Φθηνά τεχνάσματα.

Όταν η επικοινωνία γίνεται φθηνό τέχνασμα, τότε το αποτέλεσμα είναι ο φθηνός εντυπωσιασμός.

Αυτό συνέβη και στις περιπτώσεις των συλλήψεων των επιχειρηματιών τις τελευταίες ημέρες. Εικόνες με συλλήψεις στους δρόμους της Αθήνας και της υπόλοιπης Ελλάδας, χειροπέδες και αυτόφωρο, συνθέτουν το σκηνικό «επιτυχίας» της Κυβέρνησης και της Οικονομικής Αστυνομίας.

Όμως κανείς δεν εξασφαλίζει ότι αυτοί οι επιχειρηματίες μπορούν να πληρώσουν τα χρέη τους προς το Δημόσιο.

Ο νόμος 2943/2011 που καθιέρωσε την αυτόφωρη σύλληψη για οφειλέτες προς το Δημόσιο, τείνει να ευτελιστεί, επειδή το αδίκημα της μη καταβολής χρεών προς το Δημόσιο, βάσει του οποίου έγιναν οι πρόσφατες συλλήψεις των γνωστών επιχειρηματιών, είναι σε βαθμό πλημμελήματος. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει η απειλή της προφυλάκισης, όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις μη καταβολής ΦΠΑ άνω των 75.000 και φοροδιαφυγής άνω των 150.000 ευρώ, όπου το αδίκημα είναι κακούργημα και άρα η ποινική αντιμετώπιση των εμπλεκομένων πιο αυστηρή.
Επιπλέον το Αυτόφωρο Τριμελές Πλημμελειοδικείο, στο οποίο παραπέμφθηκαν για να δικαστούν οι μεγαλοοφειλέτες, δεν μπορεί να επιβάλει στους υποδίκους ούτε περιοριστικούς όρους, όπως γίνεται σε περιπτώσεις κακουργημάτων, όπου στους κατηγορουμένους επιβάλλεται απαγόρευση εξόδου και εμφάνιση σε αστυνομικό τμήμα, αλλά ούτε και εγγυοδοσία, η οποία συνήθως είναι ανάλογη της οικονομικής επιφάνειας του συλληφθέντος.

Άρα; Τίποτα. Για άλλη μια φορά «πολύ λάδι και από τηγανίτα τίποτα», όπως λέει και ο λαός μας. Διαπόμπευση ονομάτων, δίκαιοι και άδικοι μαζί και βέβαια η μόνιμη εικόνα του έλληνα επιχειρηματία ο οποίος είναι ο σύγχρονος Αλ Καπόνε με ολίγον από Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

Δεν άκουσα καμία ανάλυση για το πώς αυτές οι μεγάλες επιχειρήσεις (π.χ. ο όμιλος Πετζετάκι ήταν από τους καινοτόμους στις εφαρμογές που πρόσφερε στους πελάτες του) έφτασαν στο σημείο να χρωστάνε αυτά τα ποσά.

Καμία ανάλυση για το Κράτος που χρωστάει το ΦΠΑ από Δημόσια έργα.

Καμία ανάλυση για τα 5 δις. που χρωστά το Κράτος στις επιχειρήσεις.

Φθηνοί εντυπωσιασμοί σε μια χώρα που λειτουργεί με τοτέμ και μπαμπούλες.

Σε ένα Κράτος που ότι επιχειρηματικότητα διαθέτει, φροντίζει να την αποτελειώνει με άπειρα φορολογικά μέτρα και με την αμαύρωση της προσωπικότητας των επιχειρηματιών.

Σε ένα Κράτος που ξέρει να εισπράττει ως τσιφλικάς και όχι να συμβουλεύει και να καθοδηγεί.

Σε ένα Κράτος που δίνει θαλασσοδάνεια σε ΜΜΕ και αρνείται να δώσει κεφάλαιο κίνησης σε επιχειρήσεις για να επιβιώσουν.

Σε ένα Κράτος που δεν ξέρει να βοηθά τις υγιείς επιχειρήσεις αλλά συνέχεια σχεδιάζει νόμους για να τα παίρνει από όπου μπορεί.

Σε ένα Κράτος που δεν διαθέτει κεντρικό όργανο μελέτης και στρατηγικής ανάπτυξης επιχειρήσεων.

Σε ένα Κράτος πραγματική οπερέτα.

Για να δούμε λοιπόν τώρα, θα καταφέρει το Κράτος να εισπράξει από αυτούς τους επιχειρηματίες;  Ήδη ο Γιώργος Πετζετάκις και ο Λέων Λεβής είναι ελεύθεροι και μάλιστα ο τελευταίος είπε μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες: «δεν πλήρωνα τον ΦΠΑ γιατί ήθελα να πληρώνω τους εργαζόμενους.» Έτσι είναι. Επιλέγεις. Παίρνεις ρίσκο στην τελική. Το Κράτος τί ρίσκο έχει πάρει; Κανένα. Γι αυτό είναι δυσκίνητο και βαριά άρρωστο.