Οι κρίσιμες ώρες

Καλό μας μήνα.

Αν και τους τελευταίους μήνες το λέμε από συνήθεια παρά γιατί το πιστεύουμε.
Είναι δεδομένο ότι ζούμε μεγάλες στιγμές μέσα από τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις, ειδικά των τελευταίων ωρών. Αυτοί όμως που θα πρέπει να μετρήσουν το πολιτικό τους ανάστημα και να δημιουργήσουν τις δικές τους μεγάλες στιγμές είναι οι υποψήφιοι σωτήρες της καταρρακωμένης Ελλάδας.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Πρωθυπουργός, ο Α. Σαμαράς, οι βουλευτές είναι δεδομένου ότι βιώνουν τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής τους. Είναι η στιγμή που η Ιστορία τους κρίνει και η Ελλάδα χρειάζεται να πάρουν τις μεγαλύτερες αποφάσεις για το καλό της. Πιστεύω ότι όλοι οι προαναφερθέντες αυτές τις στιγμές είναι μουδιασμένοι και αναποφάσιστοι καθώς βρίσκονται στην κόψη της δύσκολης απόφασης, υπό τον φόβο της κοινωνικής αναταραχής.

Μουδιασμένοι, αναποφάσιστοι. Μα πάνω από όλα φοβισμένοι. Φοβισμένοι γιατί, όλοι κατάλαβαν την 28^η Οκτωβρίου ότι ο κόσμος πλέον δεν παίζει, η αγανάχτηση δεν είναι μόνο λόγια και ευρήματα σε δημοσκοπήσεις. Είναι κάτι περισσότερο. Είναι λαϊκή οργή που αρχίζει να παίρνει μορφή και φωνή. Πλέον όλοι κατανόησαν ότι το σύστημα όπως το δημιούργησαν και το εξέθρεψαν, τώρα γυρίζει εναντίον τους. Γιατί δεν είναι κακό να εκτρέφεις ένα σύστημα, αλλά είναι κακό να το εκτρέφεις με ψέματα και φρούδες ελπίδες, με ψεύτικα όνειρα και υποσχέσεις. Τότε όλα γυρίζουν εναντίον σου. Αυτές τις στιγμές ο λαός είναι καθαρά εναντίον των πολιτικών και όχι μόνο.

Πολλές φορές όταν θέλω να αναλύσω επικοινωνιακά ένα πρόσωπο «παγώνω» για λίγο την εικόνα του. Αυτή τη στιγμή, τα περισσότερα πολιτικά πρόσωπα είναι φοβισμένα και ενεργούν υπό το κράτος του πανικού.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κοίταζε το πλήθος στην παρέλαση με φόβο και ανεξήγητα ερωτηματικά, καθώς δεν πίστευε ποτέ ότι αυτός ο κόσμος θα συμπεριφερόταν με αυτόν τον τρόπο, πάνω από θεσμούς και πρόσωπα. Ξεχνάει όμως ο σημερινός Πρόεδρος ότι υπήρξε εκ των πρωτοκλασάτων υπουργών των Κυβερνήσεων Α. Παπανδρέου από το 1981. Αρκέστηκε να πει ότι δεν πρέπει να τον αποκαλούν προδότη γιατί από 15χρονο παιδί πολεμούσε τους Γερμανούς. Σωστό, ως προς το προδότης. Λάθος ως προς το τί έκανε τότε, γιατί και τώρα τα 15χρονα παιδιά πολεμούν. Πολεμούν σε μια μάχη που έχει νεκρούς από τις αυτοκτονίες επιχειρηματιών που βλέπουν τα όνειρα μιας ζωής να καταστρέφονται. Πολεμούν τα ίδια όταν λιποθυμούν στα σχολεία επειδή οι γονείς τους δεν έχουν να τα ταΐσουν. Πολεμούν τα ίδια όταν δεν ξέρουν τί ξημερώνει σε αυτά και στην οικογένειά τους. Πολεμούν κε. Πρόεδρε και αντί να παραμείνετε στη θέση σας και να τους ακούσετε, φύγατε. Και φανταστείτε, είστε ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1992 ανεβαίνοντας στη ΔΕΘ είχε δακρύσει όταν τον ρώτησαν για τη Μακεδονία. Το αναφέρω έτσι απλά για την ιστορία.

Ο Πρωθυπουργός από την άλλη έχει πραγματικά χάσει τον έλεγχο. Κουρασμένος, μπερδεμένος, έντονα ανήσυχος, ψάχνει απεγνωσμένα να αποδράσει από το πολιτικό σκηνικό. Προσπαθεί να πετάξει την καυτή πατάτα, όπως ο Κ. Καραμανλής. Γνωρίζει όμως ότι θα είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο. Η κίνησή του για δημοψήφισμα ήδη έχει σηκώσει θύελλα αντιδράσεων εντός και εκτός συνόρων. Η καρατόμηση της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων πριν λίγο από το ΚΥΣΕΑ έχει φουντώσει διάφορα σενάρια στα δημοσιογραφικά γραφεία. Το λυπηρό για τον Γιώργο Παπανδρέου είναι ότι σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα γκρέμισε την εικόνα του. Όσο παραμένει στη θέση του Πρωθυπουργού υπογράφει και το πολιτικό του τέλος. Το υπογράφει φαρδιά πλατιά. Αυτό που θα μπορούσε να σώσει την ύστατη στιγμή το πολιτικό του προφίλ είναι μόνο οι εκλογές. Τίποτα από όλα τα άλλα σενάρια περί συγκυβέρνησης, δημοψηφίσματος, εκλογής νέου αρχηγού από την ΚΟ του ΠΑΣΟΚ. Οι εκλογές, όπου ο λαός θα αποφασίσει καθαρά, μπορεί να είναι ένα πολιτικό καθαρτήριο για τον Πρωθυπουργό.

Ο Α. Σαμαράς μπορεί να αποτελεί τον εν δυνάμει Πρωθυπουργό, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε. Δεν πιστεύω ότι θέλει διακαώς να γίνει τώρα Πρωθυπουργός. Και εξηγούμε. Οι κινήσεις που κάνει δεν δείχνουν ξεκάθαρα ότι το έχει πάρει απόφαση. Πηγαίνει και συναντά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και αντί να του πει χωρίς περιστροφές ότι θα πρέπει να παραιτηθεί και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές παρόλα αυτά συζητάνε για το τί θα κάνει η ΝΔ αν γίνει κυβέρνηση. Αντί να πάρει όλους τους βουλευτές του και αν αποχωρήσει από το κοινοβούλιο και μάλιστα σε συνεννόηση με τα άλλα κόμματα, εντούτοις μένει. Αν δεν αποδείξει τώρα ότι η πολιτική απομόνωση τόσων ετών τον ατσάλωσε, πότε θα το κάνει; Γιατί λοιπόν δεν κάνει την κίνησή του; Γιατί απλά ούτε η ΝΔ έχει πει ότι θα διώξει την Τρόικα, αλλά μιλάει για επαναδιαπραγμάτευση. Ποιά επαναδιαπραγμάτευση; Η επαναδιαπραγμάτευση της ΝΔ θα καταντήσει όπως το «λεφτά υπάρχουν» του ΠΑΣΟΚ. Ο λαός κύριοι της ΝΔ δεν θέλει επαναδιαπραγμάτευση, θέλει ανεξαρτησία και ανάπτυξη χωρίς κηδεμονίες.

Για το τέλος άφησα τους βουλευτές. Ειδικά εκείνους του ΠΑΣΟΚ που οι έρμοι βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα. Αυτά βλέπουν οι της ΝΔ και ευλογούν τον Καραμανλή που εγκατέλειψε την εξουσία, οδηγώντας τη ΝΔ σε ιστορική ήττα. Τουλάχιστον εκείνοι δεν κινδυνεύουν άμεσα.  Τις τελευταίες ώρες κάποιοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ οδηγούνται σε ανεξαρτητοποιήσεις. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο θέατρο από αυτό που κάνουν. Επειδή έχουν φοβηθεί πλήρως μετά και την 28^η τρέχουν τώρα να ανεξαρτητοποιηθούν υπό το φόβο των χειρότερων. Γιατί δεν το έκαναν πριν λίγες ημέρες, πριν ένα μήνα έστω; Γιατί δεν το έκαναν όταν επικύρωσαν τη νέα δανειακή σύμβαση; Δεν το έκαναν, γιατί δεν πίστευαν ότι ο λαός μπορεί να αντιδράσει έτσι. Δεν πίστευαν ότι όσους έχουν βολέψει από το 1981 μέχρι τώρα θα γύριζαν εναντίον τους. Μα, κυρίες και κύριοι βουλευτές, δεν γνωρίζετε ότι ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος, ειδικά όταν κόβεις άτσαλα τα δικαιώματα του ευεργετηθέντος που εσύ ο ίδιος έχεις προσφέρει απλόχερα δημιουργώντας έναν κομματικό στρατό;

Όλοι λοιπόν βιώνουν τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής τους και της πολιτικής τους καριέρας. Αλλά δεν θα έπρεπε. Ότι σπείρεις θα θερίσεις σε αυτή τη ζωή. Αυτό συμβαίνει τώρα. Έσπειραν ανέμους και θερίζουν θύελλες.

Αυτό που πραγματικά με λυπεί αυτές τις ώρες είναι ότι η Ελλάδα ακόμα δεν μπορεί να βγάλει το μωβ χρώμα από τη γραβάτα του Πρωθυπουργού με φόντο το Καστελόριζο, όταν ανακοίνωνε την προσφυγή στο ΔΝΤ. Και εσύ συνονόματε, γιατί είπες ότι είχες χαρτογραφήσει την πορεία προς την Ιθάκη; Ούτε GPS δεν είχες. Μόνο λόγια, που όσοι στα έγραφαν σε οδηγούσαν στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα ή καλύτερα στο άγνωστο με κανό την ελπίδα και την εθνική μοναξιά σου.

Και αυτό το μωβ χρώμα δεν μπορεί να φύγει από τα μάτια μου. Μένει εκεί, παγωμένη εικόνα, να μου θυμίζει το τέλος της Ελλάδας. Της Ελλάδας που χαιρόταν και γέλαγε, που θαύμαζε και ονειρευόταν, που μοχθούσε και πάλευε, που είχε κάτι να περιμένει, που είχε κάτι να αγαπά και να λατρεύει. Αυτό το μωβ.