Φθηνά τεχνάσματα.

Όταν η επικοινωνία γίνεται φθηνό τέχνασμα, τότε το αποτέλεσμα είναι ο φθηνός εντυπωσιασμός.

Αυτό συνέβη και στις περιπτώσεις των συλλήψεων των επιχειρηματιών τις τελευταίες ημέρες. Εικόνες με συλλήψεις στους δρόμους της Αθήνας και της υπόλοιπης Ελλάδας, χειροπέδες και αυτόφωρο, συνθέτουν το σκηνικό «επιτυχίας» της Κυβέρνησης και της Οικονομικής Αστυνομίας.

Όμως κανείς δεν εξασφαλίζει ότι αυτοί οι επιχειρηματίες μπορούν να πληρώσουν τα χρέη τους προς το Δημόσιο.

Ο νόμος 2943/2011 που καθιέρωσε την αυτόφωρη σύλληψη για οφειλέτες προς το Δημόσιο, τείνει να ευτελιστεί, επειδή το αδίκημα της μη καταβολής χρεών προς το Δημόσιο, βάσει του οποίου έγιναν οι πρόσφατες συλλήψεις των γνωστών επιχειρηματιών, είναι σε βαθμό πλημμελήματος. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει η απειλή της προφυλάκισης, όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις μη καταβολής ΦΠΑ άνω των 75.000 και φοροδιαφυγής άνω των 150.000 ευρώ, όπου το αδίκημα είναι κακούργημα και άρα η ποινική αντιμετώπιση των εμπλεκομένων πιο αυστηρή.
Επιπλέον το Αυτόφωρο Τριμελές Πλημμελειοδικείο, στο οποίο παραπέμφθηκαν για να δικαστούν οι μεγαλοοφειλέτες, δεν μπορεί να επιβάλει στους υποδίκους ούτε περιοριστικούς όρους, όπως γίνεται σε περιπτώσεις κακουργημάτων, όπου στους κατηγορουμένους επιβάλλεται απαγόρευση εξόδου και εμφάνιση σε αστυνομικό τμήμα, αλλά ούτε και εγγυοδοσία, η οποία συνήθως είναι ανάλογη της οικονομικής επιφάνειας του συλληφθέντος.

Άρα; Τίποτα. Για άλλη μια φορά «πολύ λάδι και από τηγανίτα τίποτα», όπως λέει και ο λαός μας. Διαπόμπευση ονομάτων, δίκαιοι και άδικοι μαζί και βέβαια η μόνιμη εικόνα του έλληνα επιχειρηματία ο οποίος είναι ο σύγχρονος Αλ Καπόνε με ολίγον από Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

Δεν άκουσα καμία ανάλυση για το πώς αυτές οι μεγάλες επιχειρήσεις (π.χ. ο όμιλος Πετζετάκι ήταν από τους καινοτόμους στις εφαρμογές που πρόσφερε στους πελάτες του) έφτασαν στο σημείο να χρωστάνε αυτά τα ποσά.

Καμία ανάλυση για το Κράτος που χρωστάει το ΦΠΑ από Δημόσια έργα.

Καμία ανάλυση για τα 5 δις. που χρωστά το Κράτος στις επιχειρήσεις.

Φθηνοί εντυπωσιασμοί σε μια χώρα που λειτουργεί με τοτέμ και μπαμπούλες.

Σε ένα Κράτος που ότι επιχειρηματικότητα διαθέτει, φροντίζει να την αποτελειώνει με άπειρα φορολογικά μέτρα και με την αμαύρωση της προσωπικότητας των επιχειρηματιών.

Σε ένα Κράτος που ξέρει να εισπράττει ως τσιφλικάς και όχι να συμβουλεύει και να καθοδηγεί.

Σε ένα Κράτος που δίνει θαλασσοδάνεια σε ΜΜΕ και αρνείται να δώσει κεφάλαιο κίνησης σε επιχειρήσεις για να επιβιώσουν.

Σε ένα Κράτος που δεν ξέρει να βοηθά τις υγιείς επιχειρήσεις αλλά συνέχεια σχεδιάζει νόμους για να τα παίρνει από όπου μπορεί.

Σε ένα Κράτος που δεν διαθέτει κεντρικό όργανο μελέτης και στρατηγικής ανάπτυξης επιχειρήσεων.

Σε ένα Κράτος πραγματική οπερέτα.

Για να δούμε λοιπόν τώρα, θα καταφέρει το Κράτος να εισπράξει από αυτούς τους επιχειρηματίες;  Ήδη ο Γιώργος Πετζετάκις και ο Λέων Λεβής είναι ελεύθεροι και μάλιστα ο τελευταίος είπε μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες: «δεν πλήρωνα τον ΦΠΑ γιατί ήθελα να πληρώνω τους εργαζόμενους.» Έτσι είναι. Επιλέγεις. Παίρνεις ρίσκο στην τελική. Το Κράτος τί ρίσκο έχει πάρει; Κανένα. Γι αυτό είναι δυσκίνητο και βαριά άρρωστο.     

Την ύστατη ώρα.

Σε λίγη ώρα θα μιλήσει στη Βουλή ο Πρωθυπουργός. Ώρες δύσκολες για τον Γιώργο Παπανδρέου.
Πέρα από ότι ακούγεται αυτές τις ώρες, οφείλουμε να σταθούμε στις δύσκολες πολιτικές στιγμές που περνά ο ίδιος ως πρόσωπο και ως αξίωμα.
Πέρα από το αν τον υποστηρίζουμε, συμπαθούμε ή αντιπαθούμε, θα πρέπει να αποστασιοποιηθούμε από τα γεγονότα και να δούμε τη θέση του αυτή τη στιγμή.
Ο Γιώργος Παπανδρέου εκλέχτηκε πριν 2 χρόνια με στόχους και οράματα. Νίκησε τη ΝΔ με μεγάλη διαφορά και κατάφερε να κάνει το κόμμα του την ολική επαναφορά. Έβαλε το δικό του στίγμα στο ΠΑΣΟΚ και στην πολιτική ζωή.
Είναι δεδομένο ότι αυτή τη στιγμή είναι στο καναβάτσο. Είναι δεδομένο ότι αισθάνεται ψυχολογικό ράκος. Είναι δεδομένο ότι το όνομα που φέρει τον έχει βαρύνει περισσότερο από όσο αντέχει να σηκώσει ο ίδιος. Και τώρα τί;
Αν στην πολιτική μετρά η υστεροφημία, αυτό που θα πρέπει να κάνει τώρα είναι να μην προχωρήσει σε ψήφο εμπιστοσύνης. Θα πρέπει από το βήμα της Βουλής να ανακοινώσει την προσφυγή σε κάλπες με τον ίδιο πρωθυπουργό. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα περισώσει το όνομά του, τον ιστορικό χώρο που αντιπροσωπεύει και την χώρα μας. Με αυτόν τον τρόπο δεν θα επιτρέψει σε κανένα επιχειρηματικό, εκδοτικό, τραπεζικό και άλλο συμφέρον να τον διασύρει όπως έκαναν με τον πρώην Πρωθυπουργό.
Με αυτόν τον τρόπο δεν θα επιτρέψει στα εγχώρια και εκτός χώρας λαμόγια να του λένε να φύγει με ελικόπτερο από το Μαξίμου. Κανείς Πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν φεύγει με ελικόπτερο, δεν φυγαδεύεται. Κανείς Πρωθυπουργός δεν υπήρξε άνανδρος!
Βλέποντας λοιπόν, την εικόνα του Πρωθυπουργού αυτές τις ώρες θυμάμαι την αντίστοιχη του Καραμανλή όταν ανακοίνωνε τις εκλογές το 2009. Ένας Καραμανλής που φαινόταν ότι είχε χάσει τη γη κάτω από τα πόδια του. Έτσι είναι και ο Πρωθυπουργός τώρα.
Πιστεύω ότι ο Πρωθυπουργός θα πρέπει με τη σημερινή του στάση να αποδείξει ότι μπορεί να τα έκανε θάλασσα, αλλά τιμά τον ρόλο του και το όνομά του.
Έστω και την ύστατη στιγμή, να δείξει σε όσους έκανε ανθρώπους (αυτός και ο πατέρας του) και τώρα του γυρνάνε την πλάτη ότι σέβεται τον κόσμο που τον εξέλεξε πριν 2 χρόνια.
Ένα είναι σίγουρο: ο λαός γνωρίζει και σε αυτόν ανήκει η ετυμηγορία. Για όλους.

Οι κρίσιμες ώρες

Καλό μας μήνα.

Αν και τους τελευταίους μήνες το λέμε από συνήθεια παρά γιατί το πιστεύουμε.
Είναι δεδομένο ότι ζούμε μεγάλες στιγμές μέσα από τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις, ειδικά των τελευταίων ωρών. Αυτοί όμως που θα πρέπει να μετρήσουν το πολιτικό τους ανάστημα και να δημιουργήσουν τις δικές τους μεγάλες στιγμές είναι οι υποψήφιοι σωτήρες της καταρρακωμένης Ελλάδας.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Πρωθυπουργός, ο Α. Σαμαράς, οι βουλευτές είναι δεδομένου ότι βιώνουν τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής τους. Είναι η στιγμή που η Ιστορία τους κρίνει και η Ελλάδα χρειάζεται να πάρουν τις μεγαλύτερες αποφάσεις για το καλό της. Πιστεύω ότι όλοι οι προαναφερθέντες αυτές τις στιγμές είναι μουδιασμένοι και αναποφάσιστοι καθώς βρίσκονται στην κόψη της δύσκολης απόφασης, υπό τον φόβο της κοινωνικής αναταραχής.

Μουδιασμένοι, αναποφάσιστοι. Μα πάνω από όλα φοβισμένοι. Φοβισμένοι γιατί, όλοι κατάλαβαν την 28^η Οκτωβρίου ότι ο κόσμος πλέον δεν παίζει, η αγανάχτηση δεν είναι μόνο λόγια και ευρήματα σε δημοσκοπήσεις. Είναι κάτι περισσότερο. Είναι λαϊκή οργή που αρχίζει να παίρνει μορφή και φωνή. Πλέον όλοι κατανόησαν ότι το σύστημα όπως το δημιούργησαν και το εξέθρεψαν, τώρα γυρίζει εναντίον τους. Γιατί δεν είναι κακό να εκτρέφεις ένα σύστημα, αλλά είναι κακό να το εκτρέφεις με ψέματα και φρούδες ελπίδες, με ψεύτικα όνειρα και υποσχέσεις. Τότε όλα γυρίζουν εναντίον σου. Αυτές τις στιγμές ο λαός είναι καθαρά εναντίον των πολιτικών και όχι μόνο.

Πολλές φορές όταν θέλω να αναλύσω επικοινωνιακά ένα πρόσωπο «παγώνω» για λίγο την εικόνα του. Αυτή τη στιγμή, τα περισσότερα πολιτικά πρόσωπα είναι φοβισμένα και ενεργούν υπό το κράτος του πανικού.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κοίταζε το πλήθος στην παρέλαση με φόβο και ανεξήγητα ερωτηματικά, καθώς δεν πίστευε ποτέ ότι αυτός ο κόσμος θα συμπεριφερόταν με αυτόν τον τρόπο, πάνω από θεσμούς και πρόσωπα. Ξεχνάει όμως ο σημερινός Πρόεδρος ότι υπήρξε εκ των πρωτοκλασάτων υπουργών των Κυβερνήσεων Α. Παπανδρέου από το 1981. Αρκέστηκε να πει ότι δεν πρέπει να τον αποκαλούν προδότη γιατί από 15χρονο παιδί πολεμούσε τους Γερμανούς. Σωστό, ως προς το προδότης. Λάθος ως προς το τί έκανε τότε, γιατί και τώρα τα 15χρονα παιδιά πολεμούν. Πολεμούν σε μια μάχη που έχει νεκρούς από τις αυτοκτονίες επιχειρηματιών που βλέπουν τα όνειρα μιας ζωής να καταστρέφονται. Πολεμούν τα ίδια όταν λιποθυμούν στα σχολεία επειδή οι γονείς τους δεν έχουν να τα ταΐσουν. Πολεμούν τα ίδια όταν δεν ξέρουν τί ξημερώνει σε αυτά και στην οικογένειά τους. Πολεμούν κε. Πρόεδρε και αντί να παραμείνετε στη θέση σας και να τους ακούσετε, φύγατε. Και φανταστείτε, είστε ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1992 ανεβαίνοντας στη ΔΕΘ είχε δακρύσει όταν τον ρώτησαν για τη Μακεδονία. Το αναφέρω έτσι απλά για την ιστορία.

Ο Πρωθυπουργός από την άλλη έχει πραγματικά χάσει τον έλεγχο. Κουρασμένος, μπερδεμένος, έντονα ανήσυχος, ψάχνει απεγνωσμένα να αποδράσει από το πολιτικό σκηνικό. Προσπαθεί να πετάξει την καυτή πατάτα, όπως ο Κ. Καραμανλής. Γνωρίζει όμως ότι θα είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο. Η κίνησή του για δημοψήφισμα ήδη έχει σηκώσει θύελλα αντιδράσεων εντός και εκτός συνόρων. Η καρατόμηση της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων πριν λίγο από το ΚΥΣΕΑ έχει φουντώσει διάφορα σενάρια στα δημοσιογραφικά γραφεία. Το λυπηρό για τον Γιώργο Παπανδρέου είναι ότι σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα γκρέμισε την εικόνα του. Όσο παραμένει στη θέση του Πρωθυπουργού υπογράφει και το πολιτικό του τέλος. Το υπογράφει φαρδιά πλατιά. Αυτό που θα μπορούσε να σώσει την ύστατη στιγμή το πολιτικό του προφίλ είναι μόνο οι εκλογές. Τίποτα από όλα τα άλλα σενάρια περί συγκυβέρνησης, δημοψηφίσματος, εκλογής νέου αρχηγού από την ΚΟ του ΠΑΣΟΚ. Οι εκλογές, όπου ο λαός θα αποφασίσει καθαρά, μπορεί να είναι ένα πολιτικό καθαρτήριο για τον Πρωθυπουργό.

Ο Α. Σαμαράς μπορεί να αποτελεί τον εν δυνάμει Πρωθυπουργό, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε. Δεν πιστεύω ότι θέλει διακαώς να γίνει τώρα Πρωθυπουργός. Και εξηγούμε. Οι κινήσεις που κάνει δεν δείχνουν ξεκάθαρα ότι το έχει πάρει απόφαση. Πηγαίνει και συναντά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και αντί να του πει χωρίς περιστροφές ότι θα πρέπει να παραιτηθεί και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές παρόλα αυτά συζητάνε για το τί θα κάνει η ΝΔ αν γίνει κυβέρνηση. Αντί να πάρει όλους τους βουλευτές του και αν αποχωρήσει από το κοινοβούλιο και μάλιστα σε συνεννόηση με τα άλλα κόμματα, εντούτοις μένει. Αν δεν αποδείξει τώρα ότι η πολιτική απομόνωση τόσων ετών τον ατσάλωσε, πότε θα το κάνει; Γιατί λοιπόν δεν κάνει την κίνησή του; Γιατί απλά ούτε η ΝΔ έχει πει ότι θα διώξει την Τρόικα, αλλά μιλάει για επαναδιαπραγμάτευση. Ποιά επαναδιαπραγμάτευση; Η επαναδιαπραγμάτευση της ΝΔ θα καταντήσει όπως το «λεφτά υπάρχουν» του ΠΑΣΟΚ. Ο λαός κύριοι της ΝΔ δεν θέλει επαναδιαπραγμάτευση, θέλει ανεξαρτησία και ανάπτυξη χωρίς κηδεμονίες.

Για το τέλος άφησα τους βουλευτές. Ειδικά εκείνους του ΠΑΣΟΚ που οι έρμοι βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα. Αυτά βλέπουν οι της ΝΔ και ευλογούν τον Καραμανλή που εγκατέλειψε την εξουσία, οδηγώντας τη ΝΔ σε ιστορική ήττα. Τουλάχιστον εκείνοι δεν κινδυνεύουν άμεσα.  Τις τελευταίες ώρες κάποιοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ οδηγούνται σε ανεξαρτητοποιήσεις. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο θέατρο από αυτό που κάνουν. Επειδή έχουν φοβηθεί πλήρως μετά και την 28^η τρέχουν τώρα να ανεξαρτητοποιηθούν υπό το φόβο των χειρότερων. Γιατί δεν το έκαναν πριν λίγες ημέρες, πριν ένα μήνα έστω; Γιατί δεν το έκαναν όταν επικύρωσαν τη νέα δανειακή σύμβαση; Δεν το έκαναν, γιατί δεν πίστευαν ότι ο λαός μπορεί να αντιδράσει έτσι. Δεν πίστευαν ότι όσους έχουν βολέψει από το 1981 μέχρι τώρα θα γύριζαν εναντίον τους. Μα, κυρίες και κύριοι βουλευτές, δεν γνωρίζετε ότι ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος, ειδικά όταν κόβεις άτσαλα τα δικαιώματα του ευεργετηθέντος που εσύ ο ίδιος έχεις προσφέρει απλόχερα δημιουργώντας έναν κομματικό στρατό;

Όλοι λοιπόν βιώνουν τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής τους και της πολιτικής τους καριέρας. Αλλά δεν θα έπρεπε. Ότι σπείρεις θα θερίσεις σε αυτή τη ζωή. Αυτό συμβαίνει τώρα. Έσπειραν ανέμους και θερίζουν θύελλες.

Αυτό που πραγματικά με λυπεί αυτές τις ώρες είναι ότι η Ελλάδα ακόμα δεν μπορεί να βγάλει το μωβ χρώμα από τη γραβάτα του Πρωθυπουργού με φόντο το Καστελόριζο, όταν ανακοίνωνε την προσφυγή στο ΔΝΤ. Και εσύ συνονόματε, γιατί είπες ότι είχες χαρτογραφήσει την πορεία προς την Ιθάκη; Ούτε GPS δεν είχες. Μόνο λόγια, που όσοι στα έγραφαν σε οδηγούσαν στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα ή καλύτερα στο άγνωστο με κανό την ελπίδα και την εθνική μοναξιά σου.

Και αυτό το μωβ χρώμα δεν μπορεί να φύγει από τα μάτια μου. Μένει εκεί, παγωμένη εικόνα, να μου θυμίζει το τέλος της Ελλάδας. Της Ελλάδας που χαιρόταν και γέλαγε, που θαύμαζε και ονειρευόταν, που μοχθούσε και πάλευε, που είχε κάτι να περιμένει, που είχε κάτι να αγαπά και να λατρεύει. Αυτό το μωβ.