Διακορευμένες Παρθένες.

Η γενιά μας ζει δραματικές και παράλληλα ιστορικές στιγμές. Ολοένα και πυκνώνουν οι φωνές που μιλάνε για οικονομική κατοχή και για παράδοση της χώρας στους «δανειστές- κατακτητές» που πλέον φορούν άλλη στολή και έχουν άλλο λόγο, οικονομικό.

Πολλές φορές, όσοι ασχολούμαστε με τις επιχειρήσεις και τις υπηρεσίες αποφεύγουμε να πάρουμε θέση απέναντι σε ότι συμβαίνει. Ειδικά οι πολιτικοί αναλυτές κρατάμε μια στάση κάπως απομακρυσμένη από τις θέσεις, τις απόψεις και τις κριτικές προσώπων. Δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία. Δεν θέλω να ανήκω σε όσους μιλούν καλυμμένα υπό το φόβο της επαγγελματικής τους περιθωριοποίησης ή της οικονομικής τους εξάρτησης. Εξάλλου μέσα από αυτό το Blog, επέλεξα να γράφω επώνυμα και με το τηλέφωνο μου να αναγράφεται ευδιάκριτο. Επίσης, από το 2006 επέλεξα να δραστηριοποιούμαι στο ελεύθερο επάγγελμα με ότι αυτό συνεπάγεται . Αλλά το κυριότερο που επέλεξα να κάνω είναι να έχω την ελευθερία της γνώμης μου.

Γιατί τα γράφω αυτά;

Όπως θα βλέπετε στην εικόνα που συνοδεύει το σημερινό κείμενο, βρήκα στη γραμματοθυρίδα μου αυτό το prospectus και έμεινα να το κοιτάζω αποσβολωμένος. Όχι γιατί δεν έχω ανάγκη τα άμεσα μετρητά, ποιός δεν τα έχει ανάγκη! Αλλά γιατί, οι περίφημοι «έμποροι υλικών αγαθών» τον καιρό του πολέμου όπου πήγαινες για να δώσεις τα τιμαλφή σου και να πάρεις ένα κομμάτι μαγιά και λίγο λάδι, πλέον σε βρίσκουν στο σπίτι σου. Και ευτυχώς που ονομάζονται «Ένωση Εντίμων Ενεχυροδανειστών». Φανταστείτε δηλαδή να μην ήταν έντιμοι αλλά Άτιμοι, τί θα γινόταν.

Δεν κατηγορώ την επαγγελματική κατηγορία των ενεχυροδανειστών, αλλά κατηγορώ όσους μας έφτασαν ως εδώ. Όσους έκαναν την Ελλάδα μικρότερη, φτωχότερη και να τρέχει στα ενεχυροδανειστήρια. Βέβαια όσο προλαβαίνει να τρέξει ακόμα, γιατί τα χρυσαφικά και τα ασημικά της οικογένειας τελειώνουν. Ειδικά τώρα με το κούρεμα του Χρέους, θα εξαφανιστούν και αυτά.

Έχετε παρατηρήσει πως τα περισσότερα ενεχυροδανειστήρια από εκεί που βρίσκονταν «κρυμμένα» σε στοές και στους τελευταίους ορόφους των μεγάλων κτηρίων της Αθήνας και του Πειραιά, τώρα κατέβηκαν σε ισόγεια μαγαζιά, γωνιακά, «ντυμένα» από πάνω μέχρι κάτω με διαφήμιση;  Και η διαφήμιση να είναι πάντα στο κίτρινο, το χρώμα του χρυσού και να υπόσχεται άμεσα μετρητά;

Οι άνθρωποι τη δουλειά τους κάνουν και πολύ καλά (εκτός της διαφημιστικής τους καμπάνιας η οποία είναι άθλια) και μπράβο τους. Είναι ένα από τα επαγγέλματα που η κρίση δεν έχει πιάσει ακόμα. Εξάλλου η αξία του χρυσού είναι σταθερή.

Αυτό όμως που δεν είναι σταθερό είναι το πολιτικό δυναμικό της Χώρας. Γι αυτό το δυναμικό γράφω καιρό τώρα. Αλλά τώρα θα τους δώσω έναν ακόμα χαρακτηρισμό: “διακορευμένες παρθένες”. Έτσι λειτουργούν, έτσι εμφανίζονται, έτσι θα πολιτευθούν στις επερχόμενες εκλογές. Και εμείς ως ψηφοφόροι τί θα κάνουμε; Δεν ξέρω να σας πω. Αυτό που θέλω να δω, από την πλευρά της πολιτικής ανάλυσης, είναι το ποσοστό του δικομματισμού και της αποχής. Θέλω πραγματικά να δω πώς θα επιδράσει στους συγκεκριμένους δείκτες η πορεία των κομμάτων από τις εκλογές του 2009 έως τώρα. Τότε θα σας πω αν τελικά αλλάζουμε ή όχι. Τώρα ότι και να πούμε είναι απλά υπόθεση.

Το μυαλό μου γυρνά πίσω στα μαθητικά χρόνια και στις παρελάσεις μας στην κεντρική λεωφόρο του Πειραιά. Εποχές ανέμελες. Σε λίγες ημέρες η νέα γενιά θα παρελάσει. Για ποιόν θα παρελάσει; Για ποιά ιδανικά; Για ποιά χώρα; Μάλλον για τη χώρα που ήδη έχει βάλει τη γενιά σε βαλίτσες και την αποχαιρετά σε αεροδρόμια και λιμάνια. Για τη χώρα που καθημερινά παραδίδεται από ανίκανους κυβερνώντες στα χέρια των δανειστών και των διεθνών και εγχώριων τοκογλύφων. Για τη χώρα που καθημερινά βυθίζεται στην ανυπαρξία, στη θλίψη, στην περιθωριοποίηση, στην απραξία, στην αδράνεια. Για τη χώρα του «μαζί τα φάγαμε», του «λεφτά υπάρχουν», του «η Ελλάδα μπορεί», του «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Για τη χώρα που δυστυχώς δεν υπάρχει ένας Νέστορ Κίρσνερ, να την οδηγήσει σε νέους δρόμους.

«Δεν θέλει πολλά ο άνθρωπος, λίγο ελεύθερο χρόνο να βγάλει έναν αναστεναγμό, να ταξιδέψουν τα μάτια του στον ουρανό», γράφει η Αμαλία Μουτούση.

«Δεν θέλει πολλά η Ελλάδα, λίγο ελεύθερο αέρα να αναπνεύσει, να ονειρευτεί ξανά και να μεγαλουργήσει όπως παλιά», λέμε εμείς και ελπίζουμε.    

Άρθρο του καθηγητή κ. Γιανναρά -"Ανταρσία της Ποιότητας".

Mε το ανθρώπινο υλικό που διαθέτουν τα δύο κόμματα εξουσίας, η συντελεσμένη καταστροφή της χώρας είναι αδύνατο να μην εξελιχθεί σε ιστορική τραγωδία. Kαι εντελώς αδύνατο να στοιχειοθετηθεί προοπτική ανάκαμψης.

Δεκαεφτά μήνες τώρα περιφρονείται βάναυσα η στοιχειώδης λογική: Δεν είναι δυνατό οι αυτουργοί της καταστροφής να διαχειρίζονται τη σωτηρία μας από τις εφιαλτικές συνέπειες των εγκλημάτων τους. Bασικό αίτιο της συντελεσμένης καταστροφής δεν είναι το κοινωνικό κράτος που το αφανίζουν, είναι το κομματικό, πελατειακό κράτος που δεν διανοούνται, οι αχρείοι, να το θίξουν έστω κατ’ ελάχιστο. Eίναι σκέτη παράνοια να περιμένουμε από τους φαύλους να πατάξουν τη φαυλότητα, από τους αποδεδειγμένα σπιθαμιαίους και ιδιοτελείς να συνεγείρουν την κοινωνία σε τιτάνιο άθλημα δημιουργικού μόχθου και αυταπάρνησης.

Σε δεκαεφτά ολόκληρους μήνες, από τους διακόσιους τριάντα εννέα βουλευτές κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν βρέθηκαν ούτε δέκα να λογαριάσουν την κοινωνία και την πατρίδα πριν από το κόμμα, πριν από την αρρωστημένη εξουσιολαγνεία τους. Aς ήταν έστω δέκα με ασυμβίβαστη ανιδιοτέλεια, στοιχειώδη νοημοσύνη και πατριωτισμό. Tόσον πατριωτισμό που να μην αντέχει την ντροπή, τη διεθνή διαπόμπευση του ελληνικού ονόματος κάθε μέρα. Kαι τόση νοημοσύνη που να αντιλαμβάνεται τι αντιπροσωπεύει το άδειο βλέμμα του πρωθυπουργού, γιατί τον κατέδωσε ο Στρος-Kαν σαν εντεταλμένο να οδηγήσει την Eλλάδα στο ΔNT, γιατί τόση η μικρόνοια και ευτέλεια των κειμένων που τον βάζουν να εκφωνεί. Aς υπήρχαν έστω δέκα βουλευτές που να καταλαβαίνουν τη σπαραχτική μετριότητα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τη μικρομπακαλική του ατολμία να βάλει νυστέρι στο σάπιο κόμμα του.
Aρκούσαν δέκα βουλευτές για να πετύχουν το καίριο: Nα εξαναγκάσουν τις ηγεσίες τους σε απόσυρση από την πολιτική σκηνή. Nα συμφωνήσουν τα δύο κόμματα για τον σχηματισμό υπηρεσιακής κυβέρνησης από δοκιμασμένους, ταλαντούχους διαχειριστές της οικονομίας, της οργάνωσης, της διπλωματίας. Mε περιορισμένους στόχους: Nα διαχειριστεί ευφυώς τη χρεοκοπία.
Nα κατεδαφίσει μεθοδικά – θεσμικά το πελατειακό κράτος της κομματικής φαυλότητας. Nα πατάξει και διαλύσει, συνεπής στους όρους που θέτει το Σύνταγμα, όποια κόμματα με αυτάρεσκες δημόσιες διακηρύξεις και χρήση απροκάλυπτης βίας αρνούνται να τηρήσουν τους νόμους τους κράτους. Nα συγκαλέσει η υπηρεσιακή κυβέρνηση συντακτική εθνοσυνέλευση, για να αποκτήσει Σύνταγμα δημοκρατικού πολιτεύματος η χώρα.
Στη γερμανική κατοχή υπήρξαν τίμιοι Ελληνες πατριώτες που αντιστάθηκαν (ασυμβίβαστοι με τη δολιότητα των μανιακών του ολοκληρωτισμού), το ίδιο και στη χούντα. Διακινδύνευσαν, βασανίστηκαν, θυσιάστηκαν.
Σήμερα η Eλλάδα ατιμάζεται, εξανδραποδίζεται, καταδικάζεται να μείνει στο περιθώριο για δεκαετίες. Kαι δεν υπάρχουν ούτε δέκα πατριώτες στη Bουλή να αντιταχθούν στην ντροπή και στον εξευτελισμό που σαρκώνουν οι κομματικές ηγεσίες.
Δυο διευκρινίσεις: Γιατί όλη η ευθύνη αποκλειστικά και μόνο στους βουλευτές, γιατί απαλλάσσουμε τους πολίτες από το χρέος να υπερασπίσουν τα μέγιστα και τα τίμια του ατομικού και συλλογικού βίου; Διότι, απλούστατα, δεν υπάρχουν τρόποι και πρακτικές να αντιδράσει ο πολίτης σήμερα. Aν κατέβει στους δρόμους, θα τον καπελώσει το ΠAME, θα βρεθεί να «μάχεται» για τα εξωφρενικά συμφέροντα των πιο αδίστακτων συντεχνιών της φαυλότητας – όπως τα ανυποψίαστα σκολιαρόπαιδα των «καταλήψεων». Δεν υπάρχει άλλη ραχοκοκαλιά να συναρθρώσει την οργή των πολιτών, να τη συντονίσει σε γόνιμους στόχους, σε καρποφόρες ανατροπές. Oι «αγανακτισμένοι» πνίγηκαν στα ρηχά νερά του ερασιτεχνισμού, της φτηνιάρικης πολυαρχίας, της συναισθηματικής εκτόνωσης. Kάτι ανάλογο και η «Σπίθα» του Mίκη. H κομματοκρατία εξασφάλισε μεθοδικά, τριάντα χρόνια τώρα, την αδράνεια της εξηλιθιωμένης μάζας. Σήμερα ακόμα, ενώ η χώρα ρημάζει, η πασοκική (συνεπέστατα σοσιαλιστική) EPT πληρώνει 24 εκατομμύρια ευρώ για δικαιώματα μετάδοσης ποδοσφαιρικών αγώνων!
H δεύτερη διευκρίνιση: Ποιος εγγυάται ότι τα πρόσωπα στα οποία θα συμφωνήσουν τα δύο κόμματα εξουσίας, προκειμένου να σχηματιστεί «κυβέρνηση προσωπικοτήτων», δεν θα είναι οι γνωστοί μαϊντανοί παρακεντέδες κάθε εξουσίας; Πώς είναι δυνατό κόμματα που ανέχονται στους κόλπους τους τόση σαπίλα και τόσον κρετινισμό, να διακρίνουν και αξιολογήσουν την έκτακτη ανθρώπινη ποιότητα – να την επιστρατεύσουν σε «κυβέρνηση σωτηρίας»; Ποιος φαύλος ή ποιος μικρονοϊκός παραχώρησε ποτέ τη θέση του στον ανιδιοτελή και ταλαντούχο; Eδώ ακριβώς παρεμβάλλεται η ανάγκη για δέκα τίμιους αντιστασιακούς πατριώτες μέσα στη Bουλή. Που δεν θα διστάσουν να ελέγξουν με την ψήφο τους την ποιότητα όσων ανθρώπων προταθούν για την κυβέρνηση σωτηρίας. Aυτή τη φορά να μπει ο πήχυς, πραγματικά, πολύ ψηλά. Mια – δυο εφημερίδες, με εγκυρότητα αμεροληψίας, μπορούν να συμβάλουν στον αδυσώπητο έλεγχο. Eίναι θέμα, σχεδόν, ζωής ή θανάτου για τον ελλαδικό Eλληνισμό.
Σε τέτοιες ώρες το κύρος ανθρώπων και θεσμών μπορεί να είναι πολύ πιο αποτελεσματικό από τις συμβατικές εξουσιαστικές προνομίες. Aν η Προεδρία της Δημοκρατίας τολμούσε να διακινδυνεύσει πρωτοβουλίες διακονίας των κριτηρίων για την επιστράτευση της ποιότητας. Aν οι Eνοπλες Δυνάμεις δεν είχαν απεμπολήσει τις συνταγματικές κοινωνικές τους ευθύνες και δεν είχαν δραματικά υπαλληλοποιηθεί. Aν έσωζε βεβαιωμένη στην κοινή συνείδηση αφιλοχρηματία το Δικαστικό Σώμα.
Aν η Εκκλησία δεν ήταν ηθικολογική φιοριτούρα του δημόσιου βίου. Tότε η ανάδυση στο φως της ανθρώπινης ποιότητας που ακόμα διασώζει, ναι, η ελληνική κοινωνία, θα ήταν ευκολότερη.
Tώρα μοναδική μας ελπίδα είναι να βρεθούν δέκα πατριώτες Eλληνες μέσα στη Bουλή, αποφασισμένοι για όλα.
Tην καταστροφή την αντέξαμε αρκετές φορές: το ’97, το ’22, το ’46 – 49. Tην ντροπή δεν αντέχουμε, τον εξευτελισμό. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει συχώρεση για τα σπιθαμιαία, ιδιοτελή ανθρωπάρια που κυβερνάνε την Eλλάδα σήμερα.

Για τις ημέρες που ζούμε.

"Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο. Αυτό που αφήνω πίσω μου, σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός είναι άλλος τόπος, με ανθρώπους άλλης φυλής. Δεν με αφορούν, τί θέλω εγώ αναμεσά τους;"

Αυτά ήταν τα λόγια του Γεώργιου-Αλέξανδρου Μαγκάκη, λίγο πριν το θάνατό του. Λόγια που περιγράφουν αυτά που ζούμε. Λόγια αφιερωμένα στις ημέρες μας, λόγια πολιτικής επικοινωνίας ενός πολιτικού που λάμπρυνε με την παρουσία του την Πολιτική.
Λόγια που δείχνουν ότι αυτή την Ελλάδα την έχουμε πληγώσει τόσο πολύ. Λόγια που μέσα τους κρύβουν την ελπίδα ότι αυτός ο κόσμος που έχει ξεχυθεί στους δρόμους μπορεί να αλλάξει την κατάσταση.
Η Ελλάδα μας, που τόσο θέλουμε να πιστέψουμε ότι μπορεί να αντισταθεί, μπορεί να ξανασταθεί στα πόδια της, μπορεί να ελπίζει. Η Ελλάδα μας, που όπου και αν κοιτάξεις θα δεις ότι ακόμα είναι εδώ και αντέχει. Είναι εδώ και ελπίζει. Και ακόμα και αν έχει γίνει άλλος τόπος κρατάει μέσα της εικόνες και αναμνήσεις, αγώνες και θυσίες, όνειρα και ελπίδες παλαιών καιρών. Κρατάει μέσα της φλόγα ζωντανή, έστω και τρεμάμενη, αλλά την κρατάει. 
Ας δείξουμε όλοι αυτές τις ημέρες, τις ιστορικές, ότι είμαστε πάντα εδώ να κρατήσουμε το χέρι της και να την οδηγήσουμε ξανά στην ελπίδα και το όνειρο, στην ανάπτυξη και την χαρά. Το οφείλουμε στην χώρα μας, που μας ανάθρεψε, μας στήριξε και μας στηρίζει, μας κάνει να ελπίζουμε και να αγωνιζόμαστε. Το οφείλουμε σε μια χώρα που μας λούζει με το ανυπέρβλητο φως της.  

Master Class από το ICBS Business College.

Γράφαμε σε προηγούμενη ανάρτησή μας για την οδυνηρή κατάσταση που επικρατεί στις επιχειρήσεις και ειδικά στις μικρομεσαίες.

Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, αυτό που θα πρέπει όλοι οι επιχειρηματίες να κάνουμε είναι να διατηρούμε την αισιοδοξία μας και να βρισκόμαστε συνέχεια μέσα στην Αγορά. Ακόμα ένα πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να επιμορφωνόμαστε για θέματα επιχειρήσεων. Με αυτό τον τρόπο, δεν χάνουμε την επαφή μας με την ακαδημαϊκή κοινότητα (απαραίτητη και αναγκαία), αλλά ούτε και την επαφή με τα στελέχη της αγοράς των επιχειρήσεων.

Την προηγούμενη Δευτέρα 10 Οκτωβρίου, παρακολουθήσαμε το θεσμό των Master Classes από το ICBS Athens Business College (ΚΕΜΕ).  Η σειρά Master Class απευθύνεται σε στελέχη επιχειρήσεων και αποφοίτους – σπουδαστές του Kingston University, UK και Nottingham Trent University και περιλαμβάνει σειρά σεμιναρίων, work shops, διαλέξεων και συζητήσεων, με εισηγητές καταξιωμένους πανεπιστημιακούς και στελέχη επιχειρήσεων, που θα παρουσιάζουν θέματα που διαμορφώνουν τις εξελίξεις της πρακτικής της διοίκησης των επιχειρήσεων, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η σειρά Master Class εντάσσεται στο πλαίσιο  του προγράμματος εταιρικής κοινωνικής υπευθυνότητας του ICBS Athens Business College.

Οι εισηγήσεις του κ. Στέλιου Ζαραφόπουλου, του Δρ. Γιάννη Σουβατζή και του κ. Ανδ. Ζαραφόπουλου με θέμα την «Επιχειρηματικότητα στην πράξη», έθεσαν τους προβληματισμούς και δημιούργησαν τις βάσεις για να εξελιχθεί ο θεσμός σε μια πολύ καλή ευκαιρία επιμόρφωσης των επιχειρηματιών. Το Auditorium του ICBS ήταν κατάμεστο, παρόλο του προχωρημένου της ώρας. Αποδεικνύεται έτσι ότι ο επιχειρηματίας και το στέλεχος της επιχείρησης έχουν ανάγκη, τώρα περισσότερο από ποτέ,  τη στήριξη από την ακαδημαϊκή κοινότητα με γνώση εφαρμοστέα και περιεχόμενο σύγχρονο.

Καλή επιτυχία στο θεσμό των Master Classes. Θα είμαστε εκεί.

Οι έξι τύποι Εργαζομένων του Μέλλοντος.

Περισσότερο δημιουργικοί, ευέλικτοι και «δικτυωμένοι» εμφανίζονται οι εργαζόμενοι του μέλλοντος, σύμφωνα με την έρευνα «Future Jobs», που πραγματοποιήθηκε από το Future Institute στη Γερμανία.

Ο εργασιακός κόσμος αλλάζει ριζικά με αφορμή την παγκόσμια οικονομική κρίση, τα νέα δημογραφικά χαρακτηριστικά και την παγκοσμιοποίηση. Η έρευνα καταλήγει στο συμπέρασμα, ότι στη σύγχρονη εποχή παρατηρείται στροφή προς πιο ευέλικτες μορφές απασχόλησης – τόσο σε σχέση με όσα προσφέρουν οι επιχειρήσεις όσο και σε σχέση με τις επιθυμίες των εργαζομένων. Τα σύμβολα που υποδηλώνουν υλική υπεροχή βρίσκονται όλο και λιγότερο στο επίκεντρο καθώς ενισχύονται περισσότερο η ελευθερία, η αυτονομία, οι δημιουργικές επιλογές και το ευρύ δίκτυο.

Οι έξι τύποι εργαζομένων του μέλλοντος, σύμφωνα με την έρευνα είναι οι εξής:

• Οι «CommuniTeens», που έχουν μεγαλώσει στην ψηφιακή εποχή.
• Οι «InBetweens» για τους οποίους η αλλαγή ζωής και αντικειμένου εργασίας αποτελεί μέρος της πορείας τους.
• Οι «Young Globalists», για τους οποίους εργασία και καριέρα καθορίζουν την ταυτότητα τους.
• Οι «Latte-Macchiato», οι οποίοι διατηρούν ένα βιώσιμο και ηδονιστικό τρόπο ζωής.
• Οι «Greyhoppers» που παραμένουν ενεργοί πριν και μετά την συνταξιοδότηση και
• Οι «Silverpreneurs», τα άτομα που ξεκινούν νέα καριέρα καθώς μεγαλώνουν.

Ωστόσο, μεταξύ των βασικών χαρακτηριστικών των μελλοντικών εργαζομένων είναι και τα ισχυρά εφόδια που διαθέτουν για την αγορά εργασίας. Έχουν συγκεντρώσει μεγαλύτερη εμπειρία, τόσο κατά τη διάρκεια του σχολείου όσο και των επόμενων σταδίων εκπαίδευσης, σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές. Διαθέτουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και είναι σε θέση να επιλέγουν και να αλλάζουν εργοδότες. Θέλουν να γνωρίζουν με ακρίβεια τα οφέλη και τα πιθανά μειονεκτήματα των εργοδοτών τους. Για τους επιχειρηματικούς οργανισμούς όλα τα παραπάνω σημαίνουν πως θα πρέπει να πείσουν τους εν δυνάμει εργαζόμενους προσφέροντας τους ευέλικτα ωράρια εργασίας, επιλογές για συνεχή εκπαίδευση και κατάρτιση, κοινωνική δέσμευση ή μπόνους βάσει της απόδοσης τους. πράγμα που σημαίνει  ότι πρέπει να γίνουν ελκυστικοί εργοδότες.  

Ένα ακόμη εντυπωσιακό στοιχεί που προκύπτει είναι ότι στο μέλλον πολλοί από τους εργαζόμενους δεν θα έχουν παρουσία στην «επίσημη» αγορά. Αντί της «παραδοσιακής» διαδικασίας, οι εργοδότες θα χρησιμοποιούν κανάλια δικτύωσης όπως εκδηλώσεις ή το Facebook για να γνωρίζουν και να «στρατολογούν» προσωπικό. Το μυστικό της επιτυχίας θα βρίσκεται στο χτίσιμο και τη διατήρηση καλών επαφών μέσω προγραμμάτων πρακτικής άσκησης, δίκτυα αποφοίτων ή κοινωνικά δίκτυα. Επιπλέον στο εσωτερικό των οργανισμών θα δοθεί ιδιαίτερη σημασία στις προσωπικές επιθυμίες του προσωπικού, καθώς οι υπάλληλοι δεν θα είναι «δεμένοι» με την επιχείρηση μέσω προκαθορισμένου πλάνου προσωπικής εξέλιξης ή κινήτρων όπως ισχύει έως σήμερα για την πλειοψηφία. Επιπλέον οι νέες γενιές είναι περισσότερο ανυπόμονες και λιγότερο πιστές, που σημαίνει ότι η αλλαγή εργοδότη μπορεί να αποτελεί μια  γρήγορη διαδικασία.