Πολλές συζητήσεις, δημοσκοπήσεις και αναλύσεις βλέπουν καθημερινά το φως της δημοσιότητας. Όλα αυτά είναι γνωρίσματα της φυλής μας, απαράλλαχτα κομμάτια της φιλοσοφίας και της κουλτούρας μας που μας συνοδεύουν στο πέρασμα των ετών.
Όμως μέσα από όλα αυτά μας λείπει κάτι που δεν μας βοηθάει να πάμε μπροστά, δεν μας υποστηρίζει στην προσπάθεια για να βγούμε από το αδιέξοδο, δεν μας κρατά το χέρι για να μας πάει στο μέλλον.
Αυτό που λείπει είναι ο Ηγέτης.
Οι Έλληνες είχαμε πάντα μια σχεδόν ερωτική σχέση με τον Ηγέτη, είτε λεγόταν Ανδρέας Παπανδρέου είτε Κωνσταντίνος Καραμανλής. Οι δύο μεγάλοι και τελευταίοι ηγέτες, με τα λάθη τους αλλά και τις απόλυτα σωστές κινήσεις τους που χωρίς αυτές η Ελλάδα θα ήταν αναμφίβολα τριτοκοσμική χώρα.
Η πολιτική λοιπόν, μοιάζει με σχέση μεταξύ δυο ανθρώπων. Τί χρειάζεται για να κρατηθεί ζωντανή; πρώτα από όλα κοινή προσπάθεια για την επίτευξη κοινών στόχων, σίγουρα αμοιβαία κατανόηση και βέβαια αφοσίωση άνευ όρων. Στις σχέσεις δεν χωράνε μνημόνια και όροι, κατακρίσεις και παρατηρήσεις, αλλά απέραντη αγάπη.
Η πολιτική εξάλλου είναι αγάπη για το κοινό καλό.
Αυτή λοιπόν τη σχέση την κράταγαν ζωντανή με κάθε τρόπο οι ηγέτες που σημάδεψαν την σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας μας. Την κράταγαν ζωντανή και της έδιναν όραμα και πίστη για το Αύριο.
Αυτό το όραμα που εκφραζόταν μέσα από το μοντέλο ηγεσίας του Α. Παπανδρέου ή του Κ. Καραμανλή το αντιλαμβανόταν ο πολίτης και το στήριζε. Το αντιλαμβανόταν και το επικροτούσε. Το έβλεπε και αισθανόταν ασφάλεια και σιγουριά.
Ο πολίτης ζούσε την ζωή των δύο αυτών ανυπέρβλητων ηγετών με τα διαφορετικά γνωρίσματα του καθενός. Ο πολίτης ζούσε την αποφασιστικότητα και την τόλμη αλλά και την μοναχική ζωή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος αφιερώθηκε στην Πολιτική.
Ο πολίτης πίστεψε το όραμα, την ορμητικότητα και το πολιτικό ανάστημα του Ανδρέα Παπανδρέου. Γέμισε πλατείες και δρόμους σε κάθε γωνιά της χώρας για να ακούσει και να θαυμάσει τον λαοπρόβλητο ηγέτη να φωνάζει ότι: « Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Τον στήριξε ακόμα και στο περίφημο: «Βυθίσατε το Χόρα». Τον επανεξέλεξε Πρωθυπουργό μετά το Ειδικό Δικαστήριο και αναγνώρισε τον ανδρισμό του με την Δήμητρα Παπανδρέου.
Η αφοσίωση αυτών των πολιτικών ανδρών στην μεγάλη αγαπημένη τους την πολιτική ξεπληρώθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: με την αναγνώριση από τον λαό και την αναφορά στα ονόματα τους.
Και μετά τι; Η σχέση αγάπης με τους πολίτες χάθηκε. Προσπάθησε λίγο ο Κώστας Καραμανλής να θυμίσει στόφα ηγέτη, να κερδίσει ξανά τη χαμένη τιμή της πολιτικής, να φέρει την ελπίδα και το όραμα, να δείξει αποφασιστικότητα και πυγμή, αλλά…
Αλλά όλα έπεσαν στο κενό τον Σεπτέμβριο του 2008 όταν από τη ΔΕΘ έδειξε στους πολίτες το πρόσωπο της αναποφασιστικότητας και της ατολμίας. Βασικά λάθη στρατηγικής. Η εικόνα του αυτόματα κατέρρευσε και ακόμα και μια στρατιά επικοινωνιολόγων να είχε δίπλα του δεν θα μπορούσε να διορθώσει τη ζημιά. Όταν ηγείσαι δεν κάνεις πίσω, όταν μεταδίδεις όραμα το πιστεύεις εσύ ο ίδιος πρώτα, όταν δείχνεις ότι η σχέση σου με την πολιτική είναι σχέση ζωής δεν κάνεις πίσω, δεν κατεβάζεις το βλέμμα. Ατενίζεις μπροστά και προχωράς. Ποτέ πίσω. Και ο Κώστας Καραμανλής «κοίταξε πίσω» και δεν τόλμησε να προχωρήσει μπροστά. Δυστυχώς.
Και ύστερα; Ύστερα ήρθε ο Γιώργος Παπανδρέου να ανακοινώσει με φόντο το Καστελόριζο την είσοδο του ΔΝΤ στην Ελλάδα με την προσθήκη στο πλάνο μιας μωβ γραβάτας. Η νέα Ελλάδα έχει χρώμα μωβ. Και δεν έχει Ηγέτη.
Ο Πολίτης και η Πολιτική έχουν μείνει μόνοι σε μια σχέση που δεν υπάρχει, απλά πορεύονται, μέχρι...Μέχρι να εμφανιστεί ο Ηγέτης που θα δώσει νέα πνοή και θα νοηματοδοτήσει τη σχέση. Θα μιλήσει στις καρδιές και θα το πιστεύει, θα δώσει όραμα σε ένα λαό που είναι σύμβολο αιώνιο της Ευρώπης, θα ζητήσει από τον λαό να πορευτούν μαζί σε δρόμους ανάπτυξης και ευημερίας, να δώσουν μάχες με όφελος την κοινή πορεία ώστε η Ελλάδα να γίνει ξανά η χώρα που ξέρει να πρωταγωνιστεί, να ξαναφέρει την εθνική ανάταση και να υπογράψει ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με την πατρίδα. Ένα κοινωνικό συμβόλαιο που να βασίζεται στις αρχές της αμοιβαιότητας, της εμπιστοσύνης και της ανάπτυξης.
Μέχρι να εμφανιστεί ένας Ηγέτης που θα υποσχεθεί αφοσίωση και πίστη στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της Ελλάδας και του Έλληνα.
Όμως μέσα από όλα αυτά μας λείπει κάτι που δεν μας βοηθάει να πάμε μπροστά, δεν μας υποστηρίζει στην προσπάθεια για να βγούμε από το αδιέξοδο, δεν μας κρατά το χέρι για να μας πάει στο μέλλον.
Αυτό που λείπει είναι ο Ηγέτης.
Οι Έλληνες είχαμε πάντα μια σχεδόν ερωτική σχέση με τον Ηγέτη, είτε λεγόταν Ανδρέας Παπανδρέου είτε Κωνσταντίνος Καραμανλής. Οι δύο μεγάλοι και τελευταίοι ηγέτες, με τα λάθη τους αλλά και τις απόλυτα σωστές κινήσεις τους που χωρίς αυτές η Ελλάδα θα ήταν αναμφίβολα τριτοκοσμική χώρα.
Η πολιτική λοιπόν, μοιάζει με σχέση μεταξύ δυο ανθρώπων. Τί χρειάζεται για να κρατηθεί ζωντανή; πρώτα από όλα κοινή προσπάθεια για την επίτευξη κοινών στόχων, σίγουρα αμοιβαία κατανόηση και βέβαια αφοσίωση άνευ όρων. Στις σχέσεις δεν χωράνε μνημόνια και όροι, κατακρίσεις και παρατηρήσεις, αλλά απέραντη αγάπη.
Η πολιτική εξάλλου είναι αγάπη για το κοινό καλό.
Αυτή λοιπόν τη σχέση την κράταγαν ζωντανή με κάθε τρόπο οι ηγέτες που σημάδεψαν την σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας μας. Την κράταγαν ζωντανή και της έδιναν όραμα και πίστη για το Αύριο.
Αυτό το όραμα που εκφραζόταν μέσα από το μοντέλο ηγεσίας του Α. Παπανδρέου ή του Κ. Καραμανλή το αντιλαμβανόταν ο πολίτης και το στήριζε. Το αντιλαμβανόταν και το επικροτούσε. Το έβλεπε και αισθανόταν ασφάλεια και σιγουριά.
Ο πολίτης ζούσε την ζωή των δύο αυτών ανυπέρβλητων ηγετών με τα διαφορετικά γνωρίσματα του καθενός. Ο πολίτης ζούσε την αποφασιστικότητα και την τόλμη αλλά και την μοναχική ζωή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος αφιερώθηκε στην Πολιτική.
Ο πολίτης πίστεψε το όραμα, την ορμητικότητα και το πολιτικό ανάστημα του Ανδρέα Παπανδρέου. Γέμισε πλατείες και δρόμους σε κάθε γωνιά της χώρας για να ακούσει και να θαυμάσει τον λαοπρόβλητο ηγέτη να φωνάζει ότι: « Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Τον στήριξε ακόμα και στο περίφημο: «Βυθίσατε το Χόρα». Τον επανεξέλεξε Πρωθυπουργό μετά το Ειδικό Δικαστήριο και αναγνώρισε τον ανδρισμό του με την Δήμητρα Παπανδρέου.
Η αφοσίωση αυτών των πολιτικών ανδρών στην μεγάλη αγαπημένη τους την πολιτική ξεπληρώθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: με την αναγνώριση από τον λαό και την αναφορά στα ονόματα τους.
Και μετά τι; Η σχέση αγάπης με τους πολίτες χάθηκε. Προσπάθησε λίγο ο Κώστας Καραμανλής να θυμίσει στόφα ηγέτη, να κερδίσει ξανά τη χαμένη τιμή της πολιτικής, να φέρει την ελπίδα και το όραμα, να δείξει αποφασιστικότητα και πυγμή, αλλά…
Αλλά όλα έπεσαν στο κενό τον Σεπτέμβριο του 2008 όταν από τη ΔΕΘ έδειξε στους πολίτες το πρόσωπο της αναποφασιστικότητας και της ατολμίας. Βασικά λάθη στρατηγικής. Η εικόνα του αυτόματα κατέρρευσε και ακόμα και μια στρατιά επικοινωνιολόγων να είχε δίπλα του δεν θα μπορούσε να διορθώσει τη ζημιά. Όταν ηγείσαι δεν κάνεις πίσω, όταν μεταδίδεις όραμα το πιστεύεις εσύ ο ίδιος πρώτα, όταν δείχνεις ότι η σχέση σου με την πολιτική είναι σχέση ζωής δεν κάνεις πίσω, δεν κατεβάζεις το βλέμμα. Ατενίζεις μπροστά και προχωράς. Ποτέ πίσω. Και ο Κώστας Καραμανλής «κοίταξε πίσω» και δεν τόλμησε να προχωρήσει μπροστά. Δυστυχώς.
Και ύστερα; Ύστερα ήρθε ο Γιώργος Παπανδρέου να ανακοινώσει με φόντο το Καστελόριζο την είσοδο του ΔΝΤ στην Ελλάδα με την προσθήκη στο πλάνο μιας μωβ γραβάτας. Η νέα Ελλάδα έχει χρώμα μωβ. Και δεν έχει Ηγέτη.
Ο Πολίτης και η Πολιτική έχουν μείνει μόνοι σε μια σχέση που δεν υπάρχει, απλά πορεύονται, μέχρι...Μέχρι να εμφανιστεί ο Ηγέτης που θα δώσει νέα πνοή και θα νοηματοδοτήσει τη σχέση. Θα μιλήσει στις καρδιές και θα το πιστεύει, θα δώσει όραμα σε ένα λαό που είναι σύμβολο αιώνιο της Ευρώπης, θα ζητήσει από τον λαό να πορευτούν μαζί σε δρόμους ανάπτυξης και ευημερίας, να δώσουν μάχες με όφελος την κοινή πορεία ώστε η Ελλάδα να γίνει ξανά η χώρα που ξέρει να πρωταγωνιστεί, να ξαναφέρει την εθνική ανάταση και να υπογράψει ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με την πατρίδα. Ένα κοινωνικό συμβόλαιο που να βασίζεται στις αρχές της αμοιβαιότητας, της εμπιστοσύνης και της ανάπτυξης.
Μέχρι να εμφανιστεί ένας Ηγέτης που θα υποσχεθεί αφοσίωση και πίστη στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της Ελλάδας και του Έλληνα.
