Το Κρυφτό

Μέρες απεργιών και κοινωνικών αναταραχών οι μέρες που ακολουθούν.
Λίγο πριν τελειώσει η μπαταρία από το laptop, γιατί έτσι αποφάσισαν στη ΔΕΗ κόβοντας το ρεύμα στην περιοχή, βρήκαμε ένα video στο youtube που μιλάει για μια ιστορία με πρωταγωνιστές τον Έρωτα, την Τρέλα και άλλες Αξίες και Συναισθήματα.
Παρακολουθώντας τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με αποκορύφωμα τις δηλώσεις του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης περί Μεσοπρόθεσμου ή Τανκς, έβαλα στις Αξίες της ιστορίας πρόσωπα, πολιτικά και μη. Κάντε το ίδιο και στο τέλος θα δείτε ότι στις μόνες αξίες που δεν θα μπορείτε να βάλετε πρόσωπα είναι σε δύο: στον Έρωτα και την Τρέλα.
Υπήρξαν άραγε ποτέ στην Πολιτική Ιστορία της Χώρας μας πολιτικοί που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν από πραγματικό Έρωτα και Τρέλα για την Πατρίδα; Ίσως...

Πριν λίγο η κόρη του Μάνου Λοΐζου, Μυρσίνη, απαγόρευσε στο ΠΑΣΟΚ να χρησιμοποιεί στις συγκεντρώσεις του το «Καλημέρα Ήλιε».
Στην επιστολή που απέστειλε στον Πρωθυπουργό (λέμε τώρα), γράφει: «…Το τραγούδι αυτό καλημερίζει τον Ήλιο, την ελπίδα, την αλληλεγγύη, και την προσμονή ενός ολόκληρου Λαού, για Δημοκρατία και Ελευθερία. Εσείς όμως, είστε υπεύθυνοι για την πιο βαθιά, πνευματική, αξιακή, ηθική, και πολιτισμική καταχνιά που θα μπορούσε να έχει ποτέ αυτός ο τόπος. Ο Ήλιος άλλωστε, είναι δικός μας, και όχι δικός σας. Δεν μπορεί κανείς να μας τον πάρει. Και δεν θα μας τον πάρει...»
 Έχεις δίκιο Μυρσίνη, τον ήλιο κανείς δεν μπορεί να μας τον πάρει. Τουλάχιστον αυτόν, γιατί όλα τα άλλα χάθηκαν.

Η ήττα του Πρωθυπουργού, η νίκη του Α. Σαμαρά.

Δεν ξέρω αν κανείς κατάλαβε τί έγινε (και γιατί έγινε) τις τελευταίες 3 ημέρες, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως αν ο Πρωθυπουργός περίμενε να βγει κερδισμένος, τότε έχασε. Και έχασε πολλαπλά: σε επίπεδο πολιτικής, εικόνας, επικοινωνίας μα πάνω από όλα ουσίας.

Αυτός που μάλλον δεν περίμενε αυτές τις εξελίξεις ήταν ο Αρχηγός της ΝΔ, ο οποίος εκτόξευσε τις πολιτικές του μετοχές στα ουράνια.

Γιατί όμως έχασε ο Πρωθυπουργός και κέρδισε απόλυτα ο Αντώνης Σαμαράς;

Σφάλμα 1^ο: Ο Πρωθυπουργός από το «πουθενά» ανακίνησε θέμα κυβέρνησης συνεργασίας ή εθνικής ενότητας που όπως φάνηκε και σήμερα με τον ανασχηματισμό δεν το χρειαζόταν. Τί έκανε σήμερα; Άλλαξε τον Υπουργό Οικονομικών και έφερε τον Ευάγγελο Βενιζέλο δίνοντάς του και τη θέση του Αντιπροέδρου. Άρα, αφού όλα μπορούσαν να προχωρήσουν με έναν απλό ανασχηματισμό, γιατί αυτή η δραματοποίηση της πολιτικής την Τετάρτη;

Σφάλμα 2^ο: Ο Πρωθυπουργός επικοινωνώντας με τον Αντώνη Σαμαρά του είπε ότι δέχεται να μην είναι εκείνος Πρωθυπουργός στην κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας και στην τελευταία τους συνομιλία του μεταφέρει ότι αυτό κυκλοφόρησε σαν διαρροή και έχει σοβαρό πρόβλημα με το εσωτερικό του κόμματός του και άρα δεν μπορεί να προχωρήσει. Όταν είσαι Πρωθυπουργός, που όπως λες βάζεις την Ελλάδα παραπάνω από οτιδήποτε, τότε αυτό που κάνεις είναι να τηρήσεις τα λόγια που είπες στον πολιτικό σου συνομιλητή. Δεν λες ότι «επειδή έχω πρόβλημα στο εσωτερικό δεν προχωράω», αλλά λες ότι «θα κάνω οτιδήποτε χρειαστεί για την Ελλάδα και ας μην είμαι εγώ Πρωθυπουργός» και το τηρείς. Απαρέγκλιτα.

Σφάλμα 3^ο: Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι Πρωθυπουργός της χώρας εδώ και ενάμισι χρόνο. Η κίνηση για κυβέρνηση εθνικής ενότητας ήταν σαφέστατα προσπάθεια αποφυγής του πολύ πικρού ποτηριού που έρχεται τον επόμενο καιρό. Ο ηγέτης της χώρας, που έχει σχεδόν φρέσκια εντολή να κυβερνήσει, αυτό που κάνει όταν αντιληφθεί ότι δεν έχει τη λαϊκή εντολή είναι να τη ζητήσει ξανά. Δεν παρακαλάει για εθνική συνεννόηση και μάλιστα τη ΝΔ που ο ίδιος έχει κατηγορήσει ότι έχει φέρει τη χώρα σε αυτό το επίπεδο. Δεν ξέρω αν ο Γ. Παπανδρέου θα ξανακέρδιζε τις εκλογές. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι η ΝΔ προηγείται, αλλά αν πήγαινε σε εκλογές ακόμα και να έχανε θα συνέχιζε να τιμά το βαρύ όνομα της οικογενείας του.

Σφάλμα 4^ο: Κατά τη διάρκεια της Τετάρτης βλέπαμε όλοι στα κανάλια τους κορυφαίους Υπουργούς του ΠΑΣΟΚ να ψελλίζουν επιχειρήματα μην μπορώντας να κατανοήσουν τις κινήσεις του Πρωθυπουργού. Ο ίδιος δεν τους είχε ενημερώσει και ουσιαστικά έκανε τις κινήσεις μόνος του, με αποτέλεσμα να φαίνεται ότι το κυβερνητικό στρατόπεδο ήταν αποκομμένο: αλλού ο Αρχηγός αλλού οι Στρατιώτες. Στην Πολιτική, όπως και στη Ζωή, ο Αρχηγός είναι μαζί με το Στρατό του και όλοι μαζί συντονισμένοι και συντεταγμένοι κατακτούν το στόχο. Βέβαια, θα μου πείτε ότι την Τετάρτη στόχος δεν υπήρχε, αλλά ούτε και Αρχηγός.

Όλα αυτά έκαναν τον Αρχηγό της ΝΔ να εκτινάξει την πολιτική του προσωπικότητα κατορθώνοντας να γίνει ο μόνος συνομιλητής του Πρωθυπουργού για την σωτηρία της χώρας και παράλληλα ο ρυθμιστής των εξελίξεων. Δικαίως στη χθεσινή του ομιλία στη ΚΟ είπε: «έχετέ μου εμπιστοσύνη…», αυτό είναι κουβέντα Αρχηγού αλλά και Πολιτικού που γνωρίζει τί κάνει. Μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια ο κ. Σαμαράς έχει κάνει ξανά τη ΝΔ κόμμα εξουσίας και μάλιστα να προηγείται στις δημοσκοπήσεις. Αυτό βέβαια δεν είναι μόνο αποτέλεσμα των τελευταίων εξελίξεων, αλλά μιας πορείας πολιτικής ώριμης και με στόχους. Ό ίδιος είναι εν αναμονή Πρωθυπουργός και το γνωρίζει. Ο Αντώνης Σαμαράς έδειξε την Τετάρτη ότι έχει το προφίλ του ηγέτη, αρκεί να καταφέρει να το διατηρήσει.

Πιστεύω ότι ο Πρωθυπουργός έχει χάσει μεγάλο μέρος της πολιτικής του δυναμικής από επικοινωνιακά σφάλματα, τα οποία αντανακλούν και πολιτικές επιλογές λανθασμένες. Στην επικοινωνία σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας, υπάρχει μια αρχή: τίποτα δεν εννοείται αν δεν το πεις. Αν ο Πρωθυπουργός το βράδυ της Τετάρτης είχε πει στον ελληνικό λαό: «πάω σε εκλογές και αποφασίστε εσείς», θα είχε βγει κερδισμένος ακόμα και αν είχε ηττηθεί. Τώρα νομίζω ότι κανείς δεν κατάλαβε απόλυτα γιατί έκανε αυτές τις κινήσεις. Και η ασάφεια είναι ο χειρότερος εχθρός του Πολιτικού και του Πολίτη.

Πατέρα μου, καλό σου Ταξίδι.

Πέρασαν κιόλας δύο μήνες από τότε που το τελευταίο κείμενο αναρτήθηκε σε αυτό το blog και όπως πάντα μιλούσε για την Πολιτική Επικοινωνία.  

Αυτή τη φορά δεν θα γράψω κάποιο κείμενο Πολιτικής Ανάλυσης, αλλά ένα κείμενο βγαλμένο μέσα από ότι έζησα τα τελευταία 5 χρόνια αντιμετωπίζοντας τη νόσο Alzheimer κρατώντας το χέρι του πατέρα μου, ο οποίος κατέληξε στις 7 Απριλίου.

Όλα ξεκίνησαν μια ηλιόλουστη ημέρα του Απριλίου του 2006 όταν περπατώντας μαζί του στους δρόμους του Πειραιά τον παρατήρησα που χανόταν και δυσκολευόταν να ανακαλέσει στη μνήμη του τα σημεία που από 18χρονο παιδί περιδιάβαινε. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι ίσως να πρόκειται για μια διαταραχή της μνήμης από κάποιο εγκεφαλικό ή κάτι άλλο. Τις επόμενες ημέρες παρατηρούσα τις συνεχείς του ερωτήσεις για το τί ημέρα είχαμε ή ποια ημερομηνία. Και τότε ξεκίνησε ο ιατρικός μαραθώνιος και παράλληλα λαβύρινθος…

Ατελείωτες επισκέψεις σε νευρολόγους, ψυχιάτρους, καρδιολόγους, παθολόγους, οφθαλμιάτρους, οι οποίοι υποστήριζαν ότι ο πατέρας μου έπασχε από κατάθλιψη μέχρι… μυωπία και ήταν αυτές οι αιτίες της "παράξενης" συμπεριφοράς που είχε αναπτύξει! (αυτό το υποστήριξε οφθαλμίατρος που δίνει χαρτί για ανανεώσεις διπλωμάτων οδήγησης έναντι καλού χρηματικού ποσού,  ξέρετε… σε εκείνους τους άμοιρους ηλικιωμένους οδηγούς που οδηγούν το αμάξι τους στη μεσαία λωρίδα κρατώντας αγκαλιά το τιμόνι και φορώντας για γυαλιά τα ποτήρια που σέρβιραν νερό οι πεθερές τη δεκαετία του ‘50).

Ατελείωτες επισκέψεις, ατελείωτες αγωγές και συνδυασμοί φαρμάκων και βέβαια ελπίδες, ότι είναι κάτι που θα περάσει ειδικά με τα νευρολογικά φάρμακα. Αλλά τι ελπίδες όταν βλέπεις τον άνθρωπό σου να αλλάζει και μάλιστα ραγδαία; 

Ένα βράδυ του Αυγούστου του 2006, χτύπησε το τηλέφωνο μου και στην άλλη γραμμή η μητέρα να μου λέει: « ο πατέρας σου δεν είναι καλά και σε ζητάει», μια πρόταση που θα συνέχιζα να την ακούω για τα επόμενα 5 χρόνια.  Πηγαίνοντας σπίτι, ο πατέρας μου είπε: «δεν είμαι καλά, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τί έχω». Και δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί οι βασικές λειτουργίες της μνήμης του έσβηναν σιγά σιγά.

Τότε ξεκίνησε η νοσηλεία στα νοσοκομεία. Περίπου 15 φορές μέχρι και τον φετινό Γενάρη.

Στην πρώτη του νοσηλεία σε ιδιωτικό θεραπευτήριο διαπιστώθηκε από ένα σύνολο εξετάσεων ότι έπασχε από τη Νόσο. Και εκεί ο Γολγοθάς του τέλους ξεκίνησε… Εκεί ξεκίνησε και ο Γολγοθάς της ανυπαρξίας ενημέρωσης σε γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό για τη Νόσο.

Εκτός βέβαια ελαχίστων εξαιρέσεων ειδικά σε επίπεδο ιατρών, τους οποίους και ευχαριστώ. Οι ελάχιστες αυτές εξαιρέσεις αριθμούν τους…2!  Δεν θα μιλήσω όμως για το νοσηλευτικό προσωπικό το οποίο όχι δε γνωρίζει τί είναι Alzheimer αλλά δεν γνωρίζει και πώς γράφεται!  Δεν θα μιλήσω για το νοσηλευτικό προσωπικό ιδιωτικού νοσοκομείου το οποίο φώναζε στον πατέρα μου όταν εκείνος δεν καταλάβαινε που βρισκόταν προσπαθώντας δήθεν «να τον ηρεμήσει». Δεν θα μιλήσω και για το ιατρικό προσωπικό το οποίο άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά να λέει σε νοσοκόμο: «δεν θα μου κάνει εμένα τη βάρδια μου μπ…έλο, δώστου ότι πρέπει για να ξεραθεί στον ύπνο…». Δεν θα μιλήσω για την παντελή έλλειψη χειρισμού του συγκεκριμένου ασθενούς, για τον οποίο κάθε φορά ενημέρωνα το νοσοκομείο από τί έπασχε παρόλο που τον πήγαινα στο ίδιο νοσοκομείο!

Από την άλλη δεν θα ξεχάσω και το πραγματικό ενδιαφέρον ιατρών και ειδικά μιας ειδικευόμενης ιατρού σε κλινική της Αθήνας, η οποία έψαχνε για μένα να βρει άτομα ή φορείς (άλλοι ανύπαρκτοι και εντελώς διαδικαστικοί)  που θα μπορούσαν να φροντίζουν τον πατέρα μου. (!!!) Εκείνη η γιατρός είναι όμως πρώτα άνθρωπος και μετά… νέα σε ηλικία, δεν έχει μπει ακόμα στις τυπικές διαδικασίες.

Δεν θα πω κάτι άλλο για τις περιπέτειες με το σύστημα υγείας. Ανεπαρκές όπως και οι περισσότερες δομές σε αυτή την χώρα. Δεν θα πω κάτι σχετικά με την οικονομική αιμορραγία της οικογένειας αντιμετωπίζοντας την ασθένεια παρά μόνο αυτό: αν έχεις την ατυχία να αντιμετωπίσεις αυτή την ασθένεια, τότε πρέπει να έχεις ή πολύ μεγάλη περιουσία ή να τα έχεις καλά με τα περισσότερα καταστήματα των Τραπεζών. Και αυτό γιατί, το Δημόσιο Σύστημα Υγείας για τους συγκεκριμένους ασθενείς απλά δεν υφίσταται.  Υποχρεωτικά θα πρέπει οι ασθενείς αυτοί να νοσηλεύονται σε ιδιωτικά νοσοκομεία και κλινικές, καθώς εκεί οι συνθήκες… διαβίωσης είναι καλύτερες ή μάλλον αξιοπρεπέστερες.  

Θα πω δυο λόγια για την ψυχολογική διάσταση της Νόσου. Αυτή η ασθένεια σε βάζει σε ένα τρυπάκι: κάθε φορά προσπαθείς να σώσεις τον άνθρωπό σου από το θάνατο, το καταφέρνεις αλλά έρχεται η επόμενη φορά ακόμα πιο απαιτητική. Και εσύ είσαι εκεί να παλεύεις, με θεούς και δαίμονες, με θεριά ανήμερα. Που όμως ξέρεις ότι στο τέλος θα σε νικήσουν.  Αλλά παλεύεις.

Θυμάμαι κάθε φορά τον πατέρα μου να μου λέει: «τί έχω, γιατί έχω αλλάξει; Γιατί αδυνάτισα;», «δεν θα αφήσεις να πάθω κάτι;» , «δεν θα πεθάνω;». Και εγώ να προσπαθώ να κρατηθώ φορώντας το προσωπείο του σίγουρου και του ατάραχου και να τον βεβαιώνω με τρόπο γλυκό και ήρεμο ότι «μη φοβάσαι, μια διαταραχή είναι  θα την περάσουμε και βέβαια δεν θα σε αφήσω να πεθάνεις». Και εκεί, να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν πρέπει να δείξω αμφιβολία προς εκείνον, ειδικά όταν με κοίταζε μέσα στα μάτια. Και εκεί, να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι θα το παλέψω και ότι δεν θα νικηθώ. Να προσπαθώ να δώσω ήρεμη φωνή και τόνο αισιοδοξίας όταν η ψυχολογία του χανόταν και ουρλιάζοντας φώναζε το όνομά μου για να τον «σώσω» από αυτό που ένοιωθε και δεν μπορούσε να εξηγήσει λογικά.

Να προσπαθώ να παραπλανήσω τον πατέρα μου ότι το τέλος πλησίαζε, γιατί; Γιατί δεν ήθελα να τον δω να λυπάται που φεύγει από κοντά μας. Γιατί δεν ήθελα να τον δω να δακρύζει που τα όνειρα που έκανε δεν εκπληρώθηκαν. Γιατί δεν ήθελα να φύγει. Γιατί, τί δεν θα έδινα για να ξαναζήσω εκείνες τις συζητήσεις μας στις λίγες στιγμές με λογικό ειρμό που είχε στα ατελείωτα νυχτέρια στα νοσοκομεία κοιτάζοντας την ανατολή του ήλιου είτε από την Αθήνα είτε από τον Πειραιά. Γιατί,τί δεν θα έδινα για την τελευταία μας «συζήτηση» τον Γενάρη στην κλινική, με φόντο τον εφηβικό μου έρωτα! Γιατί, τί δεν θα έδινα να σε είχα εδώ πατέρα μου να πίναμε ένα ποτήρι κρασί και να σου έλεγα τα νέα μου και να σε ακούω να μιλάς…

Ώσπου, όλα τελείωσαν ένα ηλιόλουστο απογευματάκι του Απριλίου, του μήνα που αγαπούσε.  Όπως και το 2006 που μαζί περπατούσαμε στον Πειραιά, έτσι και τώρα κρατώντας του το χέρι έφυγε στην αγκαλιά μου, στα 71 του χρόνια.  Έφυγε σφίγγοντας την παλάμη του πάνω στη δική μου και κοιτώντας με στα μάτια, με ένα δάκρυ να φεύγει στο μάγουλο του. Δάκρυ ψυχής, λύπης ή χαράς; Δεν ξέρω πατέρα μου τί από όλα αυτά. Ξέρω όμως ότι μου λείπεις πολύ. Και θέλω τόσο πολύ να εκπληρωθούν όλα σου τα όνειρα εκεί ψηλά. Τα ξέρω τα όνειρά σου, γιατί ζεις μέσα μου και τα ίδια νοιώθω κι εγώ. «Μην σταματάς να πιστεύεις σε ότι αγαπάς. Να ακολουθείς πάντα την καρδιά σου, αυτή γνωρίζει καλύτερα.», μου είπες κάποτε και δεν το ξεχνώ.

Δεν το ξεχνώ και θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους μας στήριξαν. Δεν θα πω αν είναι πολλοί ή λίγοι, αυτό ας το κρίνουν εκείνοι. Θέλω να πω, όμως, το μεγαλύτερο ευχαριστώ στον άνθρωπο που με στήριξε όσο και εκείνος δεν φαντάζεται πόσο. Του οφείλω την επιβίωσή μου και… ένα κουτί με γλυκά ένα Κυριακάτικο μεσημεράκι!  

Κάπως έτσι λοιπόν βίωσα την εμπειρία μου με τη Νόσο Alzheimer. Κάπως έτσι βίωσα την εμπειρία του αργόσυρτου θανάτου. Κάπως έτσι νοιώθω αυτόν τον ένα μήνα που πέρασε. Αν η ζωή τα φέρει έτσι και ακούσετε για έναν ασθενή που έχει την Νόσο, αυτό που θα πρότεινα να κάνετε είναι να βρείτε το άτομο που φροντίζει πραγματικά τον ασθενή και να του δώσετε την πιο γλυκιά ματιά σας  για να στηριχτεί. Μετά να δείτε τον ασθενή και να του δώσετε το πιο τρυφερό και νοσταλγικό σας φιλί και χάδι για να έχει να θυμάται τα ωραία χρόνια.

Πατέρα μου καλό σου ταξίδι. Θα σε περιμένω να έρχεσαι όποτε θέλεις για να πίνουμε κρασάκι και να μιλάμε για όσα μάθαμε να ονειρευόμαστε.

Η έλλειψη Ηγέτη

Πολλές συζητήσεις, δημοσκοπήσεις και αναλύσεις βλέπουν καθημερινά το φως της δημοσιότητας. Όλα αυτά είναι γνωρίσματα της φυλής μας, απαράλλαχτα κομμάτια της φιλοσοφίας και της κουλτούρας μας που μας συνοδεύουν στο πέρασμα των ετών. 
Όμως μέσα από όλα αυτά μας λείπει κάτι που δεν μας βοηθάει να πάμε μπροστά, δεν μας υποστηρίζει στην προσπάθεια για να βγούμε από το αδιέξοδο, δεν μας κρατά το χέρι για να μας πάει στο μέλλον. 
Αυτό που λείπει είναι ο Ηγέτης.
Οι Έλληνες είχαμε πάντα μια σχεδόν ερωτική σχέση με τον Ηγέτη, είτε λεγόταν Ανδρέας Παπανδρέου είτε Κωνσταντίνος Καραμανλής. Οι δύο μεγάλοι και τελευταίοι ηγέτες, με τα λάθη τους αλλά και τις απόλυτα σωστές κινήσεις τους που χωρίς αυτές η Ελλάδα θα ήταν αναμφίβολα τριτοκοσμική χώρα.  
Η πολιτική λοιπόν, μοιάζει με σχέση μεταξύ δυο ανθρώπων. Τί χρειάζεται για να κρατηθεί ζωντανή; πρώτα από όλα κοινή προσπάθεια για την επίτευξη κοινών στόχων, σίγουρα αμοιβαία κατανόηση και βέβαια αφοσίωση άνευ όρων. Στις σχέσεις δεν χωράνε μνημόνια και όροι, κατακρίσεις και παρατηρήσεις, αλλά απέραντη αγάπη.
Η πολιτική εξάλλου είναι αγάπη για το κοινό καλό.
Αυτή λοιπόν τη σχέση την κράταγαν ζωντανή με κάθε τρόπο οι ηγέτες που σημάδεψαν την σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας μας. Την κράταγαν ζωντανή και της έδιναν όραμα και πίστη για το Αύριο. 
Αυτό το όραμα που εκφραζόταν μέσα από το μοντέλο ηγεσίας του Α. Παπανδρέου ή του Κ. Καραμανλή το αντιλαμβανόταν ο πολίτης και το στήριζε. Το αντιλαμβανόταν και το επικροτούσε. Το έβλεπε και αισθανόταν ασφάλεια και σιγουριά.
Ο πολίτης ζούσε την ζωή των δύο αυτών ανυπέρβλητων ηγετών με τα διαφορετικά γνωρίσματα του καθενός. Ο πολίτης ζούσε την αποφασιστικότητα και την τόλμη αλλά και την μοναχική ζωή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος αφιερώθηκε στην Πολιτική.
Ο πολίτης πίστεψε το όραμα, την ορμητικότητα και το πολιτικό ανάστημα του Ανδρέα Παπανδρέου.  Γέμισε πλατείες και δρόμους σε κάθε γωνιά της χώρας για να ακούσει και να θαυμάσει τον λαοπρόβλητο ηγέτη να φωνάζει ότι: « Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Τον στήριξε ακόμα και στο περίφημο: «Βυθίσατε το Χόρα». Τον επανεξέλεξε Πρωθυπουργό μετά το Ειδικό Δικαστήριο και αναγνώρισε τον ανδρισμό του με την Δήμητρα Παπανδρέου.
Η αφοσίωση αυτών των πολιτικών ανδρών στην μεγάλη αγαπημένη τους την πολιτική ξεπληρώθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: με την αναγνώριση από τον λαό και την αναφορά στα ονόματα τους.
Και μετά τι; Η σχέση αγάπης με τους πολίτες χάθηκε. Προσπάθησε λίγο ο Κώστας Καραμανλής να θυμίσει στόφα ηγέτη, να κερδίσει ξανά τη χαμένη τιμή της πολιτικής, να φέρει την ελπίδα και το όραμα, να δείξει αποφασιστικότητα και πυγμή, αλλά…
Αλλά όλα έπεσαν στο κενό τον Σεπτέμβριο του 2008 όταν από τη ΔΕΘ έδειξε στους πολίτες το πρόσωπο της αναποφασιστικότητας και της ατολμίας. Βασικά λάθη στρατηγικής. Η εικόνα του αυτόματα κατέρρευσε και ακόμα και μια στρατιά επικοινωνιολόγων να είχε δίπλα του δεν θα μπορούσε να διορθώσει τη ζημιά. Όταν ηγείσαι δεν κάνεις πίσω, όταν μεταδίδεις όραμα το πιστεύεις εσύ ο ίδιος πρώτα, όταν δείχνεις ότι η σχέση σου με την πολιτική είναι σχέση ζωής δεν κάνεις πίσω, δεν κατεβάζεις το βλέμμα. Ατενίζεις μπροστά και προχωράς. Ποτέ πίσω. Και ο Κώστας Καραμανλής «κοίταξε πίσω» και δεν τόλμησε να προχωρήσει μπροστά. Δυστυχώς.
Και ύστερα; Ύστερα ήρθε ο Γιώργος Παπανδρέου να ανακοινώσει με φόντο το Καστελόριζο την είσοδο του ΔΝΤ στην Ελλάδα με την προσθήκη στο πλάνο μιας μωβ γραβάτας. Η νέα Ελλάδα έχει χρώμα μωβ. Και δεν έχει Ηγέτη.
Ο Πολίτης και η Πολιτική έχουν μείνει μόνοι σε μια σχέση που δεν υπάρχει, απλά πορεύονται, μέχρι...Μέχρι να εμφανιστεί ο Ηγέτης που θα δώσει νέα πνοή και θα νοηματοδοτήσει τη σχέση. Θα μιλήσει στις καρδιές και θα το πιστεύει, θα δώσει όραμα σε ένα λαό που είναι σύμβολο αιώνιο της Ευρώπης, θα ζητήσει από τον λαό να πορευτούν μαζί σε δρόμους ανάπτυξης και ευημερίας, να δώσουν μάχες με όφελος την κοινή πορεία ώστε η Ελλάδα να γίνει ξανά η χώρα που ξέρει να πρωταγωνιστεί, να ξαναφέρει την εθνική ανάταση και να υπογράψει ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με την πατρίδα. Ένα κοινωνικό συμβόλαιο που να βασίζεται στις αρχές της αμοιβαιότητας, της εμπιστοσύνης και της ανάπτυξης.
Μέχρι να εμφανιστεί ένας Ηγέτης που θα υποσχεθεί αφοσίωση και πίστη στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της Ελλάδας και του Έλληνα.