«Πώς τα είδατε τα αποτελέσματα;», ρωτάει ο υπάλληλος την μεσόκοπη κυρία που έχει παραγγείλει τον καπουτσίνο της.
«Πώς να τα δω; Τουλάχιστον ηρέμησαν οι ξένοι», απαντά και δίπλα της εγώ να την κοιτάζω λίγο έκπληκτος.
«Ναι…», απαντά με δισταγμό ο υπάλληλος που έχει γυρίσει αλλού το βλέμμα του.
«Ξέρεις, ότι ξένο στην Ελλάδα, τρομάζει όπως και ο Τσίπρας», συνέχισε και ολοκλήρωσε την πολιτική της ανάλυση η μεσόκοπη κυρία και εκεί έμεινα να την κοιτάζω εμβρόντητος!!
«Ότι Ξένο στην Ελλάδα, τρομάζει», «Ηρέμησαν οι Ξένοι». Το Ξένο και ο Φόβος!
Αυτό λειτούργησε χθες, το ξένο, το άγνωστο, ο φόβος, οι ξένοι που ήταν ανήσυχοι και έπρεπε να τους ηρεμήσουμε.
Ένας λαός φοβικός, εναντιωμένος στην αλλαγή, περιχαρακωμένος στα δελτία των ΜΜΕ και του μικρόκοσμου που ζει, υπόδουλος και σκλαβωμένος, που λατρεύει το ξενόφερτο αρκεί να μην του πειράξει τα δεδομένα του.
Ένας λαός φοβισμένος και τρομαγμένος μήπως ξυπνήσει το μεγάλο θηρίο, μήπως ξυπνήσει το μεγάλο φόβο του, μήπως ξυπνήσει την ψυχή του που έχει χάσει στους αιώνες, μήπως ξυπνήσει έντρομος μπροστά στις ευθύνες του.
Ένας λαός κεκτημένων διλλημάτων, άνευρης ταυτότητας και χαμένης ελληνικότητας που ολοκληρώνεται μέχρι την Εθνική Ελλάδος, τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό και τη Μύκονο.
Ένας λαός που δεν μπορεί ακόμα να σηκώσει το ανάστημά του, δεν μπορεί να πει το μεγάλο ΌΧΙ, δεν μπορεί, δεν έμαθε, δεν θυμάται, δεν θέλει. Γιατί αν το κάνει, τί θα πουν οι Ξένοι? Ίσως για αυτό ο κ .Σαμαράς έκανε δηλώσεις και στα αγγλικά χθες από το Ζάππειο… Να μην ηρεμήσουν οι ξένοι?
Ένας λαός που οι μεγαλύτερες ηλικίες και η αποχή τον κράτησαν, υπό το φόβο, του «Ξένου», στο Μνημόνιο και τη Φτώχεια. Άραγε, οι άνω των 50 ετών ψηφοφόροι (υποθέτω ότι είναι γονείς, πιο ώριμοι, πιο σοφοί τέλος πάντων), δεν αποχαιρετούν τα παιδιά τους όταν αυτά αναζητούν την τύχη τους εκτός Ελλάδος; Δεν πληρώνουν χαράτσια, κεφαλικούς φόρους, εκκαθαριστικά φωτιά, ΕΤΑΚ, ΦΠΑ και πάει λέγοντας; Τα πληρώνουν, είναι η απάντηση, αλλά φοβούνται. Φοβούνται το μέλλον και ψηφίζουν τα κάγκελα της φυλακής των ίδιων και των παιδιών τους να έχουν μεγαλύτερο φράχτη.
Γράφω αυτές τις σκέψεις, γιατί αυτό που με εξοργίζει να ακούω είναι τις λέξεις «Ξένο» και «Φόβος». Θέλω να ακούω λέξεις, όπως επιλογή, ιδεολογία, συνείδηση, θάρρος. Αυτές είναι λέξεις καθαρής τοποθέτησης. Ο φόβος και το ξένο, σε θανατώνουν αργά και βασανιστικά, κάνοντας τη ζωή σου μια απέραντη και μοναχική φυλακή. Η καθαρότητα της επιλογής και η ελευθερία του ταξιδιού, σε κάνουν ταξιδευτή στα γαλανά νερά της ψυχής σου.
Θα ήθελα, σήμερα το πρωί, να άκουγα την κυρία στο καφέ, να λέει ότι χάρηκε που βγήκε η ΝΔ ή ότι το ΠΑΣΟΚ κρατάει τις δυνάμεις του ή ότι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες το παλεύουν ή ότι άλλο ήθελε για όποιο πολιτικό κόμμα ήθελε και γουστάριζε. Όχι όμως ότι ψήφισε υπό το Κράτος το Φόβου, του Ξένου, της εξημέρωσης του Θηρίου. Αυτό τα συναίσθημα δεν ταιριάζει στον Άνθρωπο. Αυτό το συναίσθημα ακυρώνει την μεγάλη επιλογή που μας δίνει το Σύνταγμα, να ψηφίζουμε την Κυβέρνηση που θέλουμε.
Αλλοίμονο, αν ο Φόβος κυριαρχήσει στη ζωή μας. Αλλοίμονο αν βλέποντας το απέραντο γαλάζιο της πατρίδας μας φοβόμαστε και λιποτακτούμε από την επιλογή μας, όποια και αν είναι αυτή. Αλλοίμονο.
