Τον τελευταίο καιρό, και μετά τον ανασχηματισμό έχουν δημοσιευθεί πολλές δημοσκοπήσεις οι οποίες ρίχνουν ένα ιδιαίτερο φως στον πολιτικό ανταγωνισμό των δύο μεγάλων κομμάτων.
Συγκεκριμένα:
Το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να θεωρείται το κυρίαρχο κόμμα στην χώρα, παρά το βαρύ οικονομικό περιβάλλον. Οι πολίτες σε μεγάλο ποσοστό που αγγίζει το 41% (GPO, MRB, Kappa) αξιολογούν θετικά το κυβερνητικό έργο, με αποτέλεσμα η ΝΔ να μην μπορεί να καρπωθεί τη δυσαρέσκεια από το ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ παραμένει κόμμα εξουσίας καθώς προηγείται κατά 8 ποσοστιαίες μονάδες στην πρόθεση ψήφου, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο ότι οι πολίτες δεν θεωρούν ότι η ΝΔ μπορεί να πείσει επαρκώς και να αποτελέσει την αξιόλογη διαφορετική λύση.
Η ΝΔ χάνει σε επίπεδο πολιτικής στήριξης ακόμα και από τους ψηφοφόρους της καθώς ένα μικρό μόνο ποσοστό (38,4% GPO) θεωρεί ότι το κόμμα της ΝΔ είναι ικανότερο να χειριστεί την οικονομική κρίση.
Η ΝΔ εγκαταλείποντας τον μεσαίο χώρο και πηγαίνοντας πιο δεξιά έχει απώλειες προς το ΛΑΟΣ, με αποτέλεσμα να μην κερδίζει πολιτικά αλλά αντίθετα να περιθωριοποιείται διαρκώς.
'Ετσι το ΠΑΣΟΚ, παρόλο το βάρος του Μνημονίου, δείχνει να κερδίζει ένα μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων ενώ η ΝΔ δεν φαίνεται να πείθει ούτε και να κερδίζει πολιτικά. Η λογική εδώ κρύβεται σε 2 παράγοντες: Πρώτον, το ΠΑΣΟΚ έχει επιλέξει-καλώς ή κακώς-να στηρίξει το Μνημόνιο με κάθε πολιτικό κόστος ("τουλάχιστον κάτι κάνει"), ενώ η ΝΔ δεν πείθει ούτε με τις οικονομικές της προτάσεις ούτε με την ηγεσία της.
Δεύτερον, η στρατηγική της ΝΔ να κινηθεί δεξιότερα του μεσαίου χώρου είναι εφιαλτική, καθώς εκεί πλέον κυριαρχεί το ΠΑΣΟΚ, αλλά έχει χάσει και το κρίσιμο εκλογικό σώμα που την ψήφισε για κυβέρνηση το 2004, τη στήριξε στην επανεκλογή το 2007 και βέβαια την εγκατέλειψε το 2009.
Οι κινήσεις του πρώην πρωθυπουργού κ. Κ. Καραμανλή ήταν αναμενόμενο ότι θα τον οδηγούσαν αργά η γρήγορα σε πολιτικά δύσβατα μονοπάτια. Η παρατεταμένη σιωπή του κοντά ένα χρόνο από τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009, διαμόρφωσαν ένα πλαίσιο πολιτικής απαξίωσης για το πρόσωπο του αλλά και ανάλογης πολιτικής εκμετάλλευσης. Έξυπνα ο ΛΑΟΣ ζήτησε την κλήτευση του ως μάρτυρα στην εξεταστική επιτροπή για το Βατοπέδι, κεφαλαιοποιώντας τις φωνές που ζητάνε εδώ και ένα χρόνο από τον κ. Καραμανλή να μιλήσει.
Η στρατηγική της σιωπής δεν φαίνεται ότι απέδωσε τα αναμενόμενα για τον Κ. Καραμανλή αλλά και ούτε για τη ΝΔ. Οι εποχές όπου ο ηγέτης έφευγε από την χώρα και παρουσιαζόταν μετά ως ο Μεσσίας, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Οι πολίτες αισθάνονται απογοητευμένοι από τον πολιτικό του οποίου εμπιστεύτηκαν τη διακυβέρνηση της χώρας επί 5 χρόνια. Την απογοήτευση αυτή τη δείχνουν σε όλες τις δημοσκοπήσεις με αποτέλεσμα να μην μπορεί ούτε το κόμμα της ΝΔ να "αποτινάξει" το παρελθόν και να προχωρήσει μπροστά.
Δεν ξέρουμε αν η επιλογή του κ. Καραμανλή να μην μιλάει για τα πεπραγμένα είναι αποτέλεσμα της ολοκλήρωσης ενός κύκλου του στην πολιτική που ξεκίνησε πριν 10 χρόνια ή ερμηνεύεται διαφορετικά.
Ένα είναι σίγουρο: αν ο κ. Καραμανλής πιστεύει ότι έχει πολιτικό μέλλον στην χώρα και θέλει να διαδραματίσει ξανά ηγετικό ρόλο, τότε θα έπρεπε να είχε μια επικοινωνιακή πολιτική εντελώς διαφορετική.
Αν λοιπόν, το σενάριο επιστροφής του στην ενεργό πολιτική είναι ισχυρό ακόμα τότε θα πρέπει να αλλάξει άμεσα στρατηγική επικοινωνίας και να θυμίσει-έστω και λίγο στην αρχή- τον άλλοτε ισχυρό Καραμανλή.
Διαφορετικά πολλοί θα τον εμφανίζουν ως ένα ημι-ανθρώπινο ον το οποίο συνεχώς τρώει, κοιμάται, κολυμπάει, παίζει playstation, κάνει αστεία και άλλα τέτοια ιλαρά.
Διαφορετικά μετά την κλήτευση στην εξεταστική θα έχει σειρά το Ειδικό Δικαστήριο.
Αυτή, λοιπόν, θα είναι η τύχη ενός πολιτικού που τον εμπιστεύτηκαν οι πολίτες αυτής της χώρας; Αυτή θα είναι η τύχη ενός ανθρώπου και πολιτικού μόλις 54 ετών;
Τα ερωτήματα πολλά, τις απαντήσεις μόνο ένας μπορεί να τις δώσει.
Ήρθε και η σειρά του κ. Σαμαρά να δώσει τη δική του "παράσταση" στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης μια εβδομάδα μετά από εκείνη του Πρωθυπουργού.
Και επειδή όλα είναι εικόνα και άρα επικοινωνία θα βάζαμε το εξής μεταφορικό ερώτημα: "Οι θεατές αυτής της παράστασης έμειναν ικανοποιημένοι;"
Η απάντηση είναι ότι τουλάχιστον σε επίπεδο επικοινωνίας έμειναν ικανοποιημένοι.
Ο κ. Σαμαράς εμφάνισε σήμερα ένα προφίλ ηγέτη το οποίο το "έχτισε" επικοινωνιακά με το video που έπαιξε στην αρχή της Συνέντευξης Τύπου του αντί προλόγου. Αμέσως μετά και στην πρώτη ερώτηση που αφορούσε την οικονομία απέδειξε ότι το ισχυρό του τεραίν είναι η οικονομία και έδινε μακροσκελείς απαντήσεις προσπαθώντας να αποδομήσει την επιλογή του Μνημονίου.
Φάνηκε λοιπόν από την αρχή ότι η στρατηγική του ήταν ξεκάθαρη: ολομέτωπη επίθεση από έναν ηγέτη της Συντηρητικής παράταξης ο οποίος αυτοπροσδιορίζεται Συντηρητικός που επιλέγει να αναμετρηθεί σε πολιτικό και προσωπικό επίπεδο με τον Γιώργο Παπανδρέου.
Η επίθεση αυτή έδεσε πάρα πολύ καλά με εκφράσεις, λέξεις, μεταφορές και παραδείγματα από ένα λεξιλόγιο ενός πολιτικού που προέρχεται από τα "σπλάχνα" της κοινωνίας (χαρακτηριστικό του λαϊκού ηγέτη). Εδώ να πούμε ότι ο κ. Σαμαράς εξέφρασε πολύ καλά το προφίλ του λαϊκού ηγέτη με τις απαραίτητες κινήσεις του σώματός του και την κατάλληλα συνδυασμένη οπτική του επικοινωνία. Εξάλλου το ζεστό και ανθρώπινο βλέμμα του τον βοηθάει στο να εκφράσει το ρόλο του πολιτικού που είναι πιο κοντά στη Λαϊκή Δεξιά από ότι στο Κέντρο. Αυτό που επίσης βοηθάει αρκετά τον αρχηγό της ΝΔ είναι και ο απλός, ανθρώπινος και κατανοητός λόγος του όπως και η ρέουσα γλώσσα. Βέβαια τον χείμαρο της λεκτικής επικοινωνίας τον κατέχει, κατά τη γνώμη μας, ο προκατοχός του.
Και μια και αναφερόμαστε στον προκάτοχο του κ. Καραμανλή, πρέπει να πούμε ότι στις ερωτήσεις που δέχτηκε απάντησε άψογα: αφενός τον κάλυψε-ως έχει υποχρέωση- και αφετέρου τον έθεσε προ των ευθυνών του λέγοντας ότι εκείνος (ο κ. Σαμαράς) έχει κλείσει τους λογαριασμούς του με το παρελθόν.
Βέβαια, όπως σε κάθε επιτυχημένη εμφάνιση υπάρχει και το μελανό σημείο, έτσι και εδώ υπήρχε το σημείο εκείνο που δεν έδενε με την πραγματικά πολύ καλή παρουσία και επικοινωνία του κ. Σαμαρά: τα κοντινά πλάνα στους βουλευτές και λοιπούς κομματικούς της ΝΔ. Πρόσωπα φθαρμένα και ξεπερασμένα από τις εποχές και τους καιρούς μας. Πρόσωπα αποδοκιμασμένα από τους πολίτες.
Πρόσωπα που αποτελούν βαρίδια για τη ΝΔ που το μόνο που προσφέρουν είναι να υπολείπεται η ΝΔ 8-10 μονάδες από το ΠΑΣΟΚ.
Πρόσωπα που ακόμα και ως εικόνα στατική χαλάνε τον αέρα ανανέωσης που προσδοκά να φέρει ο κ. Σαμαράς.
Ναι, ο κ. Σαμαράς κέρδισε το σημερινό στοίχημα και με τον εαυτό του και με τους οπαδούς του.
Αλλά: όταν ο κ. Κικίλιας που θα έπρεπε να κάνει η κάμερα ζουμ συνέχεια στο πρόσωπό του καθόταν στις τελευταίες σειρές "κρυμμένος" από τα πρόσωπα που γράφουμε παραπάνω, για ποιόν αέρα ανανέωσης μιλάμε...
Τελικά όλα καλά με τον ηγέτη κ. Αντ. Σαμαρά αλλά οι στρατιώτες έχουν θέμα...
Το άρθρο που ακολουθεί το αναδημοσιεύουμε από το http://www.statesmen.gr/
"Τα πράγματα είναι σχετικά απλά. Εγινε στην Ελλάδα αναδιανομή πλούτου, δίχως να υπάρχει πλούτος. Εγινε ανακατανομή εισοδήματος, σοσιαλιστικής η λαικοδεξιάς έμπνευσης, με τα λεφτά των ‘διαβολικών’ ξένων τραπεζιτών και των ‘μισητών’ διεθνών κερδοσκόπων. Και, όπως ήταν αναπόφευκτο, ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Ποιός θα πληρώσει; Μα, προφανέστατα εκείνοι που μετείχαν στο πάρτυ. Ολόκληρη σχεδόν η ελληνική κοινωνία που, δίχως να παράγει κάτι καινούργιο η να δουλέψει περισσότερο, είδε τα εισοδήματά της να αυξάνουν και το βιοτικό της επίπεδο θεαματικά να βελτιώνεται.
Από το σύνολο των ετήσιων κρατικών εξόδων το 70% πηγαίνει σε μισθούς και συντάξεις του δημόσιου τομέα, το 20% σε εξυπηρέτηση των κρατικών χρεών και το 10% μόλις σε γενικές δραστηριότητες. Από αυτά, σε ετήσια βάση, το 12% (με τους καλύτερους υπολογισμούς) αναγκαζόμαστε να τα δανεισθούμε διότι δεν το έχουμε. Χρωστάμε συνολικά, μέχρι την στιγμή αυτή, 300 δισ. ευρώ περίπου (γιατί κάποια ενδεχομένως και να κρύβονται). Και πληρώνουμε κάθε χρόνο, από δανεικά κατά κύριο λόγο, κάπου 30 δις ευρώ σε μισθούς δημοσίων υπαλλήλων. Συντηρώντας έτσι τον μεγαλύτερο αναλογικά δημόσιο τομέα της γής, ενώ το επίπεδο των υπηρεσιών που προσφέρει το κράτος στους πολίτες του είναι από άθλιο έως ανύπαρκτο.
Μπορεί να σηκώσει τα βάρη αυτά, με βάση τα σημερινά δεδομένα, η χώρα; Η απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο όχι! Κι αν το 2010 ξεπεράσουμε τα αδιέξοδα με την βοήθεια ΕΚΤ και ΔΝΤ, τι θα γίνει του χρόνου; Και τον χρόνο μετά; Η συζήτηση λοιπόν που γίνεται είναι εκτός ουσίας. Είναι σαν να έρχεται καταπάνω μας ένας γιγαντιαίος ελέφαντας κι εμείς να ανησυχούμε για το μέγεθος των κοπράνων του. Το βασικό ερώτημα είναι τι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε εμείς μόνοι μας, όχι για να δανειζόμαστε ευκολότερα (όπως λαθεμένα επιμένουν οι περισσότεροι), αλλά για να αρχίσουμε να αποπληρώνουμε αυτά που χρωστάμε. Διότι τώρα δανειζόμαστε για να πληρώνουμε τα χρωστούμενα. Και το συνολικό χρέος μας φυσιολογικά μεγαλώνει.
Για να αποφύγουμε την χρεωκοπία, την κοινωνική καταβαράθρωση και τα λαϊκά συσσίτια στις πλατείες, ένα δρόμο έχουμε μπροστά μας. Τις δραματικές περικοπές στις δημόσιες δαπάνές και στο μέγεθος του κράτους. Αλλά αυτό προυποθέτει ηγεσίες έτοιμες να αντέξουν μιά πρόσκαιρη αύξηση της ανεργίας από απολύσεις στο δημόσιο, και την συνακόλουθα απαραίτητη μείωση φόρων στον ιδιωτικό τομέα. Ο ένας δηλαδή να γίνει επαχθής (δημόσιο) και ο άλλος ελκυστικός (ιδιωτική οικονομία). Και ηγεσίες βέβαια που δεν κλονίζονται στην θέα μαινόμενων συνδικαλιστών και ξεβολεμένων κρατικοδίαιτων κομματικών στελεχών. Κι αντοχή βέβαια σε επιθέσεις μέσων ενημέρωσης για δήθεν σκληρότητα και αδικίες. Που σχεδόν αυτόματα θα εκδηλωθούν. Ετσι όμως θα έρθει η ανάπτυξη. Με στήριγμα τις ανοιχτές αγορές και την μείωση φόρων και γραφειοκρατίας. Όχι με νομικά κίνητρα, παροχές και κρατικές δαπάνες. Αυτό το τελευταίο προσπάθησε να κάνει ο Ομπάμα στις ΗΠΑ. Και τα αποτελέσματα είναι ήδη αρνητικά.
Πως όμως μπορείς να τα πετύχεις όλα αυτά με ένα λαό που έχει πεισθεί πως στην πράξη θα μπορούσαμε να ξεπεράσουμε την κρίση δίχως κανένα επαχθές μέτρο; Αρκεί ‘οι κλέφτες οι πολιτικοί’ να φέρουν τα λεφτά πίσω. Οι προπαγανδιστές τέτοιων απόψεων υποστηρίζουν πως δεν ήταν κακό πως χρωστούσαμε. Πως ζούσαμε με πόρους δηλαδή που ποτέ δεν είχαμε κερδίσει. Και που μοιράζαμε αφειδώς χρήματα και παροχές (άρα πως τα ‘έφαγαν οι πολιτικοί’;). Θα μπορούσαμε, λένε οι ίδιοι, να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε. Ενδεχόμενα κρύβοντας την πραγματικότητα από τις διεθνείς αγορές. Και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Δεν είχαν όμως την ίδια γνώμη και οι δανειστές μας. Που δεν είχαν την παραμικρή πρόθεση να μας δώσουν χρήματα ξανά. Γιατί λοιπόν αφού ‘δεν χρωστάμε πολλά’ – γιατί λέγεται κι αυτό – συνέβη αυτό; Απλά, διότι το μέγεθος του χρέους δεν είναι σε κάθε χώρα της ίδιας σημασίας.
Ενα ζήτημα ποιότητας του χρέους είναι η σχέση του με το ΑΕΠ. Αλλά και ποιές είναι οι ιδιαίτερες συνθήκες κάθε χώρας χωριστά. Αν δηλαδή η χώρα έχει πολλούς φυσικούς πόρους η/και μια δυναμική παραγωγική υποδομή το μεγάλο χρέος δεν αποθαρρύνει τους δανειστές. Διότι αισθάνονται πως θα πάρουν τα χρήματά τους πίσω. Εχει επίσης σημασία σε ποιούς χρωστάει. Η Ιαπωνία λ.χ. χρωστάει ένα τεράστιο ποσοστό πολύ πάνω από το ΑΕΠ της. Αλλά τα χρωστάει σε γιαπωνέζικες τράπεζες και funds. Βασική επίσης σημασία έχει αν το χρέος είναι δημόσιο η ιδιωτικό. Η Ελλάδα, ως κράτος, χρωστάει 300 δις. Ευρώ. Που αποτελεί το 120% περίπου του ΑΕΠ. Μαζί με το ιδιωτικό χρέος το ποσό ανεβαίνει σε 800 δισ. ευρώ. Πως είναι λοιπόν δυνατόν, όπως ισχυρίζεται λ.χ. η El Pais, να είναι το σύνολο για την Ελλάδα στο 165%; Μήπως και πάλι έπαιξαν τον ρόλο τους τα λεγόμενα Greek Statistics;
Σε άλλες επίσης χώρες το μεγάλο ποσοστό σε σχέση με το ΑΕΠ προέρχεται κυρίως από τον ιδιωτικό τομέα. Και είναι σε τράπεζες της ίδιας της χώρας (λ.χ ΗΠΑ, Σκανδιναυοί). Το ιδιωτικό επίσης χρέος έχει σημασία τι ποιότητας είναι. Αλλιώς βλέπουν οι αγορές το χρέος επιχειρήσεων που δημιουργούν τεράστιους τζίρους και πρωταγωνιστούν σε εξαγωγές η σε νέες τεχνολογίες κι’ αλλιώς τα καταναλωτικά χρέη η εκείνα που στοχεύουν στην κάλυψη ταμειακών αδιεξόδων που δεν υπάρχει προοπτική να υπερκαλυφθούν από την όποια μελλοντική παραγωγή (άλλο δηλ. η Microsoft., η Nokia και η Volvo και άλλο ο ΟΣΕ η οι ΗΣΑΠ). Δεν υπάρχει λοιπόν κανένα μυστήριο στις όποιες σχετικές συνωμοσιολογικές ‘αποκαλύψεις’. Πλην της εμμονής σε θέσεις που βλέπουν πίσω από κάθε αδιέξοδο την κακή παγκοσμιοποίηση και τον διαβολικό καπιταλισμό των ανοιχτών αγορών.
Πουθενά γι’ αυτούς που κοιμίζουν τον λαό δεν φταίνε οι κλειστές αγορές, ο κρατισμός και η εμμονή σε παροχές από χρήματα που δεν υπάρχουν καθώς και η αναδιανομή εισοδήματος από ανύπαρκτο πλούτο. Κανένας δεν τολμά να πεί στον κόσμο την αλήθεια. Πως τα λεφτά που κατασπαταλήθηκαν δηλ. πήγαν σε παροχές, σε επιδοτήσεις και σε αυξήσεις μισθών και συντάξεων. Εγινε αναδιανομή πλούτου, από πλούτο που δεν υπήρχε. Που ήταν δηλ. Δανεικός.
Ποιος όμως να ενημερώσει τον λαό όταν η κυβέρνηση επιχειρεί να εφαρμόσει μια πολιτική στην οποία σχεδόν κανένας Υπουργός δεν πιστεύει; Αν ήταν στο χέρι τους οι περισσότεροι Υπουργοί θα προτιμούσαν να είναι στο δρόμο με το ΠΑΜΕ, υποστηρίζοντας πολιτικές παρόμοιες με αυτές που μας έφεραν στα σημερινά μας χάλια. Πολιτικές παροχών δηλ. και με τους ψηφοφόρους χαρούμενους. Ασχετο αν δεν υπάρχουν τα λεφτά. Και που κανείς δεν μας τα δανείζει πλέον. Επιτυχία λογίζεται στην Ελλάδα μοναχά το ξεδίπλωμα παροχών. Κι όχι η μετάδοση στον λαό συμπεριφορών υπευθυνότητας, δυναμισμού και ανάπτυξης.
Για να ξεπεράσουμε την κρίση έχουμε ανάγκη κατά κύριο λόγο σοβαρότητας. Αλλά και ένα δημόσιο τομέα, με επι κεφαλής μια κυβέρνηση βέβαια, που να πιστεύουν σ αυτά που κάνουν, να έχουν σαν οδηγό την απλή λογική κι όχι τις διάφορες πολιτικές εκτιμήσεις και να εφαρμόζουν τον νόμο. Προς κάθε κατεύθυνση. Οι σοσιαλ-ανοησίες, είτε αριστερής είτε δεξιάς προέλευσης, μας έχουν στοιχίσει ήδη αρκετά. Για να έχουμε μέλλον οφείλουμε να καταλάβουμε πως δίχως αγορές μοναχά η φτώχεια και η δυστυχία μας περιμένουν. Καιρός να ξυπνήσουμε επι τέλους…"
