"Και τώρα τί, κε. Πρωθυπουργέ;"

Όποιος έβλεπε τη συνέντευξη του Πρωθυπουργού στους κ.κ. Γ. Αλαφογιώργο και Π. Χαρίτο, θα σκέφτηκε: «μα καλά πώς άλλαξε η όψη του έτσι;» 

Η όψη του άλλαξε, σκλήρυνε, κατάλαβε, εκβιάστηκε, υπέκυψε, ενηλικιώθηκε.  Το πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι το ίδιο με το τελευταίο διάγγελμα της 3η Ιουλίου, ούτε και με τις δηλώσεις της Κυριακής του δημοψηφίσματος. Το πρόσωπο του είναι σπασμένο, κουρασμένο με τραβηγμένα χαρακτηριστικά και εκφράσεις που δείχνουν την αμηχανία του και την προσπάθεια του να εξηγήσει. Η στάση του σώματος του, υποδείκνυε τη δυσκολία της θέσης που έχει βρεθεί, υποδείκνυε τη μη πίστη του στα νέα μέτρα (φρόντισε να το πει τουλάχιστον 3 φορές στη διάρκεια της συνέντευξης), αλλά κυριότερα υποδείκνυε ότι είναι σε ένα κοστούμι που δεν μπορεί ο ίδιος να φορέσει.

Ο Αλέξης Τσίπρας πολιτικά ενηλικιώθηκε και κατάλαβε. Και είμαι σίγουρος, ότι στις αναδρομές που κάνει θα σκέφτεται διπλά αν η πορεία που ακολούθησε μέχρι την ανάληψη της Πρωθυπουργίας ήταν η ενδεδειγμένη. Αν έπρεπε να γίνει τώρα Πρωθυπουργός ή να περιμένει. Θα σκέφτεται επίσης, αν έπρεπε να ακολουθήσει αυτή την  πορεία διαπραγμάτευσης με τους εταίρους. Θα σκέφτεται αν μπορεί να μείνει Πρωθυπουργός με ένα δεξιότατο Μνημόνιο 3, που μόνο ο Άδωνης Γεωργιάδης και μερίδα (νέο) φιλελεύθερων θα ψήφιζαν με κλειστά μάτια. 

Από την ανάλυση της λεκτικής και της μη-λεκτικής επικοινωνίας του, είμαι σίγουρος με δέκα υπογραφές ότι αυτός ο Αλέξης Τσίπρας, αν μπορούσε να παρακάμψει την πίστη του στο ότι πρέπει να μείνει Πρωθυπουργός και να μην προκαλέσει αναταραχή, θα έφευγε. Δεν αντέχει αυτό το Μνημόνιο, για αυτό και δεν μπορεί να το εξηγήσει καλά και πειστικά. Γι αυτό και επικαλείται το θυμικό και προσπαθεί να μιλήσει με απλή και κατανοητή γλώσσα. Γι αυτό και τα χαρακτηριστικά του είναι σαν να έχει βγει από ταινία θρίλερ. Γιατί αυτό που έζησε την τελευταία εβδομάδα με αποκορύφωμα την προηγούμενη Κυριακή και Δευτέρα ήταν μια ταινία θρίλερ. 

Ο Πρωθυπουργός πλήρωσε σημαντικά λάθη στρατηγικής και γι αυτό θα δούμε το επόμενο διάστημα να πέφτει η δημοτικότητα του. Ήδη από τις αναλύσεις που κάνουμε στα social media, διαπιστώνουμε ότι οι followers/υποστηρικτές του μεταστρέφονται σταθερά εναντίον του. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή, ο Αλέξης Τσίπρας εκλέχτηκε με ένα συγκεκριμένο αφήγημα: «τέλος στα Μνημόνια» και τώρα το αφήγημα άλλαξε απότομα, σκληρά, ιταμά και μη επαρκώς δικαιολογημένα σε: «Μνημόνιο»!!

 Ο Τσίπρας είναι παγιδευμένος μεταξύ αντιμνημονιακής και μνημονιακότατης ρητορείας, χωρίς να μπορεί να εξηγήσει επαρκώς τη… γέφυρα! Προσπαθεί, αλλά πλέον το πολιτικό περιβάλλον δεν είναι καν αυτό.  Το περιβάλλον τώρα είναι: «Ευρώ ή Δραχμή». Ας ετοιμαστούμε για αυτό. Οι εξελίξεις των επόμενων μηνών θα τρέχουν με βάση αυτό το μεγάλο, διαφορετικό και πολύ σκληρό στην αντιπαράθεση και στη διαχείριση με επιχειρήματα, δίπολο. 

Και τώρα τί κύριε Πρωθυπουργέ; 

Τώρα χρειάζεται πραγματικά ηρεμία μέχρι να υπογραφεί το Μνημόνιο, σειρά έχει η ενασχόληση με το εσωτερικό της χώρας και τέλος η υποχρεωτική κατάρτιση Πλάνων Διαχείρισης Εθνικών Κρίσεων. Αν δεν καταρτιστούν αυτά τα πλάνα, τότε κόψτε τις μαγκιές με όλους: με τους Γερμανούς, τους Ολλανδούς, τους Λιθουανούς, τον Γερούν και τον Σούλτς αλλά και με τους Τούρκους. Όταν ακούς τον Πρωθυπουργό της χώρας σου να λέει: «μα πώς να πάω στη δραχμή; Η χώρα δεν έχει καθόλου συναλλαγματικά αποθέματα», πρέπει να καταλάβεις ότι αυτή η χώρα μπάζει σε επίπεδο στρατηγικού σχεδιασμού από παντού! Αυτή η χώρα δεν έχει κανένα πλάνο, κανένα υπόβαθρο αντιμετώπισης εθνικών κρίσεων. Αν ο Πρωθυπουργός δουλέψει στην κατεύθυνση δημιουργίας υποδομών, τότε θα έχει κερδίσει έστω ένα στοίχημα: αυτό της εθνικής αξιοπρέπειας. Αν όχι, τότε τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν καθόλου καλά για το λαό (πρωτίστως) και τον ίδιο.

« Γιατί πέτυχε η επικοινωνιακή στρατηγική του ΟΧΙ, στο δημοψήφισμα;»

Πέτυχε γιατί ο βασικός συντελεστής της την πήρε στα χέρια του και αυτός δεν ήταν άλλος από τον Αλέξη Τσίπρα ο οποίος αναδεικνύεται σε εξαιρετικό χειριστή της επικοινωνίας.

Αυτή είναι και η βασική θεώρηση, αλλά ας δούμε πιο αναλυτικά τα στάδια που έκριναν την επιτυχία της καμπάνιας:

1.       Υπήρξε συνεχώς η σταθερή και σκληρή γραμμή στην υπεράσπιση του ΟΧΙ, χωρίς παλινωδίες. Όταν αποφασίζεις να κάνεις δημοψήφισμα και το ανακοινώνεις, το κάνεις δεν πας μπρος-πίσω, αυτό είναι μια βασική αρχή!  

2.       Η  επαρκής επεξήγηση του γιατί να ψηφίσει ο κόσμος ΟΧΙ, έγινε το άμεσο μήνυμα της καμπάνιας. Απλό και ξεκάθαρο μήνυμα.

3.       Υπήρξε επικοινωνιακή στρατηγική διαχείρισης του δημοψηφίσματος και φάνηκε έτσι ότι η απόφαση πάρθηκε με  σχεδιασμό. Κάθε βήμα ήταν σχεδιασμένο μέρα με την μέρα με δηλώσεις στελεχών και σχετικά ήρεμες παρουσίες των Κυβερνητικών στα ΜΜΕ.

4.       Ως εκ τούτου, ο Πρωθυπουργός με τα απανωτά διαγγέλματα αφόπλιζε τα επιχειρήματα του ΝΑΙ και ιδιαίτερα τις εμφανίσεις των πρώην Πρωθυπουργών.

5.       Έτσι, η αντιπολίτευση δεν κατάφερε να φέρει το ερώτημα στα μέτρα της, δλδ., ναι ή όχι στο ευρώ. Η ρητορική της αντιπολίτευσης έπεσε στο κενό, γιατί το διακύβευμα είχε φροντίσει να το θέσει ξεκάθαρα ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας στο αρχικό διάγγελμα του, αλλά και να το επαναλαμβάνει συνεχώς.

6.       Η επικοινωνιακή αντιμετώπιση στα social media των θέσεων του ΝΑΙ ήταν σε γενικές γραμμές πιο σταθερή, τονίζοντας την εξαθλίωση από τα μνημόνια και τη φτώχεια,  χωρίς όμως  να λείψουν και όσοι κραύγαζαν και αποκαλούσαν γερμανοτσολιάδες του υπερασπιστές του ΝΑΙ. Από την άλλη οι υπερασπιστές του ΝΑΙ δεν είχαν μια κοινή (σταθερή) γραμμή επικοινωνίας εμφανίζοντας τους εαυτούς τους (σε αρκετές αναρτήσεις) υπεράνω όσων επέλεγαν να ψηφίσουν το ΟΧΙ και προσδίδοντας αρκετές φορές προσωπική βεντέτα με τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα για τον οποίο θα έστηναν κρεμάλες, ειδικά δικαστήρια κτλ. Αρκετοί παρασύρθηκαν και προσέδωσαν στους εαυτούς τους αρκετό ελιτισμό και ξερολισμό, έννοιες που δεν λένε κάτι, ειδικά στη μορφή του συγκεκριμένου δημοψηφίσματος.

7.       Η ταξικότητα (και άρα η πόλωση) που θα είχε το συγκεκριμένο δημοψήφισμα φάνηκε με το που ο Α. Τσίπρας είπε τις πρώτες λέξεις του Διαγγέλματος. Σε αυτή την ταξικότητα οι υποστηρικτές του ΝΑΙ έκαναν δυο τραγικά επικοινωνιακά λάθη: έβγαλαν στο λόγο τους υπεροχή έναντι όσων υπερασπιζόντουσαν το ΟΧΙ και άφησαν κομματικά στελέχη ειδικά της ΝΔ να αναβαπτιστούν μέσα από το δημοψήφισμα. Εξασφαλισμένη συνταγή να αποτύχεις. Όσο διάβαζα π.χ. εκφράσεις περί αληταριού/ κωλόπαιδου για τον Τσίπρα, των λάθος επιλογών που κάνουν οι φτωχοί της Λυμπεράκη, το αν συνδέεται η ορθογραφία στα Social Media με το τί θα ψηφίσει κάποιος υπονοώντας ότι αν κάποιος κάνει ορθογραφικά λάθη αυτόματα ψηφίζει και ΟΧΙ και άρα είναι εκ προοιμίου βλάκας αλλά και τα postαρίσματα του Κ. Μητσοτάκη (απανωτά γραφήματα του τι θα συμβεί σε περίπτωση επικράτησης του ΟΧΙ) αλλά και το περίφημο application του Μ. Βαρβιτσιώτη, καταλάβαινα ότι η πλάστιγγα έγερνε προς το ΟΧΙ.   

8.       Στα παραπάνω αν προσθέσουμε και την επιλογή των κεντρικών ΜΜΕ να παίξουν το παιχνίδι της προπαγάνδας, έχουμε πλήρως την εικόνα σε επίπεδο ηλεκτρονικής επικοινωνίας. Στην προπαγάνδα των ΜΜΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε κάτι έξυπνο: επέλεγε να στέλνει Κυβερνητικούς με ήπιο προφίλ που φαινομενικά «έτρωγαν το ξύλο» (πχ. Φίλης από Βορίδη), αλλά κέρδιζαν τις εντυπώσεις ανάμεσα στους υποστηρικτές του ΟΧΙ και τους αναποφάσιστους οι οποίοι ήταν αρκετοί μέχρι την τελευταία στιγμή περιμένοντας να αφουγκραστούν και να κρίνουν. Και έκριναν.

9.       Τέλος, εκεί που η επικοινωνία λειτούργησε άψογα ήταν στη διαχείριση του Φόβου. Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν εκείνο το πρόσωπο που μπόρεσε να πείσει να μην φοβάται ο κόσμος και ότι θα τα καταφέρει. Έπεισε, γιατί έκανε το δημοψήφισμα, γιατί οι Τράπεζες ήταν κλειστές, γιατί δεν έπρεπε να δημιουργηθεί πανικός. Παρόλο που οι δημοσκοπήσεις και τα στοιχήματα του εξωτερικού έδειχναν άνετη επικράτηση του ΝΑΙ, εκείνος κατάφερε να φέρει 300.000 κόσμο στο Σύνταγμα. Αυτός ο κόσμος, ήταν η επισφράγιση ότι ξέρει να απασφαλίζει επικοινωνιακά τον Φόβο. Καθαρό πρόσωπο, ήρεμος αν και κουρασμένος,  φωνή που θυμίζει Ανδρέα στο μπαλκόνι αλλά και στον λόγο του στην τηλεόραση, σταθερή ματιά και σταθερά μηνύματα. Αυτή η επικοινωνιακή διαχείριση του Φόβου που ξετύλιξε ο Τσίπρας δεν κατάφερε μόνο το να κερδίσει το Δημοψήφισμα αλλά και να τελειώσει πολιτικά τον Αντώνη Σαμαρά αλλά και να περιορίσει δραματικά το ΚΚΕ καθώς οι ψηφοφόροι του δεν ψήφισαν στην πλειοψηφία τους τη γραμμή του κόμματος.  

Κλείνοντας, να πούμε ότι η επιλογή του προεκλογικού συνθήματος με την περίφημη Ελπίδα που έρχεται, αποδεικνύεται ότι ακόμα καλά κρατεί! Και κερδίζει!

Βέβαια τώρα αρχίζουν τα δύσκολα αλλά έχω την αίσθηση ότι οι ψηφοφόροι του ΟΧΙ το γνωρίζουν!