Όλοι μιλάμε για την κρίση στη χώρα μας και μάλλον περιοριζόμαστε στην οικονομική κρίση. Δεν βλέπουμε όμως τόσο καθαρά την πολυεπίπεδη κρίση που διατρέχει όλο το κοινωνικό σύστημα. Οι θεσμοί, η πολιτική, η κεντρική διοίκηση, η εκκλησία είναι μέρη της κρίσης.
Τί όμως έχει συντελέσει σε αυτήν την πολυεπίπεδη κρίση;
Ένα βασικό χαρακτηριστικό: το ανεπαρκές ανθρώπινο δυναμικό που απαρτίζει το Σύστημα.
Το ανεπαρκές ανθρώπινο δυναμικό ξεκίνησε να κάνει την εμφανισή του με το φαινόμενο της διαπλοκής που τα κόμματα εγκαθίδρυσαν στην χώρα. Μια διαπλοκή που κυριολεκτικά στραγγάλισε το υγιές κομμάτι του πληθυσμού. Όταν όλοι οι πολιτικοί υπόσχονταν θέσεις εργασίας και τοποθετούσαν σε θέσεις κλειδιά ανεπαρκείς ανθρώπους έφταναν το σύστημα στα όρια του. Δεν αντιλαμβάνονταν ότι ένα ανεπαρκές και ανεκπαίδευτο προσωπικό του δημοσίου τομέα δεν θα μπορούσε να στηρίξει μια χώρα που ήθελε να αναπτυχθεί;
Το αντιλαμβάνονταν αλλά τα στενά κομματικά οφέλη τους υπαγόρευαν αυτή την πρακτική.
Το δεύτερο στοιχείο όπου εμπλέκεται το ανθρώπινο δυναμικό είναι στην πολιτική ως λειτούργημα. Άνθρωποι χωρίς εκπαιδευτικό, επαγγελματικό και ψυχικό υπόβαθρο βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά της πολιτικής είτε στην κεντρική σκηνή είτε στο παρασκήνιο (αυτοί κάνουν και τη μεγαλύτερη ζημιά). Άνθρωποι που κολλούσαν αφίσες στην εθνική οδό και έβγαζαν φωτοτυπίες έγιναν μεγαλοσχήμονα στελέχη σε κεντρικές θέσεις της πολιτικής και του δημόσιου βίου. Έγιναν ιδιοκτήτες εταιρειών που κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα. Έγιναν "σύμβουλοι" και διάμεσοι οι οποίοι διαποτίστηκαν με μια νοοτροπία ευκαιριακής αντίληψης για τη θέση που κατείχαν.
Το τρίτο στοιχείο όπου υπεισέρχεται το ανθρώπινο δυναμικό στην παθογένεια είναι ο συνδικαλισμός και οι κομματικές παρατάξεις. Στελέχη με μόνο κριτήριο τις κομματικές προσβάσεις και τις κομματικές εξυπηρετήσεις εξελίχθηκαν σε ηγετικές φιγούρες του συνδικαλισμού. Μετά από αυτή την εξέλιξη πλούτισαν, πολιτεύθηκαν, κατέλαβαν υπουργικές καρέκλες και προκάλεσαν το μένος του κόσμου.
Και τώρα έχουμε τα δύο μεγάλα κόμματα που πραγματικά ανταγωνίζονται σε ανευθυνότητα να απαιτούν την ψήφο του πολίτη αλλά και την νομιμοποίηση για να εφαρμόζουν την πολιτική τους. Που φυσικά η νομιμότητα με την κυρίαρχη σημασία της έχει χαθεί όταν στις τελευταίες περιφερειακές εκλογές το 60% δεν ψήφισε. Πώς να απαιτείς λοιπόν όταν είσαι αναξιόπιστος και δεν έχεις αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό να δημιουργήσει πολιτική, να στηρίξει αλλαγές, να ακούσει τον κόσμο, να προτείνει ρεαλιστικές λύσεις και να δώσει όραμα ξανά;
Πώς ένα ανθρώπινο δυναμικό που δεν βλέπει το πολιτικό όραμα μπροστά του και είναι και ανεκπαίδευτο, να δημιουργήσει και να στηρίξει τις μεγάλες αλλαγές;
Κάπως έτσι λοιπόν φτάσαμε να μιλάμε για κρίση. Και η οικονομική κρίση μπορεί να περάσει στα επόμενα χρόνια, αλλά η δομική κρίση στους υπόλοιπους τομείς δεν μπορεί να ξεπεραστεί εύκολα.
Κάπως έτσι οι πολίτες γυρνούν την πλάτη τους στην πολιτική.
