προσωπικοτήτων», δεν θα είναι οι γνωστοί μαϊντανοί παρακεντέδες κάθε εξουσίας; Πώς είναι δυνατό κόμματα που ανέχονται στους κόλπους τους τόση σαπίλα και τόσον κρετινισμό, να διακρίνουν και αξιολογήσουν την έκτακτη ανθρώπινη ποιότητα – να την επιστρατεύσουν σε «κυβέρνηση σωτηρίας»; Ποιος φαύλος ή ποιος μικρονοϊκός παραχώρησε ποτέ τη θέση του στον ανιδιοτελή και ταλαντούχο; Eδώ ακριβώς παρεμβάλλεται η ανάγκη για δέκα τίμιους αντιστασιακούς πατριώτες μέσα στη Bουλή. Που δεν θα διστάσουν να ελέγξουν με την ψήφο τους την ποιότητα όσων ανθρώπων προταθούν για την κυβέρνηση σωτηρίας. Aυτή τη φορά να μπει ο πήχυς, πραγματικά, πολύ ψηλά. Mια – δυο εφημερίδες, με εγκυρότητα αμεροληψίας, μπορούν να συμβάλουν στον αδυσώπητο έλεγχο. Eίναι θέμα, σχεδόν, ζωής ή θανάτου για τον ελλαδικό Eλληνισμό.
Σε τέτοιες ώρες το κύρος ανθρώπων και θεσμών μπορεί να είναι πολύ πιο αποτελεσματικό από τις συμβατικές εξουσιαστικές προνομίες. Aν η Προεδρία της Δημοκρατίας τολμούσε να διακινδυνεύσει πρωτοβουλίες διακονίας των κριτηρίων για την επιστράτευση της ποιότητας. Aν οι Eνοπλες Δυνάμεις δεν είχαν απεμπολήσει τις συνταγματικές κοινωνικές τους ευθύνες και δεν είχαν δραματικά υπαλληλοποιηθεί. Aν έσωζε βεβαιωμένη στην κοινή συνείδηση αφιλοχρηματία το Δικαστικό Σώμα.
Aν η Εκκλησία δεν ήταν ηθικολογική φιοριτούρα του δημόσιου βίου. Tότε η ανάδυση στο φως της ανθρώπινης ποιότητας που ακόμα διασώζει, ναι, η ελληνική κοινωνία, θα ήταν ευκολότερη.
Tώρα μοναδική μας ελπίδα είναι να βρεθούν δέκα πατριώτες Eλληνες μέσα στη Bουλή, αποφασισμένοι για όλα.
Tην καταστροφή την αντέξαμε αρκετές φορές: το ’97, το ’22, το ’46 – 49. Tην ντροπή δεν αντέχουμε, τον εξευτελισμό. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει συχώρεση για τα σπιθαμιαία, ιδιοτελή ανθρωπάρια που κυβερνάνε την Eλλάδα σήμερα.

Για τις ημέρες που ζούμε.

"Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο. Αυτό που αφήνω πίσω μου, σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός είναι άλλος τόπος, με ανθρώπους άλλης φυλής. Δεν με αφορούν, τί θέλω εγώ αναμεσά τους;"

Αυτά ήταν τα λόγια του Γεώργιου-Αλέξανδρου Μαγκάκη, λίγο πριν το θάνατό του. Λόγια που περιγράφουν αυτά που ζούμε. Λόγια αφιερωμένα στις ημέρες μας, λόγια πολιτικής επικοινωνίας ενός πολιτικού που λάμπρυνε με την παρουσία του την Πολιτική.
Λόγια που δείχνουν ότι αυτή την Ελλάδα την έχουμε πληγώσει τόσο πολύ. Λόγια που μέσα τους κρύβουν την ελπίδα ότι αυτός ο κόσμος που έχει ξεχυθεί στους δρόμους μπορεί να αλλάξει την κατάσταση.
Η Ελλάδα μας, που τόσο θέλουμε να πιστέψουμε ότι μπορεί να αντισταθεί, μπορεί να ξανασταθεί στα πόδια της, μπορεί να ελπίζει. Η Ελλάδα μας, που όπου και αν κοιτάξεις θα δεις ότι ακόμα είναι εδώ και αντέχει. Είναι εδώ και ελπίζει. Και ακόμα και αν έχει γίνει άλλος τόπος κρατάει μέσα της εικόνες και αναμνήσεις, αγώνες και θυσίες, όνειρα και ελπίδες παλαιών καιρών. Κρατάει μέσα της φλόγα ζωντανή, έστω και τρεμάμενη, αλλά την κρατάει. 
Ας δείξουμε όλοι αυτές τις ημέρες, τις ιστορικές, ότι είμαστε πάντα εδώ να κρατήσουμε το χέρι της και να την οδηγήσουμε ξανά στην ελπίδα και το όνειρο, στην ανάπτυξη και την χαρά. Το οφείλουμε στην χώρα μας, που μας ανάθρεψε, μας στήριξε και μας στηρίζει, μας κάνει να ελπίζουμε και να αγωνιζόμαστε. Το οφείλουμε σε μια χώρα που μας λούζει με το ανυπέρβλητο φως της.  

Master Class από το ICBS Business College.

Γράφαμε σε προηγούμενη ανάρτησή μας για την οδυνηρή κατάσταση που επικρατεί στις επιχειρήσεις και ειδικά στις μικρομεσαίες.

Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, αυτό που θα πρέπει όλοι οι επιχειρηματίες να κάνουμε είναι να διατηρούμε την αισιοδοξία μας και να βρισκόμαστε συνέχεια μέσα στην Αγορά. Ακόμα ένα πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να επιμορφωνόμαστε για θέματα επιχειρήσεων. Με αυτό τον τρόπο, δεν χάνουμε την επαφή μας με την ακαδημαϊκή κοινότητα (απαραίτητη και αναγκαία), αλλά ούτε και την επαφή με τα στελέχη της αγοράς των επιχειρήσεων.

Την προηγούμενη Δευτέρα 10 Οκτωβρίου, παρακολουθήσαμε το θεσμό των Master Classes από το ICBS Athens Business College (ΚΕΜΕ).  Η σειρά Master Class απευθύνεται σε στελέχη επιχειρήσεων και αποφοίτους – σπουδαστές του Kingston University, UK και Nottingham Trent University και περιλαμβάνει σειρά σεμιναρίων, work shops, διαλέξεων και συζητήσεων, με εισηγητές καταξιωμένους πανεπιστημιακούς και στελέχη επιχειρήσεων, που θα παρουσιάζουν θέματα που διαμορφώνουν τις εξελίξεις της πρακτικής της διοίκησης των επιχειρήσεων, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η σειρά Master Class εντάσσεται στο πλαίσιο  του προγράμματος εταιρικής κοινωνικής υπευθυνότητας του ICBS Athens Business College.

Οι εισηγήσεις του κ. Στέλιου Ζαραφόπουλου, του Δρ. Γιάννη Σουβατζή και του κ. Ανδ. Ζαραφόπουλου με θέμα την «Επιχειρηματικότητα στην πράξη», έθεσαν τους προβληματισμούς και δημιούργησαν τις βάσεις για να εξελιχθεί ο θεσμός σε μια πολύ καλή ευκαιρία επιμόρφωσης των επιχειρηματιών. Το Auditorium του ICBS ήταν κατάμεστο, παρόλο του προχωρημένου της ώρας. Αποδεικνύεται έτσι ότι ο επιχειρηματίας και το στέλεχος της επιχείρησης έχουν ανάγκη, τώρα περισσότερο από ποτέ,  τη στήριξη από την ακαδημαϊκή κοινότητα με γνώση εφαρμοστέα και περιεχόμενο σύγχρονο.

Καλή επιτυχία στο θεσμό των Master Classes. Θα είμαστε εκεί.

Οι έξι τύποι Εργαζομένων του Μέλλοντος.

Περισσότερο δημιουργικοί, ευέλικτοι και «δικτυωμένοι» εμφανίζονται οι εργαζόμενοι του μέλλοντος, σύμφωνα με την έρευνα «Future Jobs», που πραγματοποιήθηκε από το Future Institute στη Γερμανία.

Ο εργασιακός κόσμος αλλάζει ριζικά με αφορμή την παγκόσμια οικονομική κρίση, τα νέα δημογραφικά χαρακτηριστικά και την παγκοσμιοποίηση. Η έρευνα καταλήγει στο συμπέρασμα, ότι στη σύγχρονη εποχή παρατηρείται στροφή προς πιο ευέλικτες μορφές απασχόλησης – τόσο σε σχέση με όσα προσφέρουν οι επιχειρήσεις όσο και σε σχέση με τις επιθυμίες των εργαζομένων. Τα σύμβολα που υποδηλώνουν υλική υπεροχή βρίσκονται όλο και λιγότερο στο επίκεντρο καθώς ενισχύονται περισσότερο η ελευθερία, η αυτονομία, οι δημιουργικές επιλογές και το ευρύ δίκτυο.

Οι έξι τύποι εργαζομένων του μέλλοντος, σύμφωνα με την έρευνα είναι οι εξής:

• Οι «CommuniTeens», που έχουν μεγαλώσει στην ψηφιακή εποχή.
• Οι «InBetweens» για τους οποίους η αλλαγή ζωής και αντικειμένου εργασίας αποτελεί μέρος της πορείας τους.
• Οι «Young Globalists», για τους οποίους εργασία και καριέρα καθορίζουν την ταυτότητα τους.
• Οι «Latte-Macchiato», οι οποίοι διατηρούν ένα βιώσιμο και ηδονιστικό τρόπο ζωής.
• Οι «Greyhoppers» που παραμένουν ενεργοί πριν και μετά την συνταξιοδότηση και
• Οι «Silverpreneurs», τα άτομα που ξεκινούν νέα καριέρα καθώς μεγαλώνουν.

Ωστόσο, μεταξύ των βασικών χαρακτηριστικών των μελλοντικών εργαζομένων είναι και τα ισχυρά εφόδια που διαθέτουν για την αγορά εργασίας. Έχουν συγκεντρώσει μεγαλύτερη εμπειρία, τόσο κατά τη διάρκεια του σχολείου όσο και των επόμενων σταδίων εκπαίδευσης, σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές. Διαθέτουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και είναι σε θέση να επιλέγουν και να αλλάζουν εργοδότες. Θέλουν να γνωρίζουν με ακρίβεια τα οφέλη και τα πιθανά μειονεκτήματα των εργοδοτών τους. Για τους επιχειρηματικούς οργανισμούς όλα τα παραπάνω σημαίνουν πως θα πρέπει να πείσουν τους εν δυνάμει εργαζόμενους προσφέροντας τους ευέλικτα ωράρια εργασίας, επιλογές για συνεχή εκπαίδευση και κατάρτιση, κοινωνική δέσμευση ή μπόνους βάσει της απόδοσης τους. πράγμα που σημαίνει  ότι πρέπει να γίνουν ελκυστικοί εργοδότες.  

Ένα ακόμη εντυπωσιακό στοιχεί που προκύπτει είναι ότι στο μέλλον πολλοί από τους εργαζόμενους δεν θα έχουν παρουσία στην «επίσημη» αγορά. Αντί της «παραδοσιακής» διαδικασίας, οι εργοδότες θα χρησιμοποιούν κανάλια δικτύωσης όπως εκδηλώσεις ή το Facebook για να γνωρίζουν και να «στρατολογούν» προσωπικό. Το μυστικό της επιτυχίας θα βρίσκεται στο χτίσιμο και τη διατήρηση καλών επαφών μέσω προγραμμάτων πρακτικής άσκησης, δίκτυα αποφοίτων ή κοινωνικά δίκτυα. Επιπλέον στο εσωτερικό των οργανισμών θα δοθεί ιδιαίτερη σημασία στις προσωπικές επιθυμίες του προσωπικού, καθώς οι υπάλληλοι δεν θα είναι «δεμένοι» με την επιχείρηση μέσω προκαθορισμένου πλάνου προσωπικής εξέλιξης ή κινήτρων όπως ισχύει έως σήμερα για την πλειοψηφία. Επιπλέον οι νέες γενιές είναι περισσότερο ανυπόμονες και λιγότερο πιστές, που σημαίνει ότι η αλλαγή εργοδότη μπορεί να αποτελεί μια  γρήγορη διαδικασία.

Περί αυτοκτονιών.

Δυστυχώς η ελληνική κοινωνία βρίσκεται στην κατρακύλα του γκρεμού και οι κυβερνώντες απλά ευχαριστούν τους...Τροϊκανούς. "Ευτυχώς που είμαστε υπό επιτήρηση", δήλωσε ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και Υπουργός Οικονομικών...Ευτυχώς που είμαστε υπό επιτήρηση και οι επιχειρηματίες αυτοκτονούν ο ένας μετά τον άλλον.
Η αυτοκτονία του διευθύνοντος συμβούλου της διαφημιστικής εταιρείας VITAMIN, Μιχάλη Κριάδη, αποτελεί μια ακόμα γροθιά στο στομάχι του φαύλου συστήματος που οδηγεί (και) την επιχειρηματικότητα όχι απλά στην εξαφάνιση της αλλά στο θάνατο. Κυριολεκτικά.
Η περίπτωση του Μ. Κριάδη είναι ακόμα μια απόδειξη της απόγνωσης στην οποία βρίσκονται οι συμπολίτες μας και ειδικά όσοι επιχειρούμε. 
Η χώρα έχει πτωχεύσει, το φορολογικό σύστημα είναι διάτρητο, το Κράτος είναι ο μέγας χωροφύλακας, οι Τράπεζες έχουν στεγνώσει την αγορά, τα νέα μέτρα βάζουν ταφόπλακα στα μεσαία εισοδήματα, οι εταιρείες μεταναστεύουν, τα γερά μυαλά επίσης μεταναστεύουν, ο επιχειρηματίας αντιμετωπίζεται τουλάχιστον ως εν δυνάμει λαμόγιο, αναπτυξιακή πολιτική δεν υπάρχει...ε, δεν νομίζω ότι χρειάζεται κάτι περισσότερο για να σε φτάσει στην απόγνωση. 
Στην απόγνωση όμως σε φτάνει και ο απερίγραπτος στρουθοκαμηλισμός της κοινωνίας μας. Κανένα δελτίο ειδήσεων δεν αναφέρθηκε στην αυτοκτονία του Κριάδη, όπως και δεν αναφέρονται σε καμία αυτοκτονία επιχειρηματιών και ειδικά στην Κρήτη. Μόνο τα blogs αναφέρονται και πάλι καλά. Δηλαδή δεν είναι είδηση η ανησυχητική αύξηση του αριθμού των αυτοκτονιών του κόσμου υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης και είναι είδηση η αποφυλάκιση του "Πολιτικού Κρατούμενου" Μ. Ψωμιάδη. Αγαπούλες...
Η κατρακύλα τελικά δεν είναι οικονομική, είναι πάνω από όλα κοινωνική και πολιτισμική. Και μάλιστα στην χώρα που γέννησε τον Πολιτισμό και τοποθέτησε τον άνθρωπο στο ψηλότερο βάθρο των αξιών.
Αλλά έτσι είναι, αφού μέσα σε λίγα χρόνια μετά και τις εμφύλιες διαμάχες γίναμε η χώρα όπου πραγματικά ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα! Πώς κάποιοι απέκτησαν πανάκριβα σπίτια, ακριβά αυτοκίνητα, σκάφη, οικιακές βοηθούς, ενώ πριν δεν είχαν στον ήλιο μοίρα? Και μετά χαλάμε αμέτρητες ώρες για να αναλύσουμε το πώς ξεκίνησε η κρίση. Τέλος πάντων.
Το κλίμα στην αγορά είναι βαρύ και όσο περνά ο καιρός επιδεινώνεται. Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες βρίσκονται σε απόγνωση. Και η απόγνωση δεν είναι καλός σύμβουλος.
Ας αναπαύσει ο Θεός την ψυχή του Κριάδη και ας βοηθήσει όλους μας.

Οι καυτές σελίδες της Άννας - ΚΟΥΡΔΙΣΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ

Οι καυτές σελίδες της Άννας - ΚΟΥΡΔΙΣΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ

Η παρουσία του κ. Α. Σαμαρά στη ΔΕΘ.

Η εμφάνιση του κ. Σαμαρά ενέτεινε τον προβληματισμό που εκφράζω όταν αναφέρομαι στο πρόσωπό του. Από τη μια διαθέτει τη στόφα του Πρωθυπουργού και σίγουρα αποτελεί το δυνατό χαρτί της ΝΔ, από την άλλη δείχνει να λειτουργεί ως manager μιας κατάστασης, χωρίς να μπορεί να κάνει το βήμα εκείνο που θα τον απογειώσει πολιτικά.

Σαφώς η χθεσινή εμφάνιση του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ήταν σκάλες ανώτερη από εκείνη του Πρωθυπουργού. Ο Α. Σαμαράς έχει πλέον μια δημοσκοπική δυναμική που τον πάει ολοταχώς για το Μέγαρο Μαξίμου. Αλλά αρκεί μόνο αυτό;

Η χθεσινή του λοιπόν παρουσία ήταν σίγουρα αρκετά καλή. Η οπτική και η φωνητική του επικοινωνία ήταν αρκετά καλές και οι απαντήσεις σε γενικές γραμμές στις ερωτήσεις στους δημοσιογράφους ήταν λογικές. Σε κάποιες στιγμές έδειξε πυγμή και δικαίωσε έτσι το ρόλο του ως αρχηγού της ΝΔ. Στο λόγο του πολλές φορές χρησιμοποίησε λαϊκές εκφράσεις, θέλοντας να κινηθεί στα όρια της Λαϊκής Πατριωτικής Δεξιάς εκτός του χώρου της Κεντροδεξιάς. Θεμιτό αν σκεφτεί κανείς την απώλεια ψηφοφόρων προς τα Δεξιά του και συγκεκριμένα προς το ΛΑΟΣ.

Πολύ καλή λοιπόν η εικόνα του κ. Σαμαρά. Νέος, αποφασισμένος, διαβασμένος, με νέο motto. Όλα αυτά καλά. Αλλά. Όταν δέχτηκε δύο ερωτήσεις εκεί έχασε αρκετούς πόντους και σίγουρα ένα κομμάτι του μεσαίου χώρου. Οι ερωτήσεις του κ. Βλάχου και της κα. Τριανταφύλλου τον έκαναν να αισθανθεί αμήχανος και να απαντήσει με γενικολογίες και αοριστίες. Και αυτές οι δυο ερωτήσεις ήταν φωτιά, καθώς ο ψηφοφόρος του μεσαίου χώρου εκεί περίμενε να ακούσει τί θα έκανε ο κ. Σαμαράς. Εκεί ο κ. Σαμαράς απέτυχε να δείξει ότι δεν αρκεί μόνο να είσαι ένας ακόμα Πρωθυπουργός εν αναμονή, αλλά ο Ηγέτης που θα αλλάξει εκ θεμελίων το σάπιο και διαβρωμένο σύστημα της χώρας. Απέτυχε να αποδείξει ότι θα είναι εκείνος θα αλλάξει τα πάντα και θα το κάνει. Απέτυχε να δείξει ότι θα είναι ο Ηγέτης που θα επιλέξει ένα πολιτικό δυναμικό, το οποίο θα είναι ικανό, αποτελεσματικό, αξιόπιστο και εργατικό. Αυτό το επισφράγισε όταν είπε ότι δεν πρέπει οι βουλευτές του να βιάζονται να ράψουν υπουργικά κοστούμια και ότι θα κυβερνήσει και με εξωκοινοβουλευτικές προσωπικότητες. Παραδέχθηκε δηλαδή, ότι η ΝΔ δεν διαθέτει αξιόμαχο πολιτικό δυναμικό!

Ο αποσυντονισμός του στις συγκεκριμένες ερωτήσεις ενίσχυσε τον κάπως αόριστο λόγο του για το Μεσοπρόθεσμο, το Μνημόνιο, τις αποκρατικοποιήσεις, τα μυαλά των ξένων που θα προσπαθήσει να αλλάξει. Μέχρι εκεί τα κατάφερνε να περνά τις σκοπέλους των ερωτήσεων με επιτυχία. Στο θέμα όμως της Διαφθοράς και της Διαπλοκής και με τις απαντήσεις που έδωσε χάλασε αυτόματα την πολύ καλή του εικόνα. Αρκέστηκε να αναφερθεί στις εξαγγελίες του στο Ζάππειο I και II, δηλαδή περσινά ξινά σταφύλια…  

Το έχουμε γράψει αρκετές φορές, ο κόσμος πλέον έχει υιοθετήσει ένα νέο τρόπο αξιολόγησης των πολιτικών και ένα νέο τρόπο κατανόησης του πολιτικού λόγου. Οι γενικολογίες που ακούγονται από το 1974 και μετά στη ΔΕΘ δεν πρέπει να επαναλαμβάνονται. Αυτό δεν το κατανοεί κανείς από τους πολιτικούς αρχηγούς μέχρι σήμερα. Μετά όλοι διερωτώνται γιατί τα ποσοστά ΠΑΣΟΚ-ΝΔ είναι κάτω από 45%.

Ο κ. Σαμαράς έχει μπροστά του έναν ιδιαίτερα απαιτητικό δρόμο. Πρέπει να κατανοήσει ότι αν αποτύχει αυτό θα σημαίνει και το πολιτικό του τέλος. Όπως και το πολιτικό τέλος του κ. Παπανδρέου είναι προ των πυλών. Όποιος Πρωθυπουργός αποτυγχάνει να εκφράσει τους πολίτες έχει «πεθάνει» πολιτικά και δεν πρέπει να προσδοκά ανάσταση νεκρών ούτε ζωή του μέλλοντος. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Για τον κ. Καραμανλή θα αναφερθώ τις επόμενες ημέρες (λίγο σε Λάζαρος μου κάνει).

Ο απαιτητικός δρόμος του κ. Σαμαρά γίνεται ακόμα πιο απαιτητικός αν σκεφτεί κανείς ότι πολιτικά είναι ισχυρός και έχει απέναντι του συνεχόμενες παλινωδίες μιας κυβέρνησης που διέψευσε τις πολιτικές προσδοκίες των ψηφοφόρων του 2009. Όταν λοιπόν παίζεις ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο και δεν μπορείς να μεταδώσεις την εικόνα του Ηγέτη με καθαρότητα-αμεσότητα- αποτελεσματικότητα, τότε έχεις πρόβλημα. Και είναι πολύ καλά τα συνθήματα και οι εξαγγελίες αλλά αν ο κ. Σαμαράς απαντούσε χθες στις δυο ερωτήσεις ως εξής: «θα στείλω στη φυλακή όσους διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα όσο ψηλά και αν βρίσκονται. Και αυτό είναι δέσμευσή μου, διαφορετικά θα πάω σπίτι μου.», να ήταν σίγουρος ότι θα είχε κερδίσει. Για να φας ομελέτα πρέπει να σπάσεις αυγά, λέει ο λαός και πολύ σωστά. Τα αυγά λοιπόν δεν τα έσπασε χθες.

Κερδισμένος ή χαμένος ο κ. Σαμαράς από τη χθεσινή του εμφάνιση; Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Κάπου ανάμεσα στα δύο. Ο πολίτης όμως θέλει αποτελέσματα άμεσα. Αυτό το στοίχημα θα πρέπει να το κερδίσει ο κ. Σαμαράς αν επιθυμεί να μείνει στην ιστορία του έθνους ως ο πολιτικός που έκανε τη μεγάλη ανατροπή. «Η Ελλάδα μπορεί», είπε. Εκείνος θα μπορέσει;  

Η παρουσία του Πρωθυπουργού στη ΔΕΘ.

Όπως είχαμε πει και σε προηγούμενη ανάρτησή μας, ο κ. Πρωθυπουργός θα έπρεπε να προσέξει ιδιαίτερα την εμφάνισή του στη ΔΕΘ για πολλούς λόγους, αλλά κυριότερα για να μην θυμίσει Καραμανλή του 2008. Δυστυχώς όμως θύμισε.
Η παρουσία του στη χθεσινή ομιλία ήταν σχεδόν τραγική και δεν αναφερόμαστε μόνο σε αυτά που είπε, αλλά στην εμφανισή του συνολικά.
Η αλήθεια είναι ότι οι ώρες είναι δύσκολες για εκείνον προσωπικά, καθώς γνωρίζει ότι η χώρα έχει βουλιάξει αλλά δεν γνωρίζει πώς θα διαφύγει πολιτικά. Όμως, χθες φάνηκε η προσωπική εγκατάλειψη του κ. Παπανδρέου.
Δεν θύμισε σε τίποτα τον πολιτικό που κέρδισε με 11 μονάδες τη ΝΔ.
Η εικόνα λοιπόν θλιβερή. Δεν θα σταθώ στις απαντήσεις του στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων, οι οποίες προδιέγραψαν το τί πρόκειται να συμβεί ( "η κάθε οικογένεια να έχει τουλάχιστον έναν εργαζόμενο" κτλ.) αλλά θα σταθώ στην εικόνα του.
Η εικόνα της χθεσινής συνέντευξης θύμισε την ορχήστρα στον Τιτανικό που συνέχιζε να παίζει ενώ το καράβι βούλιαζε. Οι Υπουργοί που πλαισίωναν τον Πρωθυπουργό κλήθηκαν ανεπαρκώς να παίξουν τον ρόλο του μπαλαντέρ στις ερωτήσεις που δεν γνώριζε επαρκώς ο ίδιος.
Ο κ. Βενιζέλος εμφανίστηκε κουρασμένος και απογοητευμένος. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός καταβεβλημένος, αβέβαιος και μπερδεμένος. Μια ορχήστρα που απλά έπρεπε να παίξει.
Η μόνη-αν θέλετε- "έξυπνη" κίνηση που συνέβει ήταν η ιδέα να τοποθετηθεί ο κ. Βενιζέλος στην ίδια σειρά με τους υπόλοιπους υπουργούς. Αυτό το εσωκομματικό παιχνίδι μεταφράζεται σε προσπάθεια "υποβιβασμού" του ιδίου.

Πριν ξεκινήσει η χθεσινή συνέντευξη του κ. Παπανδρέου πίστευα ότι θα έχω να γράψω αρκετά σήμερα. Ατύχησα. Κρίμα όμως, γιατί η εικόνα του έχει αρχίσει εδώ και καιρό να καταρρέει. Και η χθεσινή του συνέντευξη ήταν μια καλή ευκαιρία για να "γυρίσει" το παιχνίδι. Και από ότι φαίνεται οι επικοινωνιολόγοι του δεν δίνουν τον υπερ πάντων αγώνα για να διασώσουν τουλάχιστον την πολιτική και ηγετική του οντότητα. Αν δεν προσέξουν θα μετατραπεί σε έναν "νέο Καραμανλή". Ήδη παρουσιάζεται ως ο Πρωθυπουργός που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να κάνει κανό, όπως και ο προκατοχός του που παρουσιαζόταν να παίζει με τις ώρες Playstation.
Κρίμα.

Ο δύσκολος δρόμος του κ. Παπανδρέου.

  

 
Ακόμα δεν τελείωσε το καλοκαίρι και ο μακρύς χειμώνας για τον κ. Παπανδρέου ξεκίνησε. 
Η κακή επικοινωνιακή διαχείριση της επικείμενης ομιλίας του στη ΔΕΘ ήταν η αρχή σε ένα μακρύ κατάλογο δύσκολων καταστάσεων. 
Η παραίτηση του Χ. Παμπούκη ήταν η δεύτερη δυσκολία στην agenda του Πρωθυπουργού και το μεγάλο εμπόδιο  που έρχεται μπροστά είναι η ΔΕΘ. 
Πώς τα διαχειρίζεται όλα αυτά ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου; Απλά συνεχίζει τις διακοπές του ανά την Ελλάδα και κάνει σπάνιες εμφανίσεις ως άλλος guest star της Πολιτικής. 
Πώς τα διαχειρίζονται όλα αυτά οι επιτελείς του Πρωθυπουργού; Με διαρροές στα κανάλια με διαψεύσεις και αμηχανία. Δηλαδή δεν τα διαχειρίζονται. Η απόδειξη ήταν η ομιλία του Πρωθυπουργού στην ΔΕΘ. Μεσολάβησαν τουλάχιστον 2 ημέρες όπου το θέμα "έπαιζε" στα κανάλια, εμφανίζοντας τον Πρωθυπουργό ως τρομαγμένο για να πάει και να μιλήσει στους παραγωγικούς φορείς, και επίσημη διάψευση δεν είχε ανακοινωθεί. Τραγικό.

Ύστερα ήρθε η παραίτηση του κ. Παμπούκη η οποία αποτέλεσε βόμβα σε αυτό που στην επικοινωνία λέμε "διαχείριση κρίσεων". Όταν ως Πρωθυπουργός έχεις να αντιμετωπίσεις πλείστα μέτωπα, το λιγότερο που θέλεις είναι να χάσεις το πιο έμπιστο και προβεβλημένο στέλεχος που διαθέτεις. Όταν αυτό το στέλεχος είναι και ένας από τους διαπρεπέστερους Νομικούς της χώρας που έχει δώσει στην εικόνα σου ως Πρωθυπουργός αίγλη και ομοιογένεια, τότε η παραίτηση του γίνεται απαγορευτική. Κάνεις οτιδήποτε χρειαστεί για να τον κρατήσεις.
Θα μου πείτε ότι ένας Πρωθυπουργός δεν εκβιάζεται. Σωστά. Όμως όταν χρειάζεται η ομάδα που αγωνίζεται να κρατηθεί ενωμένη, τότε ο ηγέτης οφείλει να κάνει παραχωρήσεις και μάλιστα να τις παρουσιάσει προς όφελος του. Τί εννοώ;
Ο κ. Παμπούκης παραιτήθηκε αντιδρώντας στην μη ύπαρξη Υπουργείου Ναυτιλίας επικαλούμενος διοικητικές δυσλειτουργίες που δεν τον άφηναν να πράξει έργο. Το αίτημά του είναι σωστό και μάλιστα αυτό έχει αποδειχτεί και από τις θέσεις όλων των εμπλεκόμενων στην Ναυτιλία. Ο κ. Παπανδρέου θα έπρεπε να δεχτεί τη σύσταση του Υπουργείου και θα κέρδιζε έτσι διπλά: από τη μία το στέλεχός του και από την άλλη τον ναυτιλιακό κόσμο που επιθυμεί διακαώς την επανασύσταση του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας.
Τώρα τί κατάφερε ο Πρωθυπουργός; Έχασε ένα έντιμο, μορφωμένο και επαγγελματικά καταξιωμένο στέλεχος και τον έκανε «ήρωα» καθώς εμφανίστηκε ως ο μοναδικός ο οποίος είχε το σθένος να παραιτηθεί για την μη επανασύσταση του Υπουργείου.  

Και όλα αυτά λίγες ημέρες πριν ο Πρωθυπουργός ανέβει στη Θεσσαλονίκη για την καθιερωμένη ΔΕΘ.
Ο Πρωθυπουργός τώρα θα πρέπει να επιστρατεύσει όλες τις πολιτικές ικανότητες που διαθέτει καθώς θα πρέπει να πείσει για τα μέτρα που έχει λάβει η κυβέρνηση του αλλά και για το ότι διαθέτει όραμα ανάπτυξης.
Να θυμίσουμε μόνο ότι πριν λίγα χρόνια η ΔΕΘ είχε αποτελέσει την αρχή του τέλους για την κυβέρνηση της ΝΔ και για τον ίδιο τον κ. Καραμανλή προσωπικά. Εάν ο Πρωθυπουργός δεν πείσει ή επιχειρήσει να αοριστολογήσει τότε τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα και ο χειμώνας μακρύς και κρύος.
Αφήστε που ο Πρωθυπουργός θα μιλήσει στις 11 Σεπτεμβρίου… Αυτό για τους προληπτικούς.

Εκνευρίζομαι...

Παρακολουθώντας τις δηλώσεις της κα. Μπακογιάννη στον ΣΚΑΙ θα καταλάβουμε γιατί οι πολιτικοί έχουν χάσει τη σύνδεση με τον λαό. Ακόμα και τώρα, που η χώρα δεν βρίσκεται απλά στο χείλος του  γκρεμού  αλλά έχει πέσει κιόλας, χρησιμοποιούν τα ίδια επικοινωνιακά παιχνίδια. Δεν είναι κακό να χρησιμοποιείς τα ίδια παιχνίδια αλλά τουλάχιστον κάντο με έξυπνο τρόπο.

Η κα. Μπακογιάννη δήλωσε ότι το κόμμα της θα αποτελέσει την έκπληξη των εκλογών, όποτε και αν γίνουν αυτές, καθώς το ποσοστό που φέρεται να παίρνει τώρα στις δημοσκοπήσεις είναι αποτέλεσμα των… «κακών» εταιρειών δημοσκοπήσεων και των «μεθόδων μέτρησης τους» οι οποίες μετράνε τα άλλα κόμματα και είναι ξεπερασμένες, γιατί «…οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται είναι για τα υπάρχοντα κόμματα και όχι για τη Δημοκρατική Συμμαχία…»!!!  

Άλαλα τα χείλη και των ασεβών και των ευσεβών!  

Εμπρός λοιπόν να ανακαλύψουμε τις καινούριες στατιστικές μεθόδους στην Έρευνα για να εξυπηρετήσουμε τους πόθους του κάθε κόμματος και πολιτικού.  Ας διοργανώσουμε ένα παγκόσμιο συνέδριο στατιστικολόγων, δημοσκόπων, επικοινωνιολόγων και ψυχιάτρων   (…σκοπίμως όχι ψυχολόγων, γιατί η νόσος απαιτεί ψυχίατρο απευθείας.), για να ανακαλύψουμε την πυρίτιδα.  Ίσως με αυτόν τον τρόπο ανακαλυφθούν οι νέες τεχνικές μετρήσεων που τελικά θα βάλουν το κόμμα της κα. Μπακογιάννη στη Βουλή.

Πέρα όμως από τη διακωμώδηση των δηλώσεων ,θα πρέπει να πούμε και κάποια πράγματα, γιατί τίποτα σε αυτή την χώρα δεν είναι τυχαίο. Πάνω από όλα δεν είναι τυχαία η αγανάκτηση των πολιτών απέναντι στους πολιτικούς.

Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

Όλες οι σοβαρές εταιρείες μέτρησης κοινής γνώμης χρησιμοποιούν στατιστικά εργαλεία τα οποία εφαρμόζουν απαρέγκλιτα και σύμφωνα με τους νόμους της στατιστικής επιστήμης, αλλά και των διεθνών και εγχώριων φορέων ελέγχου.

Όλες οι σοβαρές εταιρείες δημοσκοπήσεων χρησιμοποιούν τα εργαλεία μέτρησης  της πρόθεσης ψήφου για όλα τα κόμματα χωρίς καμία διάκριση.

Δεν υπάρχουν στατιστικά εργαλεία που να χρησιμοποιούνται «έτσι και αλλιώς» για τα κόμματα. Υπάρχουν συγκεκριμένες μέθοδοι και εφαρμόζονται για κάθε ερευνώμενο στοιχείο.

Δεν υπάρχει σοβαρή και αξιόπιστη εταιρεία που να θέτει την υπόσταση της και το όνομα της σε κίνδυνο παίζοντας πολιτικά παιχνίδια.

Δεν υπάρχει σοβαρός και αξιόπιστος επαγγελματίας στον χώρο που θα έβαζε την υπογραφή του σε δημοσκοπήσεις που αλλοιώνουν αποτελέσματα και παραπλανούν τους ψηφοφόρους.

Θα μου πείτε, μα καλά όλα είναι αγγελικά πλασμένα στον χώρο των δημοσκοπήσεων και τίποτα δεν πάει λάθος; Όχι, δεν είναι όλα αγγελικά πλασμένα στον χώρο μας. Όμως πολιτικοί του βεληνεκούς της κα. Μπακογιάννη θα έπρεπε να ξέρουν ποιες εταιρείες είναι αυτές που διεξάγουν έρευνες κοινής γνώμης και είναι αξιόπιστες και έμπειρες. Και αν δεν το ξέρει η ίδια θα έπρεπε να το ξέρουν οι σύμβουλοί της.

Το λάθος της κα. Μπακογιάννη και των συμβούλων της είναι το εξής: Το κόμμα της σε όλες τις δημοσκοπήσεις παίρνει ένα ποσοστό κοντά στο 3% που με αναγωγή σε πραγματικές συνθήκες εκλογών είναι χαμηλότερο. Αυτό το γνωρίζουν στη Δημοκρατική Συμμαχία, αλλά αντί να το πουν ευθέως και να προσπαθήσουν να το μετατρέψουν σε όφελός τους (γίνεται!), κατηγορούν τις εταιρείες δημοσκοπήσεων ότι δεν χρησιμοποιεί …ίδια στατιστικά εργαλεία μέτρησης.

Αυτό δηλαδή που με εκνευρίζει, είναι ότι επιλέγεται  να πέσει το βάρος στις εταιρείες και όχι στο κόμμα που δεν μπορεί στη δεδομένη συγκυρία να πάει πάνω από το 3%. Φταίει η κατσίκα του γείτονα δηλαδή…

Και αυτό που με εκνευρίζει ακόμα περισσότερο και ως ελεύθερο επαγγελματία που επιχειρώ στον χώρο της επικοινωνίας, είναι το εξής: Θέλει να μας πει η κα. Μπακογιάννη ότι  δεν απευθύνθηκε εκείνη σε εταιρεία δημοσκοπήσεων για να μετρήσει την  πρόθεση ψήφου του κόμματός της; Και αν το έκανε γνωρίζοντας ότι η δημοσκόπηση που παρήγγειλε χρησιμοποιεί «τεχνικές που χρησιμοποιούνται για τα άλλα κόμματα» εκείνη την πλήρωσε;; Γιατί αν την πλήρωσε με αυτούς τους όρους τότε την κορόιδεψαν. Και ας υποθέσουμε ότι έπεσε θύμα μιας τέτοιας «κακής» εταιρείας δημοσκοπήσεων, γιατί όταν ανακάλυψε την «απατεωνιά» δεν πήγε στον εισαγγελέα αμέσως;;;;;; Γιατί δεν βγήκε να το καταγγείλει;;;;

Πιστεύω ότι σε αυτή τη χώρα ο ένας δουλεύει τον άλλον, δεν εξηγείται διαφορετικά…

Κυρία Μπακογιάννη επιτρέψτε μου, αλλά μετά τις σημερινές σας δηλώσεις δύο πράγματα έχετε να κάνετε:

α. να αλλάξετε συμβούλους που να ξέρουν πώς να σας συμβουλεύουν καλύτερα, να ξέρουν να ακούν τον κόσμο και όχι να περιφέρονται στην πλατεία Κολωνακίου. Να σέβονται τον όμορφο πολιτικό αγώνα που δίνετε όλα αυτά τα χρόνια και όχι να σας τον καταστρέφουν τώρα, και

β. αν πιστεύεται αυτό που είπατε στο πρώτο κομμάτι των δηλώσεών σας τότε πραγματοποιείστε το δεύτερο κομμάτι των δηλώσεών σας όταν είπατε πώς αν δεν μπείτε στη Βουλή θα αποχωρίσετε από την πολιτική.

Παρεμπιπτόντως, κανείς δεν έχει αντιδράσει ακόμα από τις εταιρείες δημοσκοπήσεων και το ΣΕΔΕΑ.

Τί έγινε ρε παιδιά, μόνο εγώ γράφω?

Υ.Γ .1 Τελικά δεν είναι τυχαίο που οι πολιτικοί μας θα κάνουν διακοπές στα σπίτια τους και μακριά από τον πολύ τον κόσμο.

Υ.Γ. 2 Αν οι πολιτικοί μας δεν πάνε τώρα στις διακοπές στις περιφέρειες τους, πώς θα έρθουν κοντά στον κόσμο και θα ακούσουν τα προβλήματά του; Άρα συμπερασματικά δεν θα υπάρχει επικοινωνία πολίτη-πολιτικού, άρα πώς οι πολιτικοί θα γνωρίζουν τα προβλήματα;

Υ.Γ.3 Δεν γράφω άλλο, γιατί θα καταλήξω στην αναίρεση της αμφίδρομης επικοινωνίας πολίτη-πολιτικού και μετά τί;